Διαγωνισμός υποκρισίας.

Γιάννης Πρετεντέρης

Ο Ντενγκ Χσιάο Πινγκ συνήθιζε να λέει ότι «άσπρη γάτα,μαύρη γάτα,η καλή γάτα είναι αυτή που πιάνει τα ποντίκια». Και επειδή έχω βαρεθεί το τελευταίο διάστημα να ακούω περιφερόμενο το ερώτημα «τι Αστυνομία θέλουμε», η απάντηση είναι απλή: θέλουμε μια Αστυνομία που να πιάνει τα ποντίκια...
Τα υπόλοιπα είναι υπόθεση των αρμοδίων και αναπόφευκτα η συζήτηση εκτροχιάζεται. Με ή χωρίς κουκούλα, μέσα ή έξω από το Πανεπιστήμιο, κακούργημα ή πλημμέλημα, με μοτοσικλέτα ή με τα πόδια, όλα αυτά τα βρίσκω απολύτως δευτερεύοντα. Τόσο δευτερεύοντα ώστε υποψιάζομαι ότι η κυβέρνηση σκοπίμως έστρεψε εκεί την κουβέντα.
Οταν η γάτα δεν πιάνει τα ποντίκια, τσακωνόμαστε για το χρώμα της. Διότι σε αυτή την παρελκυστική συζήτηση η κυβέρνηση είναι πάντα σίγουρη ότι θα βρει διαθέσιμους συνομιλητές. Είτε εκείνους που κόπτονται για δικαιώματα και ελευθερίες τις οποίες ουδείς απειλεί. Είτε τους άλλους που διαλαλούν ότι η βία είναι «κοινωνικό φαινόμενο» και ότι ώσπου να αλλάξουν οι κοινωνικές συνθήκες είμαστε στο έλεος της μοίρας μας.
Ο απόλυτος διαγωνισμός υποκρισίας. Τι κάνουμε τώρα λοιπόν; Συζητούμε «τα βαθύτερα αίτια της κουκούλας» ή «τη συμβολική σημασία του πανεπιστημιακού ασύλου», τη στιγμή που οι άλλοι βανδαλίζουν ανενόχλητοι. Και κανείς δεν σκέφτηκε να διατυπώσει το αυτονόητο:
Ωραία τα ατομικά δικαιώματα των κουκουλοφόρων,ωραίο και το άσυλο,αλλά με την Αστυνομία τι γίνεται;
Εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Πώς θα αποκτήσουμε όχι την Αστυνομία που θέλουμε (διότι ο καθένας μπορεί να θέλει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι...) αλλά την Αστυνομία που χρειαζόμαστε. Και τι είδους Αστυνομία χρειαζόμαστε το είπαμε από την αρχή: μια Αστυνομία που να πιάνει ποντίκια.

Διότι στη σημερινή Ελλάδα δεν απειλούνται ούτε τα δικαιώματα ούτε οι ελευθερίες. Δεν παρεμποδίζεται η διακίνηση ιδεών, ούτε εντός ούτε εκτός πανεπιστημίων. Δεν μας κυνηγάει η κρατική καταστολή- κυρίως επειδή δεν υπάρχει καμία καταστολή, ενώ αμφίβολο είναι αν υπάρχει και κράτος...
Στη σημερινή Ελλάδα η χούντα ευτυχώς έχει πέσει εδώ και τριάντα πέντε χρόνια χωρίς καμία προοπτική αναβίωσης και τα «αστυνομοφοβικά» σύνδρομα που διακινούνται από τους πονηρούς ή τους στόκους είναι συνήθως συμπλεγματικά κατάλοιπα κάποιας νιότης «που έδειχνε πως θα γινόμουν άλλος ».
Διότι στη σημερινή Ελλάδα αυτό που συμβαίνει είναι ότι απειλείται η ασφάλεια των ανθρώπων. Και γι΄ αυτό η σημερινή δημοκρατική πολιτεία (και όχι καμιά χούντα) είναι υποχρεωμένη να κάνει κάτι.
jpretenteris@dolnet.gr