Το καλαμπούρι.

Γιάννης Πρετεντέρης

Θέλω να ελπίζω ότι η διακυβέρνηση του τόπου δεν είναι καλαμπούρι.
Δεν είναι, δηλαδή, μια διαδικασία όπου οι μισοί φωνάζουν «ήλθαμε για να μείνουμε» ενώ οι άλλοι μισοί τους αντιτείνουν «φύγετε να έλθουμε εμείς».
Και αν κάποιοι θεωρούσαν ως τώρα ότι η διακυβέρνηση μπορεί να αποτελέσει ένα είδος καλαμπουριού, καλά θα κάνουν να αλλάξουν απόψεις προτού η κρίση τους προσγειώσει απότομα. Να καταθέσω δύο περιστατικά.
Ο Γκόρντον Μπράουν, πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, ομολόγησε προχθές ότι θα έπρεπε να είχε κάνει περισσότερα για να αντιμετωπίσει την τραπεζική κρίση και ανέλαβε την ευθύνη μιας πολιτικής η οποία αποδεικνύεται ανεπαρκής.
Θεώρησε αναγκαία μια δημόσια ομολογία, η οποία δεν του ζητήθηκε.
Ο Ντέιβιντ Κάμερον, αρχηγός του βρετανικού Συντηρητικού Κόμματος, ζήτησε προ ημερών συγγνώμη από τους ψηφοφόρους επειδή δεν κατάφερε να προβλέψει την οικονομική κρίση.
Ο άνθρωπος δεν είναι πρωθυπουργός ούτε υπουργός Οικονομίας, αλλά ως αρχηγός της αντιπολίτευσης αισθάνεται προσωπική ευθύνη για την πορεία του τόπου και ομολογεί αδυναμία όταν δεν καταφέρνει εγκαίρως να υποδείξει στην κυβέρνηση τον σωστό δρόμο. Ποια είναι η διαφορά της Ελλάδας με το Ηνωμένο Βασίλειο;
Οτι εκεί ο καβγάς δεν είναι για το πάπλωμα.
Οτι εκεί η εξουσία είναι μέρος της πολιτικής και όχι η πολιτική μέρος της εξουσίας.
Οτι εκεί οι άνθρωποι δεν πολιτεύονται μόνο για καρέκλες αλλά και για μια αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος, το οποίο υπηρετούν.

Οι συγκρίσεις είναι αποκαρδιωτικές. Και η διαφορά είναι ακριβώς αυτή: η αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος.
Οι κουκουλοφόροι έχουν διαλύσει την Αθήνα και η κυβέρνηση αποφασίζει να δράσει όχι επειδή αντιλαμβάνεται ότι αυτή είναι η υποχρέωσή της απέναντι στο δημόσιο συμφέρον αλλά επειδή φοβάται πως, αν δεν κάνει κάτι, θα έχει πολιτικό κόστος.
Η αντίληψη αυτή βαραίνει ιδιαίτερα όταν καθοδηγεί την εκάστοτε κυβέρνηση. Γίνεται πραγματικός βραχνάς για τη χώρα όταν καθοδηγεί το σύνολο του πολιτικού συστήματος, κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
Σε όλα τα θέματα, από την κρίση και την αστυνόμευση ως το άσυλο, κανείς δεν προσδιορίζεται σε σχέση με αυτό που θεωρεί ορθό ή χρήσιμο για τον τόπο. Ολοι προσδιορίζονται προσπαθώντας να βελτιώσουν τους συσχετισμούς τους ή/και να βάλουν πόδι στην εξουσία.
Το έλλειμμα είναι καταστροφικό.
Και ταυτοχρόνως άδικο: διότι τα οφέλη του καρπώνονται αυτοί που το δημιουργούν και τις ζημιές πληρώνουν εκείνοι που το υφίστανται.
Ενώ η διακυβέρνηση του τόπου εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ως καλαμπούρι.

jpretenteris@dolnet.gr