Απ’ την Αυγή του ανθρώπινου πολιτισμού οι νεκροί ήταν πάντα ιεροί, ειδικά το χρονικό διάστημα που ήταν ακόμη άταφοι. Είναι αφενός το δέος απέναντι στο μυστήριο του θανάτου. Αφετέρου, ο σεβαστός στην ανημποριά.
Ο άταφος νεκρός είναι ακόμη ανάμεσά μας ως φθαρτό σώμα, αλλά αδυνατεί να απαντήσει σε κατηγορίες που αφορούν τα έργα και τις ημέρες της ζώσας ύπαρξής του.
Φυσικά, αυτά είναι αδιάφορα για τα κακορίζικα ελληνικά σόσιαλ μίντια, δηλαδή για ένα μέρος της κοινωνίας. Μια λάβα μίσους, καταδίκης, ολοκληρωτικής απόρριψης, απεχθούς αισχρότητας, ξέσπασε με αφορμή τον θάνατο του Κώστα Σημίτη.
Ακροδεξιοί και λούμπεν αριστεροί (που σημαίνει όχι όλοι οι αριστεροί), όρισαν τον εκλιπόντα ως ολοκληρωτικό εχθρό τους, εξακοντίζοντας κατάρες! Μαζί τους στο τόξο της απόρριψης και κάποιοι πολιτικοί, όπως η πρόεδρος της Φωνής Λογικής, Αφροδίτη Λατινοπούλου.
Ανεπίγνωστη, έμπλεξε Ιμια, Οτσαλάν, Χρηματιστήριο, θρήσκευμα στις ταυτότητες, έργα Ολυμπιακών Αγώνων, τη ρήση του Κώστα Καραμανλή περί «αρχιερέα της διαπλοκής» και κατέληξε στο αποτρόπαιο: «Για τον Σημίτη 4ημερο πένθος έπρεπε να κηρύξει η Τουρκία, όχι εμείς»...