Περί ανοησίας...εκσυγχρονισμού!

i-Reporter
Όταν το άστρο του εκσυγχρονισμού μεσουρανούσε, η αλήθεια είχε ξεπέσει στα αζήτητα.
Οι απόστολοί του είχαν αναλάβει να την πνίξουν στα θολά νερά του σχετικού: όλα εξαρτώνται, έλεγαν, από τις ανάγκες της οικονομίας.
Οι εκσυγχρονιστές όμως, δεν είναι πια αυτοί που ήταν άλλοτε. Γιατί; Επειδή μας παρουσιάζουν σήμερα ως αληθές κάτι που μέχρι χθες το παρουσίαζαν ως ψευδές.
Μας λένε λοιπόν τώρα πως οι χώρες με μεγαλύτερο κοινωνικό κράτος, όπως ας πούμε η Γαλλία ή η Σουηδία, πλήττονται λιγότερο από την κρίση από ό,τι η Βρετανία, η Ισπανία ή οι ΗΠΑ που υστερούν σε αυτόν τον τομέα.
Επειδή αυτές οι χώρες διαθέτουν περισσότερες πολιτικές προστασίας. Μας λένε πως οι χώρες των οποίων οι πολίτες έβαζαν κάτι από τα έσοδά τους στην άκρη, είναι σε καλύτερη μοίρα από άλλες χώρες, όπως ας πούμε η Αμερική με τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά της.
Και οι ίδιοι άνθρωποι που κάποτε παρότρυναν τους πολίτες να κολυμπήσουν στη φουσκονεριά των χρηματιστηρίων, πλέκουν σήμερα το εγκώμιο εκείνων που δεν υπέκυψαν στον πρόσκαιρο χρηματιστηριακό παροξυσμό.

Μας λένε πως το γαλλικό και το σκανδιναβικό μοντέλο κοινωνικού κράτους αποδείχθηκαν πιο ανθεκτικά από το αγγλοσαξονικό.
Και πως οι μηχανισμοί αναδιανομής του εισοδήματος ορισμένων χωρών προστατεύουν τις μεσαίες τάξεις περισσότερο από όσο στη Γερμανία, όπου οι μισθοί δεν έχουν αυξηθεί ούτε ένα δέκατο της μονάδας εδώ και μια δεκαετία.
Και όμως μόλις χθες, πριν ακόμη ξεσπάσει η κρίση, παρατηρεί ο Γάλλος αρθρογράφος Ζαν-Κλοντ Γκιγιεμπό, οι ίδιοι άνθρωποι έκαναν το άσπρο μαύρο και παρουσίαζαν αυτές τις ιδιαιτερότητες σαν οπισθοδρόμηση και πρωτογονισμό.
Δεν έχουν σβήσει ακόμη στα αυτιά μας οι σαρκασμοί των απανταχού εκσυγχρονιστών για το κοινωνικό κράτος, που μας το παρουσίαζαν σαν έναν μηχανισμό κοινωνικής και οικονομικής ακινησίας.
Μας καλούσαν τότε να ενδώσουμε στον καταναλωτισμό, να δανειστούμε παραπάνω από τα εισοδήματά μας, να παίξουμε τις συντάξεις μας στο χρηματιστήριο.
Έβγαζαν διαπρύσιους λόγους κατά του κράτους και ειρωνεύονταν τις δημόσιες υπηρεσίες, απαιτώντας την ιδιωτικοποίησή τους. Κι όσες χώρες αντιστέκονταν σε αυτά τα κελεύσματα, τις θεωρούσαν οπισθοδρομικές, επειδή δίσταζαν να παραδοθούν απερίσκεπτα στο ρεύμα του εκσυγχρονισμού, στην ευελιξία της αγοράς εργασίας, στις ιδιωτικοποιήσεις.
Και ξαφνικά, να που όλα αυτά που μέχρι χθες ήταν μειονεκτήματα, έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη προτερήματα.
Εκείνοι που κάποτε ήταν ορκισμένοι εχθροί του κράτους τώρα προσφεύγουν στις υπηρεσίες του. Και ομολογούν πως όπου αυτό δεν υποχώρησε είναι σήμερα σε θέση να επεμβαίνει για να μετριάζει τις συνέπειες από τις πολιτικές που είχαν επιβάλει οι κήρυκες του ψεύδους.
Το μαύρο ξανάγινε άσπρο.
Για τους ναυαγούς του εκσυγχρονισμού έχουμε να προτείνουμε το κατάλληλο βιβλίο: «Περί ανοησίας», του Χάρι Φράνκφουρτ, καθηγητή της Φιλοσοφίας στο Πρίνστον.
Είναι γραμμένο για εκείνους που προκειμένου να εδραιώσουν την εξουσία τους κάνουν αδίστακτα το άσπρο μαύρο, ξεχνώντας πως η αλήθεια πάντα επιστρέφει.
Ρούσσος Βρανάς