Θα σας φανεί ίσως περίεργο αλλά ο μεγαλύτερος εχθρός της ελληνικής πολιτικής είναι το άγχος.
Το άγχος ανθρώπων που μόνο μέσα από την πολιτική επιβεβαιώνονται ή διαψεύδονται, υπάρχουν ή δεν υπάρχουν.
Το προσωπικό άγχος είναι αυτό που κάνει τον Παυλίδη να στυλώνει τα πόδια και να μην παραιτείται, πτυόμενος και προπηλακιζόμενος από την ίδια του την παράταξη. Το άγχος είναι αυτό που του εξαφανίζει την αξιοπρέπεια, ακόμη περισσότερο που η πολιτική του υπόσταση κατακτήθηκε μέσα από τις συνήθεις αναξιοπρεπείς διαδικασίες της ελληνικής πολιτικής. Είκοσι οκτώ χρόνια βουλευτής και ανάθεμα αν έστω κι ένας άνθρωπος θυμάται ότι έπραξε ή εξέφρασε κάτι άξιο αναφοράς!
Το άγχος των εκλογών και της απώλειας της εξουσίας κάνει τη ΝΔ να εφευρίσκει ακατάληπτες διαδικασίες και ακατανόητα επιχειρήματα για να ανακόψει τη διερεύνηση υποθέσεων οι οποίες θα προκαλούσαν απορίες και στον πιο ορίτζιναλ νεοδημοκράτη. Το άγχος ότι υφίσταται έναν «έλεγχο ηθικής» και ότι δέχεται μιαν επίθεση στηριγμένη σε αυτόν τον «έλεγχο ηθικής» με στόχο τη χρήση της ηθικής για τη δημιουργία πολιτικών δεδομένων- αυτό ακριβώς δηλαδή που έκανε η ίδια όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση...
Το άγχος της επιβεβαίωσης και η αγωνία κάποιας επιτυχίας οδηγούν το ΠαΣοΚ στον ολισθηρό δρόμο της ποινικοποίησης, όταν αγωνίζεται να επιστρέψει στην εξουσία μέσα από προανακριτικές και εξεταστικές επιτροπές. Το άγχος μιας επιλογής που αποδεικνύεται όλο και πιο επιζήμια για το ίδιο και για τον τόπο, αλλά και το άγχος εκείνων που την έκαναν μήπως φορτωθούν το κόστος των επιλογών τους.
Το άγχος της παρουσίας οδηγεί την Αριστερά σε εκρήξεις φτηνού λαϊκισμού, όπως η περίφημη θεωρία ότι ο πολιτικός πρέπει να ελέγχεται με τις ίδιες ακριβώς διαδικασίες που ελέγχεται ένας πολίτης - τελευταίο κρούσμα, η πρόταση Αλαβάνουνα στέλνονται «αμελλητί» από τη Βουλή όλες οι δικογραφίες στη Δικαιοσύνη... Η άλλη λύση είναι να ανατεθεί απευθείας στον Αρειο Πάγο η διακυβέρνηση της χώρας.
Πολύ φοβούμαι δηλαδή ότι έχουμε φτάσει στο σημερινό σημείο εξαθλίωσης επειδή κανείς, ούτε κόμμα ούτε στέλεχος ούτε οπαδός, δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την πολιτική χωρίς το άγχος του προσωπικού του ρόλου μέσα στην πολιτική, χωρίς το άγχος της παρουσίας του στα δημόσια πράγματα.
Οταν όμως η πολιτική εξαντλείται σε έναν διαγκωνισμό προσωπικών ρόλων, σχεδίων και φιλοδοξιών, τι μένει για τη χώρα; Απολύτως τίποτε. Και αυτό ζούμε τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου