Η τέχνη της αγάπης

(Αυτο το κείμενο δημοσιεύεται στο Βουλγαρικό blog bgnow.eu και το κείμενο, στην αρχική του μορφή έχει γραφτεί στην Βουλγαρική γλώσσα. Η ημερομηνία δημοσίευσης είναι η 2/4/2011).

Χιλιάδες άνθρωποι ανάμεσά μας θα ήθελαν να ανακαλύψουν την τέχνη της αγάπης. 

Οταν το σκέπτονται, αναρωτιούνται πώς θα μπορούσαν να ανακαλύψουν την «ιδανική αγάπη», αυτή που θα προσφέρει την ηδονή της εσωτερικής λύτρωσης της ψυχής και της καρδιάς και που θα κάνει την ανθρώπινή μας ύπαρξη να ανασάνει από ελευθερία. 

Ο κάθε άνθρωπος σκέφτεται ότι δεν έχει συναντήσει την ...
αγάπη και συνήθως όταν την περιγράφει αόριστα στο μυαλό του, την αναπολεί κάπως εγωϊστικά, σαν κάτι που πρέπει μόνο αυτός να λάβει, σαν ένα δώρο που τού προσφέρει η ζωή. Χωρίς να χρειάζεται να προσφέρει. Μόνο να του προσφερθεί.

Ομως η αγάπη είναι μιά δύναμη που πρέπει να την αγγίξουμε όπως το δυνατό ρεύμα. Είναι μιά αλλόκοτη ενέργεια που μπαίνει σε κάθε κομμάτι του νευρικού μας συστήματος και μετά το δυνατό σόκ των εκατομμυρίων βολτ μετατρέπεται σε μιά λίμνη γαλήνης και ηρεμίας μέσα στο κορμί και την ψυχή. Ειναι αίσθημα που ζητά απόδοση και ανταπόδωση, οξυγόνο και πόνο, για να μπορέσει να ανθίσει και να γίνει δέντρο της ζωής.

Είναι τέχνη. Μιά τέχνη ανίκητη και ξεχωριστή. Δεν μπορείς να την πολεμήσεις, σε πολεμά μόνη της αυτή η τέχνη, επειδή είναι πάνω από κάθε πεδίο ψυχικής αίσθησης και δεν ελέγχεται με την ανθρώπινη λογική. Αναζητά κάθε κομματάκι καλωσύνης μέσα στο μυαλό, στην καρδιά και στο κορμί και με αυτό κτίζει πύργους που έχουν απεριόριστη ομορφιά και δεν είναι δυνατόν να τους περιγράψει κανείς με λόγια.

Οταν μιλάμε για αγάπη, συνήθως σκεφτόμαστε έναν άνθρωπο που έχουμε ξεχωρίσει στη ζωή και μας βασανίζει η σκέψη του. Είναι ο δικός μας άνθρωπος, γυναίκα ή άνδρας. Τον νιώθουμε ιδιοκτησία μας, δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε χωρίς την παρουσία του, ζηλεύουμε, του βάζουμε όρια και βάζουμε και στον ίδιο μας τον εαυτό, επίσης όρια. Νομίζουμε ότι η αγάπη είναι φωτιά αλλά και σύνορα και χτίζουμε τοίχους ώστε να την περιορίσουμε, να μην τη χάσουμε, να μην γίνει ο καπνός όταν η φωτιά σβύσει και φύγει χωρίς να το καταλάβουμε.

Αλλες φορές μιλάμε για την αγάπη αόριστα, οτι πρέπει να αγαπάμε τον κόσμο, τα παιδιά, τους ανήμπορους, τους ηλικιωμένους, την πατρίδα ή κάποιο αντικείμενο δικό μας, αλλά δεν κάνουμε τίποτα, έμπρακτα, όταν πρέπει να δείξουμε την αγάπη αυτή με συγκεκριμένες πράξεις, κινήσεις και γεγονότα. Απλά λέμε «αυτή είναι η αγάπη μου» ή «ετσι πρέπει να είναι η αγάπη του κόσμου». Διδάσκουμε τους γύρω μας πώς πρέπει να μοιάζει η αγάπη αλλά εμείς δεν την δοκιμάζουμε, ίσως επειδή δεν έχουμε την δύναμη ή επειδή φοβόμαστε να την αγγίξουμε πραγματικά.

Ομως η αγάπη είναι η τέχνη του να δίνεις, του να προσφέρεις χωρίς να θέλεις να πάρεις κανένα αντάλλαγμα. Να δίνεις συνέχεια, ασταμάτητα. Χωρίς να σού ζητούν και χωρις να ζητάς.

Στον άνθρωπο που αγαπάς και που έχεις διαλέξει για σύντροφο, να δίνεις ηρεμία, γαλήνη, ελευθερία και εμπιστοσύνη. Να είσαι κοντά του και να τον συνδράμεις κάθε στιγμή, ψυχικά, ηθικά, ουσιαστικά σε κάθε βήμα χωρίς να περιμένεις το ίδιο και από αυτόν. Οταν δεν το περιμένεις και δεν το ζητάς, αυτός σου το προσφέρει, επειδή η αγάπη είναι ένας καθρέφτης στον οποίο οι πράξεις του ενός προκαλούν τις πράξεις του άλλου. Οσο καλύτερος γίνεται ο ένας σύντροφος στην τεχνη αυτή της ανταλλαγής όμορφων στιγμών και πράξεων, τόσο ο πλουραλισμός και το χρώμα μεγαλώνει και ομορφαίνει τις στιγμές, δυναμώνοντας την ενέργεια που η τεχνη της αγάπης προκαλεί.

Αν τον άνθρωπό σου τον περιορίσεις και δεν τον αφήσεις να εκφραστεί και να εκφράσει την ελεύθερη σκέψη του, αν δεν του δώσεις δύναμη να αφήσει την ψυχή του ελεύθερη να τραγουδήσει, τότε η μουσική θα γίνει λυπητερή από την αίσθηση που θα δημιουργήσουν τα όρια, οι τοίχοι και οι περιορισμοί – αυτοί που βάζουμε συνήθως ασυναίσθητα και εγωϊστικά. Ισως και να σκοτώσουμε την τέχνη που εμείς δημιουργήσαμε από την υπερβολή της έκφρασης του εγωϊσμού, κάτι που βλέπουμε σε πολλούς ανθρώπους που ξέρουμε ότι έχουν νιώσει την αγάπη έντονα αλλά έβαλαν την τέχνη του εγωϊσμού τους πάνω από την τέχνη της αγάπης.

Η αγάπη για τον συνάνθρωπο, αυτή η αγάπη που δεν περικλείει τον έρωτα, αλλά το αγνό αίσθημα της προσφοράς είναι κάτι το διαφορετικό και το μεγαλειώδες. Είναι μιά τέχνη που πολλοί άνθρωποι την καλλιεργούν σε ολόκληρη τη ζωή τους, πολλές φορές απαρνούμενοι τις δικές τους ατομικές ανάγκες ώστε να μπορέσουν να προσφέρουν την ενέργεια της καρδιάς τους σε άλλους που έχουν ανάγκη από αυτή την δύναμη.

Τους βλέπουμε μέσα στο σύνολο επειδή έχουν στο πρόσωπο μιά λάμψη και επειδή ο άγγελός-προστάτης τους, αυτός που τους καθοδηγεί και τρέφει την δύναμή τους και τα βήματά τους τους κάνει να ξεχωρίζουν και να γίνονται παράδειγμα σε αυτούς που θέλουν να τους ανακαλύψουν στο πλήθος. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να φαίνονται, είναι πολύ ταπεινοί συνήθως, αλλά η ένταση της καλωσύνης τους απλώνεται σε δεκάδες, σε χιλιάδες ανθρώπους, και μας κάνει να τους αναγνωρίζουμε πριν μας πούν το όνομά τους. Αυτοί οι άνθρωποι, που όλοι μας τους γνωρίζουμε είναι αυτοί που ανακάλυψαν την τέχνη της αγάπης και την επεξεργάζονται μέρα με τη μέρα. Αυτοί που ξεπέρασαν την απλή αγάπη προς ένα πρόσωπο, το δικό μας πρόσωπο, και έγιναν η εικόνα της καλής καρδιάς του Θεού στη γή.

Αν κοιτάξουμε μέσα μας, ξέρουμε πως αυτοί οι άνθρωποι που έμαθαν την τέχνη είναι το πρότυπό μας. Θα θέλαμε πολύ να μοιάσουμε σε αυτούς και να αγγίξουμε όχι για μιά φορά, αλλά συνέχεια σε κάθε λεπτό της ζωής μας, το πολύ δυνατό ηλεκτρικό ρεύμα της ιδιαίτερης αυτής αίσθησης. Θέλουμε να ζούμε στο ηλεκτροσόκ και να αισθανόμαστε αυτή την απέραντη αγαλλίαση που μας χαρίζει το αίσθημα της προσφοράς. Ομως συνήθως, αν όχι τις περισσότερες φορές, δεν μπορούμε να το αντέξουμε και σταματάμε πριν αρχίσουμε, θαυμάζοντας απλά αυτούς που τα καταφέρνουν και προχωρούν απτόητοι.

Η τέχνη της αγάπης είναι το δυσκολώτερο δημιούργημα στην ανθρώπινη ζωή. Είναι όμως και τόσο ευθραυστη. Μπορείς να δουλεύεις χρόνια, ίσως και δεκαετίες για να χτίσεις ένα πολύ όμορφο δημιούργημα και να χρειαστεί στιγμές για να το κάνεις θρύψαλλα όπως ένα κρύσταλλο που πέφτει ξαφνικά στο πάτωμα και θρυματίζεται.

Η τέχνη της αγάπης είναι ανθρωπιά, είναι ζωή, είναι ελευθερία, είναι ελπίδα, είναι το πιό όμορφο δημιούργημα του Θεού για τον άνθρωπο. Είναι μιά τέχνη που ο άνθρωπος αναζητά, δεν την ξέρει, προτιμά την λύση του μίσους και του κακού, αλλά μέσα του ονειρεύεται ίσως να φτάσει στην ηρεμία της αγάπης. Είναι ένα ασταμάτητο κύμα σε έναν ωκεανό που όλο και μετακινεί τα υλικά με τα οποία δημιουργείς αυτό το μοναδικό, το αξεπέραστο δημιούργημα.

Την τέχνη αυτη για να την βρείς πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου και τον Θεό που σού έδωσε τη δύναμη να αγαπάς και να μπορείς να δημιουργείς. Αν μπορέσεις και πείς ευχαριστώ στον Θεό και στον εαυτό σου επειδή μπορείς και υπάρχεις και αναπνέεις, τότε θα αιστανθείς αυτό το απέραντο αίσθημα που σε κάνει κι εσένα δημιουργό. Δεν χρειάζεται να είσαι πλούσιος, να έχεις γνώσεις, να είσαι ξεχωριστό άτομο. Φτάνει να έχεις μιά καρδιά που να μπορεί να βλέπει και να οραματίζεται το δημιούργημα. Τότε θα μπορέσεις να το φτιάξεις εφαρμόζοντας την τέχνη της αγάπης με τα ίδια σου τα χέρια της ψυχής.

Ξεκίνα τώρα, σήμερα.

Του Χρήστου Μουρούτη