Παρατηρώντας την σημερινή ελληνική κοινωνία, η πρώτη διαπίστωση που προκύπτει είναι η εναντίωση όλων εναντίον όλων για όλα.
Η δεύτερη αφορά στην αυξανόμενη οργή.
Η τρίτη σχετίζεται με τον «αυτισμό» της πολιτικής, πανεπιστημιακής και τεχνοκρατικής ελίτ.
Ως αποτέλεσμα των προηγουμένων προκύπτει ανεξέλεγκτη βία χωρίς πολιτικό στόχο και τελικά περαιτέρω υποβάθμιση του επιπέδου ζωής των ... ασθενέστερων.
Η κυβέρνηση προσπαθεί έστω και ανεπιτυχώς, η αντιπολίτευση προσπαθεί να βρει βηματισμό έστω και χωρίς δημιουργικό αποτέλεσμα, οι κοινωνικές τάξεις αγωνίζονται για τα κεκτημένα και … στο τέλος ουδείς δίνει δίκαιο σε κάποιον εκτός της ομάδας του ή της συντεχνίας του ή με οποιονδήποτε τρόπο των «δικών του».
Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει κάποιος, που προσπαθεί σε σωστή κατεύθυνση, έτσι ώστε να μπορεί να τύχει κάποιας συναίνεσης προς όσα προσπαθεί. Όλοι εναντίον όλων για όλα.
Δεδομένων των συνθηκών, η οργή φουντώνει και προς το παρόν εκφράζεται στην οδήγηση, στις εργασιακές σχέσεις, στην οικογένεια, στα γήπεδα και ….. όπου αλλού.
Στην κοινωνική «ματιέρα» που συνθέτουν τα προηγούμενα, προστίθεται και η γκρίζα πινελιά του «αυτισμού» της ελίτ της κοινωνίας μας.
Όλων εκείνων, που αν και έχουν την δυνατότητα ανάλυσης και σύνθεσης δεδομένων για να βρουν το αναγκαίο αζιμούθιο, τελικά σιωπούν και δεν βοηθούν τους υπολοίπους να κατανοήσουν ότι πρέπει επειγόντως να αλλάξουμε προσανατολισμό.
Ενδεικτικότατο παράδειγμα το πρόβλημα της Κερατέας και η σιωπή περί του …. «δευτερεύοντος κοινωνικού ζητήματος».
Τα χρώματα της κατάθλιψης και του ψυχικού αδιεξόδου επικρατούν στον πίνακα της συλλογικής ζωής μας, που στην πρώτη ματιά προσφέρει στα μάτια ένα γκρι χρώμα, που πιέζει.
Στη δεύτερη ματιά, ο πίνακας γίνεται πορτοκαλί όλο και βαθύτερο, μέχρι να φθάσει το κόκκινο της φωτιάς των μολότωφ και του ξεσπάσματος εναντίον όλων των άλλων του υπάρχοντος συστήματος, της επανάστασης χωρίς στόχο και πρόταση εναλλακτική, αλλά τελικά με χρώμα που δεν πιέζει τόσο, γιατί «εξωστρέφει» μέσω της ανεξέλεγκτης βίας.
Η βία όμως λειτουργεί από αρνητικά έως καταστροφικά για τα ατομικά και συλλογικά συμφέροντα των οικονομικά και κοινωνικά αδύναμων στρωμάτων.
Ο μόνος που μπορεί να συνθέσει και να κάνει λειτουργικά τα ανταγωνιστικά συμφέροντα της κοινωνίας, είναι η πολιτεία και οι θεσμοί της, έστω και αν οι θεσμοί, όταν συγκροτούνται αντικατοπτρίζουν την δυναμική ισορροπία μεταξύ δυνάμεων κοινωνικών.
Καλούνται οι σκεπτόμενοι άνθρωποι, οι συγγραφείς, οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, οι επιστήμονες κύρους, οι προσωπικότητες που απέχουν από την συλλογική αυτή παρακμή, γιατί δεν επιθυμούν να εμέσουν.
Καλούνται να λύσουν την σιωπή τους και να μην αποποιούνται την κοινωνική ευθύνη που τους αναλογεί, για να βοηθήσουν τους νεοέλληνες σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο, να αντιληφθούν που βρίσκονται και που ενδεχομένως πηγαίνουν.
Πρωτίστως να διατυπώσουν σοβαρές, τεκμηριωμένες, νηφάλιες και κοινωνικά χρήσιμες απόψεις για τα «μικρότερα» αλλά ταυτόχρονα και άκρως σημαντικά ζητήματα της πολιτείας μας.
Όπως της Κερατέας.
Συντάκτης: Νίκος Νομικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου