Σε ένα πρώτο επίπεδο αυτή είναι η κύρια ευθύνη και αποστολή του πολιτικού συστήματος, το οποίο όμως, μέχρι στιγμής, αποτυγχάνει ή απλώς δεν θέλει να επιτελέσει τον ρόλο του.
Αντί αυτού «διδάσκει» στους πολίτες του ότι η δημοκρατία δεν είναι ο απαράβατος όρος άσκησης της πολιτικής:
♦ Η χώρα κυβερνάται από ένα σχήμα Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, το οποίο αποφασίζει για το είδος της οικονομικής πολιτικής που πρέπει να ασκηθεί, με την κυβέρνηση σε εκτελεστικό ρόλο. Όλο και περισσότερο αναλαμβάνει αρμοδιότητες που σχετίζονται ακόμη και με την εξειδίκευση αυτής της πολιτικής υποδεικνύοντας όλο και πιο συγκεκριμένα μέτρα.
♦ Το εργαλείο αυτής της διακυβέρνησης είναι μια άγνωστη στον ελληνικό λαό αλλά και στο ίδιο το πολιτικό σύστημα δανειακή σύμβαση, το κείμενο της οποίας βρίσκεται σε δικηγορικά γραφεία του Λονδίνου και ουδέποτε πέρασε για κύρωση από τη Βουλή. Με συνέπεια κανείς να μην ξέρει τι ακριβώς έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση για να πάρει το δάνειο της τρόικας.
♦ Ο υπουργός Οικονομικών, κατά παρέκκλιση του Συντάγματος, έχει αναλάβει αρμοδιότητες σύναψης συμβάσεων οι οποίες προβλέπονται για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Απέναντι στην κατάργηση ή την παράκαμψη βασικών δημοκρατικών κανόνων στο πλαίσιο της διακυβέρνησης της χώρας υπάρχει μια κοινωνία η οποία εδώ και χρόνια, με την υποβάθμιση των θεσμών αντιπροσώπευσης, την αποδυνάμωση – σε βαθμό διάλυσης – του συνδικαλισμού και την κουλτούρα της ατομικής διαπραγμάτευσης, του ρουσφετιού και της μικρής και μεγάλης διαφθοράς, αδυνατεί να βρει συλλογικούς τρόπους αντίδρασης στην οικονομική και κοινωνική διάλυση.
Η κοινωνία διαλύεται με βία και δεν αποκλείεται να αντιδράσει με ίση ή και μεγαλύτερη βία – αυτό δεν μπορείς ούτε να το αποκλείσεις ούτε να το... απαγορεύσεις. Καθώς στην κυβέρνηση συζητούν σοβαρά να εφαρμόσουν μεθόδους «αντισυγκεντρώσεων», ώστε «να μην κερδίζουν τις εντυπώσεις μερικοί ακτιβιστές», ο κίνδυνος βίαιων επεισοδίων – γιατί όχι και στημένων; – είναι ορατός.
Η αρχική δική μας προειδοποίηση λοιπόν ισχύει τώρα ακόμη πιο έντονα. Όσο ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια δεν εμφανίζονται στον ορίζοντα, όσο η κοινωνική διάλυση θα συνεχίζεται, τόσο περισσότερο η οργή και η απολίτικη απόρριψη θα δημιουργούν κινδύνους εκτροπής και από επιτήδειους και από την όποια – σημερινή ή αυριανή – κυβέρνηση.
Από Το Ποντίκι 24.3.2011
Αντί αυτού «διδάσκει» στους πολίτες του ότι η δημοκρατία δεν είναι ο απαράβατος όρος άσκησης της πολιτικής:
♦ Η χώρα κυβερνάται από ένα σχήμα Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, το οποίο αποφασίζει για το είδος της οικονομικής πολιτικής που πρέπει να ασκηθεί, με την κυβέρνηση σε εκτελεστικό ρόλο. Όλο και περισσότερο αναλαμβάνει αρμοδιότητες που σχετίζονται ακόμη και με την εξειδίκευση αυτής της πολιτικής υποδεικνύοντας όλο και πιο συγκεκριμένα μέτρα.
♦ Το εργαλείο αυτής της διακυβέρνησης είναι μια άγνωστη στον ελληνικό λαό αλλά και στο ίδιο το πολιτικό σύστημα δανειακή σύμβαση, το κείμενο της οποίας βρίσκεται σε δικηγορικά γραφεία του Λονδίνου και ουδέποτε πέρασε για κύρωση από τη Βουλή. Με συνέπεια κανείς να μην ξέρει τι ακριβώς έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση για να πάρει το δάνειο της τρόικας.
♦ Ο υπουργός Οικονομικών, κατά παρέκκλιση του Συντάγματος, έχει αναλάβει αρμοδιότητες σύναψης συμβάσεων οι οποίες προβλέπονται για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Απέναντι στην κατάργηση ή την παράκαμψη βασικών δημοκρατικών κανόνων στο πλαίσιο της διακυβέρνησης της χώρας υπάρχει μια κοινωνία η οποία εδώ και χρόνια, με την υποβάθμιση των θεσμών αντιπροσώπευσης, την αποδυνάμωση – σε βαθμό διάλυσης – του συνδικαλισμού και την κουλτούρα της ατομικής διαπραγμάτευσης, του ρουσφετιού και της μικρής και μεγάλης διαφθοράς, αδυνατεί να βρει συλλογικούς τρόπους αντίδρασης στην οικονομική και κοινωνική διάλυση.
Η κοινωνία διαλύεται με βία και δεν αποκλείεται να αντιδράσει με ίση ή και μεγαλύτερη βία – αυτό δεν μπορείς ούτε να το αποκλείσεις ούτε να το... απαγορεύσεις. Καθώς στην κυβέρνηση συζητούν σοβαρά να εφαρμόσουν μεθόδους «αντισυγκεντρώσεων», ώστε «να μην κερδίζουν τις εντυπώσεις μερικοί ακτιβιστές», ο κίνδυνος βίαιων επεισοδίων – γιατί όχι και στημένων; – είναι ορατός.
Η αρχική δική μας προειδοποίηση λοιπόν ισχύει τώρα ακόμη πιο έντονα. Όσο ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια δεν εμφανίζονται στον ορίζοντα, όσο η κοινωνική διάλυση θα συνεχίζεται, τόσο περισσότερο η οργή και η απολίτικη απόρριψη θα δημιουργούν κινδύνους εκτροπής και από επιτήδειους και από την όποια – σημερινή ή αυριανή – κυβέρνηση.
Από Το Ποντίκι 24.3.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου