Το Μέγαρο Μουσικής στο κράτος; Γιατί

Το Newscode. gr πρώτα ( σ.σ. και μετά το emprosdrama ), αποκαλύψαμε  την υπόθεση της εισφοράς 95 εκ. ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό στο Μέγαρο Μουσικής. Βρισκόταν μέσα στο φορολογικό νομοσχέδιο. 

Μετά την δημοσιοποίηση του όλου ζητήματος , υπήρξε πολύς θόρυβος σχετικά, γιατί για μια ακόμη φορά ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωσταντίνου, ο «μάγιστρος» της μείωσης των εισοδημάτων εργαζομένων και συνταξιούχων, έκανε εξυπηρετήσεις πολλών δεκάδων εκατομμυρίων, σε συγκεκριμένα συμφέροντα.
Η κατάληξη είναι μετά τις αντιδράσεις που υπήρξαν, το υπουργείο Οικονομικών, να ανακοινώσει την κρατικοποίηση, με την ...

απόκτηση του μετοχικού πακέτου της πλειοψηφίας, του Μεγάρου Μουσικής.

Τίθεται το ερώτημα: γιατί το κράτος και το υπουργείο Οικονομικών για μια ακόμη φορά κινήθηκε χωρίς σωφροσύνη και χωρίς στρατηγική, στον απότοκο μιας επικοινωνιακής ταραχής ; 

Γιατί από τη μια άκρη, να χαρίσει τα 95εκ. στο Μέγαρο , πήγε στην άλλη , να αποκτήσει την πλειοψηφία των μετοχών του ; 

Τι θα κάνει τώρα , μήπως αναθέσει στον κ. Γερουλάνο και τους συν αυτώ τη διοίκηση του ; Ή μήπως μετά από λίγους μήνες το Μέγαρο θα καταλήξει να έχει την τύχη των κληροδοτημάτων ;
Για να εξηγούμαστε. 

Όταν εμείς κάναμε την αποκάλυψη του θέματος δεν είχαμε σαν σκοπό την κρατικοποίηση του Μεγάρου. Ήταν πολύ νοσηρό κάτι τέτοιο για να το σκεφθούμε. Από την άλλη πλευρά είναι πλέον απαράδεκτο ο κ. Παπακωσταντίνου και ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών να διαχειρίζεται τα εκατομμύρια του ελληνικού λαού, σαν να ήταν η περιουσία του μπαμπά του. Αρκετά μέχρι εδώ. Χρεοκοπήσαμε από τις πρακτικές αυτές.

Το Μέγαρο Μουσικής ήταν και είναι το όνειρο και το δημιούργημα του πάθους για την κλασική μουσική και τον πολιτισμό του Χρ. Λαμπράκη. Ο αείμνηστος εκδότης και παράγοντας του αθηναϊκού κατεστημένου, πίστευε με συνέπεια ότι ένα τέτοιο Μέγαρο Μουσικής, θα δώσει την ευκαιρία στους Έλληνες να γνωρίσουν την δυτική κουλτούρα, στη βάση του διαφωτισμού, που μέχρι τότε ήταν οικεία περισσότερο στα ανώτερα και ανώτατα αστικά στρώματα.

Θεωρούσε παρά την αμφισβήτηση και τη γκρίνια που εκδηλώθηκε από διάφορους μηδενιστές των οραμάτων , ότι θα το αγκαλιάσει η κοινωνία και οι πολίτες θα γεμίζουν τις αίθουσες του απολαμβάνοντας μαέστρους, μουσικά σύνολα και έργα του κλασικού και μοντέρνου ρεπερτορίου, που ποτέ πριν από το Μέγαρο , δεν είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν, να ακούσουν , να ταυτιστούν μαζί τους.

Μετά το θάνατο του Χρ. Λαμπράκη, έκδηλη και πεφρασμένη ήταν και είναι η αγωνία για την προοπτική του Μεγάρου, ιδιαίτερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και ύφεσης, όπως οι σημερινές. Το να περιέλθει στην ιδιοκτησία του κράτους ήταν κάτι προβλέψιμο. Θα ήταν όμως σημαντικό λάθος να μείνει στη διαχείριση του κράτους.
Πολύ απλά το Μέγαρο δεν είναι ΔΕΚΟ. Μπορεί με την διαθήκη του εκδότη και θεμελιωτή του, να μένει σε μια συνέχεια της διαχείρισης από τους ανθρώπους που γνωρίζουν να κρατήσουν το επίπεδο του, αλλά αυτό τελικά δεν φθάνει.

Το Μέγαρο είναι ένα ακριβό εγχείρημα, που ούτε το κράτος από μόνο του μπορεί να χρηματοδοτεί και υπό τις παρούσες συνθήκες οι χορηγίες υπολείπονται. Για τον λόγο αυτό θα πρέπει να αναληφθεί πρωτοβουλία τόσο σε επίπεδο πρωθυπουργού και κυβέρνησης, όσο και από το σημερινό «αφεντικό» του ΔΟΛ Στ. Ψυχάρη , πράγματι παραδοσιακά πλούσιες οικογένειες εφοπλιστών και επιχειρηματιών, που ζουν στην Ελλάδα και το εξωτερικό με κοινωνικές και πολιτιστικές αναφορές, να αναλάβουν μερίδιο του μετοχικού κεφαλαίου του Μεγάρου, που σε πρώτη φάση συγκεντρώνει το κράτος και να συνεχίσουν αυτό που ο Χρ. Λαμπράκης με πολύ αφοσίωση και συνέπεια άρχισε. Προς όφελος όλων των Ελλήνων αλλά και σε μια αντιστροφή του κλίματος μιζέριας και απαξίωσης των πάντων που διαχέεται στη χώρα, με επικίνδυνο τρόπο.

Του Μενέλαου Τασιόπουλου

newscode