«Ο βασιλιάς απέθανε, ζήτω ο βασιλιάς»

Δυστυχώς, κατά τα μεταπολιτευτικά χρόνια διαπιστώνουμε ότι σπάνια το χθες ήταν καλύτερο από το αύριο

Στα κράτη με πολίτευμα τη βασιλεία, ο θάνατος του βασιλιά αναγγέλλεται με τη φράση «ο βασιλιάς απέθανε, ζήτω ο βασιλιάς». Με το «ζήτω», εννοούν την ορκωμοσία του διαδόχου και την ανάληψη της εξουσίας απ’ αυτόν.

Χθες πέθαναν πολλοί «βασιλιάδες» -και δεν μπορώ να πω ότι εκφράζω τη θλίψη μου για όλους- και θα ορκιστούν άλλοι τόσοι. Μόνο που δυσκολεύομαι να αναφωνήσω «ζήτω» για τους καινούργιους. Δεν πρόκειται για ιδιοτροπία, αλλά για τη βεβαιότητα σχεδόν, ότι το καινούργιο θα είναι αναπαλαιωμένο το προηγούμενο.... Δυστυχώς, κατά τα μεταπολιτευτικά χρόνια διαπιστώνουμε ότι σπάνια το χθες ήταν καλύτερο από το αύριο.

Τι θα μπορούσε να με προσελκύσει άραγε, ώστε να αναφωνήσω «ζήτω» και να το εννοώ; Μήπως η πληρότητα των προγραμμάτων τους, που μας γνωστοποίησαν; Αναρωτιέμαι, αν είναι πολλοί αυτοί που τα μελέτησαν. Γιατί να το πράξουν; Για να συγκρίνουν ποιο είναι το καλύτερο; Υπάρχει προηγούμενο στην Ελλάδα, όπου το προεκλογικό πρόγραμμα να έχει σχέση με το μετεκλογικό έργο; Υπάρχει προηγούμενο, όπου να δόθηκαν (αλλά και να ζητήθηκαν) εξηγήσεις επειδή υπήρξαν υποσχέσεις χωρίς να υλοποιηθούν;

Να αναφωνήσω «ζήτω» διότι εξελέγησαν επιτυχημένοι πολιτικοί; Πού το απέδειξαν αυτό, με δεδομένο ότι στην πολιτική τα πράγματα εκ του αποτελέσματος κρίνονται; Εμείς δεν είμαστε που διαμαρτυρόμαστε, ότι οι πολιτικοί μας -είτε είναι της κεντρικής είτε της τοπικής εξουσίας- ευθύνονται για την κακή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε; Τους ίδιους, κατά κανόνα, δεν ανακυκλώνουμε;

Κι αφού με υποχρέωσαν να ψηφίσω υπέρ ή κατά του μνημονίου, ταυτόχρονα με υποχρέωσαν να μη λάβω σοβαρά υπόψη την προσωπικότητα του υποψήφιου. Εγώ δεν ψήφισα υποψήφιο δήμαρχο ή περιφερειάρχη. Ψήφισα ανάλογα με το χρώμα των κομματικών μου γυαλιών.

Και σα να μη έφτανε αυτό, πολλοί έπρεπε εχθές να επιλέξουν έναν από τους δύο συνδυασμούς, ενώ τους είχαν απορρίψει την προηγούμενη Κυριακή, προτιμώντας αρχικά τον τρίτο ή τον όγδοο. «Το μη χείρον, βέλτιστον», έλεγαν οι μακρινοί παππούδες μας. Πράγματι, αλλά εξακολουθεί να είναι «χείρον», αφού δεν συμπίπτει με τις προσδοκίες των εξ ανάγκης ψηφοφόρων τους, της δεύτερης Κυριακής.

Και φυσικά, το σημαντικότερο είναι ότι ο νέος δήμαρχος ή περιφερειάρχης στην πραγματικότητα σπάνια συγκεντρώνει την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Κατά την πρώτη Κυριακή -εκεί βρίσκονται τα πραγματικά ποσοστά προτίμησης των εκλογέων- υπάρχουν περιπτώσεις, όπου με το συνυπολογισμό των απεχόντων, λευκών και άκυρων ψηφοδελτίων, μόνον το 10-12% των πολιτών επέλεξε τον υποψήφιο για «άρχοντά» του, ενώ το 90% δεν τον ήθελε, αλλά θα τον υποστεί, τιθέμενο όμως απέναντί του κατά το διάστημα της θητείας του.

Βέβαια, αφού αυτό επιτάσσει το πολίτευμά μας, θα γίνει αποδεκτό. Αλλά, από αυτό το σημείο έως το να αναφωνήσει κανείς «ζήτω» υπάρχει μεγάλη απόσταση. Και θα είναι μεγάλη, μέχρις ότου συνειδητοποιήσουμε ότι η ψήφος μας δεν είναι απλό επεισόδιο στη ζωή μας, αλλά ιδιαίτερα καθοριστικό.

Ο Μακεδών / VORIA.GR