Είναι μια μέρα ξεκούρασης και βρίσκω επιτέλους τον απαιτούμενο χρόνο να ξεφυλλίσω μια –κατά τα άλλα - ευυπόληπτη και σεβαστή ελληνική εφημερίδα , και ομολογώ πως νιώθω άκομψα απέναντι στους πηγαίους τίτλους με θέματα , που απασχολούν τον κόσμο, ελληνικό και μη.
Η πρώτη σκέψη που έρχεται στον νου μου είναι η αναφορά σε φαινόμενα και γεγονότα , που συμβαίνουν ανά την υφήλιο, και τα οποία είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη τα πιο σημαντικά.
Γεγονότα που δεν πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους , γιατί αποτελούμε όλοι μας τους μικρούς κόκκους μιας τεράστιας κοινωνίας , η οποία περιλαμβάνει όχι μόνο το έθνος μας, αλλά και όλα τα ... έθνη του κόσμου.
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα καιρό για να γράψω ένα άρθρο, το οποίο να υπερβαίνει τις επιφανειακές δηλώσεις των όποιων παραγόντων (πολιτικών και μη ), που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της κοινωνίας μας, στην πορεία μας ως έθνος, και εν τέλει στην γενικότερη επιβίωση μας μέσα σε μια μεταβαλλόμενη ανθρωπότητα .
Αυτή η διστακτικότητα μου να εκθέσω προσωπικές σκέψεις, βασιζόταν στην διαίσθηση μου ( η οποία σε τελική ευθεία ορίζει και την γραφή μου ), και η οποία έχει κάποιους λόγους ύπαρξης.
Είναι πολύ δύσκολο μία Ελληνίδα, πολίτης αυτής της χώρας, και συγγραφέας (αρθρογράφος κλπ., κλπ.) να μιλήσει ανοικτά για θέματα που ξεκινούν από πολιτική βάση, προχωράνε στην κοινωνική και καταλήγουν στην πνευματική ολοκλήρωση, χωρίς να μην αντιμετωπίσει μυριάδες αντιθέσεις, εμπόδια, σχόλια, ακόμη και αντιπαραθέσεις .
Μέσα σε μια περίοδο εκλογών και πολιτικών αντιπαραθέσεων, υφαρπαγών σκέψεων και ιδεών, εμβολισμό σκοπιμοτήτων, η λέξη « πνευματικότητα » μοιάζει με ένα ηχηρό αστείο στα προγραμματισμένα - από το σύστημα (Matrix) - αυτιά των ανθρώπων.
Πνευματικότητα σε μια εποχή προπαγάνδας και μοίρασμα μασημένης –και άνοστης φευ- πολιτικής τροφής στον πεινασμένο και διψασμένο –για πνευματικότητα – κόσμο, ο οποίος ψάχνει να βρει λίγο Φως μέσα στα κλειστά παραθυρόφυλλα της συμβατικής πραγματικότητας?
Σίγουρα αυτοί που κρατάνε κλειστά τα παραθυρόφυλλα επιμένουν να τρέφουν τον κόσμο με ψευδαισθήσεις, και να τον λούζουν με παραπλανήσεις κάθε τύπου.
Μήπως εμείς οι ίδιοι το επιτρέπουμε ?
Να μην παραπονιόμαστε για την παρακμή και την απαξίωση που επικρατεί γύρω μας, εφόσον για όλα υπάρχει αιτία και αποτέλεσμα.
Τίποτε δεν γίνεται τυχαία….
Η δεύτερη σκέψη μου είναι ότι σαν πνευματικός άνθρωπος (σε πείσμα κάποιων, που δήλωσαν ότι δεν είμαι! ) οφείλω να ανιχνεύω τις ποικίλες τάσεις και τις ψυχολογικές ( και όχι μόνο ) προεκτάσεις των γεγονότων που διαδραματίζονται γύρω μας .
Γεγονότα τα οποία δεν είναι αμιγώς πολιτικό-κοινωνικά , αλλά και μεταφυσικά…
Πέρα από τα παραπάνω, πιστεύω ότι σαν Έλληνες πολίτες οφείλουμε να διερευνούμε τα γεγονότα βαθύτερα, και όχι απλά επιφανειακά , όσο και να επιμένει το μυαλό μας να σκαρφίζεται τρόπους να μας κρατάει στην επιφάνεια των γεγονότων.
Να τα διερευνούμε με γνώμονα την Αγάπη και όχι το συμφέρον, γιατί οι ενέργειες μας επενεργούν πάνω στην ζωή του συνόλου της ανθρωπότητας, είτε αυτό μεταφράζεται σαν Ελλάδα , είτε σαν χώρες του εξωτερικού.
Οι εποχές όπου οι άνθρωποι ζούσαν διαχωριστικά και μεμονωμένα έχουν περάσει προ πολλού .
Σήμερα η ιδέα των Πόλεων –Κρατών , ή των αυτοκρατοριών και θαλασσοκρατόρων έχει δώσει την θέση της σε μια πιο Συμπαντική εικόνα , όπου όλοι είμαστε Ένα .
Ίσως τα συγκεκριμένα μηνύματα να μην έχουν φτάσει στα αυτιά κάποιων Ελλήνων, γιατί το νοσηρό σύστημα παλεύει λυσσαλέα να σταματήσει τις δημιουργικές και πνευματικές προσπάθειες των δημιουργών, αλλά «η πένα είναι πιο δυνατή από το ξίφος » (αγγλική παροιμία)…
Είτε το θέλουμε , είτε όχι εκτός από πολιτικά όντα είμαστε και πνευματικά.
Πάνω από όλα πνευματικά!
Πως μπορούμε να αποκοπούμε από τις δαγκάνες του συστήματος, όταν είμαστε πορωμένοι μέχρι το τελευταίο μας κύτταρο?
Αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να ανιχνεύσουμε με κάθε τρόπο.
Όταν κάποιος λογοδοτεί σε ένα διαβρωμένο σύστημα θεωρεί την πνευματικότητα σαν ανταγωνίστρια ή άκρως επικίνδυνη για την υγεία του συστήματος !
Εντελώς νοσηρό!
Η αλλοτρίωση είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και για να ανατραπεί , δεν χρειάζεται συνεχής πόλεμος , όπως κάποιοι θα πρότειναν.
Ότι πολεμάς επιστρέφεις σε εσένα πιο δυνατό.
Μόνο όταν γίνεσαι εσύ ο ίδιος η αλλαγή τότε έρχεται η αλλαγή.
"You must be the change you want to see in the world." – Gandhi, δηλαδή «Πρέπει να γίνεις η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο.
Φυσικά η λέξη αλλαγή δεν είναι παρά η βελτίωση , η πνευματική εξέλιξη μας και προς αυτό το σημείο οφείλουμε να καταβάλουμε προσπάθειες.
Μόνο όταν κινείσαι με γνώμονα την Αγάπη , μπορείς να φέρεις Αγάπη.
Όταν νιώσουμε αγάπη για το σύνολο της ανθρωπότητας , εργαζόμαστε για το σύνολο.
Τότε μπορούμε να αποκρούσουμε όλους εκείνους που ζουν με το « εγώ » τους , γιατί πλέον τους κόβουμε την «τροφή ».
Δεν θέλω να επαναλάβω το «όπου πάω η Ελλάδα με πληγώνει », γιατί γράφτηκε από έναν έξοχο δημιουργό ( Γιώργος Σεφέρης, ποιητής, βραβείο Νόμπελ ), που είναι όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρος και ο οποίος όντως πληγώθηκε από την Ελλάδα.
Πέρασαν χρόνια από τότε , και ακόμη η Ελλάδα μας πληγώνει?
Μήπως η Ελλάδα πρέπει να ακούσει πλέον τα καλέσματα?
Αυτό που λείπει από αυτόν τον τόπο είναι γνώση και πνευματικότητα .
Ας επιλέξουμε λοιπόν περισσότερη πνευματικότητα και γνώση, γιατί αυτό αποτελεί την «ουσία» μας σαν οντότητες .
Να είναι η πνευματικότητα η πρώτη μας επιλογή και όχι η τελευταία..
Ας κλείσουμε επιτέλους τα αυτιά μας στις Σειρήνες της εποχής μας, και να επιτρέψουμε στην χρυσή εσωτερική φωνή μας να ακουστεί .
Είναι η φωνή που μας οδηγεί σε ένα πιο δίκαιο και φωτεινό κόσμο, όπου το μόνο που υπάρχει είναι η απέραντη και γνήσια Αγάπη.
Copyright Κατερίνα Κωστάκη
11-10-2009
Η πρώτη σκέψη που έρχεται στον νου μου είναι η αναφορά σε φαινόμενα και γεγονότα , που συμβαίνουν ανά την υφήλιο, και τα οποία είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη τα πιο σημαντικά.
Γεγονότα που δεν πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους , γιατί αποτελούμε όλοι μας τους μικρούς κόκκους μιας τεράστιας κοινωνίας , η οποία περιλαμβάνει όχι μόνο το έθνος μας, αλλά και όλα τα ... έθνη του κόσμου.
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα καιρό για να γράψω ένα άρθρο, το οποίο να υπερβαίνει τις επιφανειακές δηλώσεις των όποιων παραγόντων (πολιτικών και μη ), που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της κοινωνίας μας, στην πορεία μας ως έθνος, και εν τέλει στην γενικότερη επιβίωση μας μέσα σε μια μεταβαλλόμενη ανθρωπότητα .
Αυτή η διστακτικότητα μου να εκθέσω προσωπικές σκέψεις, βασιζόταν στην διαίσθηση μου ( η οποία σε τελική ευθεία ορίζει και την γραφή μου ), και η οποία έχει κάποιους λόγους ύπαρξης.
Είναι πολύ δύσκολο μία Ελληνίδα, πολίτης αυτής της χώρας, και συγγραφέας (αρθρογράφος κλπ., κλπ.) να μιλήσει ανοικτά για θέματα που ξεκινούν από πολιτική βάση, προχωράνε στην κοινωνική και καταλήγουν στην πνευματική ολοκλήρωση, χωρίς να μην αντιμετωπίσει μυριάδες αντιθέσεις, εμπόδια, σχόλια, ακόμη και αντιπαραθέσεις .
Μέσα σε μια περίοδο εκλογών και πολιτικών αντιπαραθέσεων, υφαρπαγών σκέψεων και ιδεών, εμβολισμό σκοπιμοτήτων, η λέξη « πνευματικότητα » μοιάζει με ένα ηχηρό αστείο στα προγραμματισμένα - από το σύστημα (Matrix) - αυτιά των ανθρώπων.
Πνευματικότητα σε μια εποχή προπαγάνδας και μοίρασμα μασημένης –και άνοστης φευ- πολιτικής τροφής στον πεινασμένο και διψασμένο –για πνευματικότητα – κόσμο, ο οποίος ψάχνει να βρει λίγο Φως μέσα στα κλειστά παραθυρόφυλλα της συμβατικής πραγματικότητας?
Σίγουρα αυτοί που κρατάνε κλειστά τα παραθυρόφυλλα επιμένουν να τρέφουν τον κόσμο με ψευδαισθήσεις, και να τον λούζουν με παραπλανήσεις κάθε τύπου.
Μήπως εμείς οι ίδιοι το επιτρέπουμε ?
Να μην παραπονιόμαστε για την παρακμή και την απαξίωση που επικρατεί γύρω μας, εφόσον για όλα υπάρχει αιτία και αποτέλεσμα.
Τίποτε δεν γίνεται τυχαία….
Η δεύτερη σκέψη μου είναι ότι σαν πνευματικός άνθρωπος (σε πείσμα κάποιων, που δήλωσαν ότι δεν είμαι! ) οφείλω να ανιχνεύω τις ποικίλες τάσεις και τις ψυχολογικές ( και όχι μόνο ) προεκτάσεις των γεγονότων που διαδραματίζονται γύρω μας .
Γεγονότα τα οποία δεν είναι αμιγώς πολιτικό-κοινωνικά , αλλά και μεταφυσικά…
Πέρα από τα παραπάνω, πιστεύω ότι σαν Έλληνες πολίτες οφείλουμε να διερευνούμε τα γεγονότα βαθύτερα, και όχι απλά επιφανειακά , όσο και να επιμένει το μυαλό μας να σκαρφίζεται τρόπους να μας κρατάει στην επιφάνεια των γεγονότων.
Να τα διερευνούμε με γνώμονα την Αγάπη και όχι το συμφέρον, γιατί οι ενέργειες μας επενεργούν πάνω στην ζωή του συνόλου της ανθρωπότητας, είτε αυτό μεταφράζεται σαν Ελλάδα , είτε σαν χώρες του εξωτερικού.
Οι εποχές όπου οι άνθρωποι ζούσαν διαχωριστικά και μεμονωμένα έχουν περάσει προ πολλού .
Σήμερα η ιδέα των Πόλεων –Κρατών , ή των αυτοκρατοριών και θαλασσοκρατόρων έχει δώσει την θέση της σε μια πιο Συμπαντική εικόνα , όπου όλοι είμαστε Ένα .
Ίσως τα συγκεκριμένα μηνύματα να μην έχουν φτάσει στα αυτιά κάποιων Ελλήνων, γιατί το νοσηρό σύστημα παλεύει λυσσαλέα να σταματήσει τις δημιουργικές και πνευματικές προσπάθειες των δημιουργών, αλλά «η πένα είναι πιο δυνατή από το ξίφος » (αγγλική παροιμία)…
Είτε το θέλουμε , είτε όχι εκτός από πολιτικά όντα είμαστε και πνευματικά.
Πάνω από όλα πνευματικά!
Πως μπορούμε να αποκοπούμε από τις δαγκάνες του συστήματος, όταν είμαστε πορωμένοι μέχρι το τελευταίο μας κύτταρο?
Αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να ανιχνεύσουμε με κάθε τρόπο.
Όταν κάποιος λογοδοτεί σε ένα διαβρωμένο σύστημα θεωρεί την πνευματικότητα σαν ανταγωνίστρια ή άκρως επικίνδυνη για την υγεία του συστήματος !
Εντελώς νοσηρό!
Η αλλοτρίωση είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και για να ανατραπεί , δεν χρειάζεται συνεχής πόλεμος , όπως κάποιοι θα πρότειναν.
Ότι πολεμάς επιστρέφεις σε εσένα πιο δυνατό.
Μόνο όταν γίνεσαι εσύ ο ίδιος η αλλαγή τότε έρχεται η αλλαγή.
"You must be the change you want to see in the world." – Gandhi, δηλαδή «Πρέπει να γίνεις η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο.
Φυσικά η λέξη αλλαγή δεν είναι παρά η βελτίωση , η πνευματική εξέλιξη μας και προς αυτό το σημείο οφείλουμε να καταβάλουμε προσπάθειες.
Μόνο όταν κινείσαι με γνώμονα την Αγάπη , μπορείς να φέρεις Αγάπη.
Όταν νιώσουμε αγάπη για το σύνολο της ανθρωπότητας , εργαζόμαστε για το σύνολο.
Τότε μπορούμε να αποκρούσουμε όλους εκείνους που ζουν με το « εγώ » τους , γιατί πλέον τους κόβουμε την «τροφή ».
Δεν θέλω να επαναλάβω το «όπου πάω η Ελλάδα με πληγώνει », γιατί γράφτηκε από έναν έξοχο δημιουργό ( Γιώργος Σεφέρης, ποιητής, βραβείο Νόμπελ ), που είναι όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρος και ο οποίος όντως πληγώθηκε από την Ελλάδα.
Πέρασαν χρόνια από τότε , και ακόμη η Ελλάδα μας πληγώνει?
Μήπως η Ελλάδα πρέπει να ακούσει πλέον τα καλέσματα?
Αυτό που λείπει από αυτόν τον τόπο είναι γνώση και πνευματικότητα .
Ας επιλέξουμε λοιπόν περισσότερη πνευματικότητα και γνώση, γιατί αυτό αποτελεί την «ουσία» μας σαν οντότητες .
Να είναι η πνευματικότητα η πρώτη μας επιλογή και όχι η τελευταία..
Ας κλείσουμε επιτέλους τα αυτιά μας στις Σειρήνες της εποχής μας, και να επιτρέψουμε στην χρυσή εσωτερική φωνή μας να ακουστεί .
Είναι η φωνή που μας οδηγεί σε ένα πιο δίκαιο και φωτεινό κόσμο, όπου το μόνο που υπάρχει είναι η απέραντη και γνήσια Αγάπη.
Copyright Κατερίνα Κωστάκη
11-10-2009
1 σχόλιο:
Εύγε στην κατερίνα για το έξοχο άρθρο. Το αρθρο αυτό διαθέτει πλην των άλλων και σαφή αυτοτέλεια, χωρίς να έχει χρεία και χωρίς να επιδέχεται σχολιασμούς.
Παρ' όλα αυτά θέλω να καταθέσω κάποιες γενικότερες σκέψεις στο θέμα της πνευματικότητος:
Ένα τέτοιο άρθρο μπορούσε να γραφεί μόνο από μια γυναίκα. Πιστεύω ότι οι γυναίκες έχουν μια αμεσότερη σχέση με την πνευματικότητα, από αυτή που μπορούμε να έχουμε οι άνδρες, με τον σχετικά εγκεφαλικό τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Διότι, πιστεύω - όσο κιαν αυτό ακούγεται παράξενο - ότι η πνευματικότητα πηγάζει εν τέλει από το ένστικτο και όχι από νοητικά σχήματα.
Σύμφωνα με τον Freud, όλα τα ένστικτα απολήγουν σε ένα, που είναι το βασικό: Το ένστικτο της επιβιώσεως. Αυτό, στην δημιουργική του έκφανση, εκδηλώνεται ως το λεγόμενο "ένστικτο της ζωής", στην βάση του οποίου εδράζεται ο Έρως. Στην καταστροφική του έκφανση εκδηλώνεται ως ένστικτο του θανάτου. Στην ουσία τον θάνατο επενεργεί η απόμακρυνση από τον έρωτα, η θωράκιση μέσα στο ατομικό μας περίβλημα, η αντιμετώπίση των άλλων - ανθρώπων και φύσεως - ως αντικείμενα όπου εξασκούμε επιβολή, με στόχο την απόκτηση καθαρά ατομικής ηδονής.
Στέλνω λοιπόν την σκέψη μου, σε μια απώτερη εποχή της βαρβαρότητος, όταν το ιερατείο του μολόχ απαιτούσε από τις μητέρες να κάνουν θυσία το πρώτο τους παιδί στο μολόχ, για να αφεθούν αυτές να μεγαλώσουν τα υπόλοιπα παιδιά τους ήσυχες.
Η θεωρία του μικρότερου κακού διέπει την προσαρμογή σε αυτά τα προστάγματα. Το ένστικτο της επιβιώσεως τότε ρίχνεται απάνω σε παλάτζες και δεν ικανοποιεί πλέον αρχές.
Εκείνη η μητρική αγάπη, που ώθησε κάποια μητέρα να μην παραδώσει το παιδί της στους σφαγείς, αλλά δραπέτευσε μαζί του στην έρημο, πιστεύω ότι έθεσε την αρχή της πνευματικότητος. Διότι το αληθές πνεύμα βιώνει την αγάπη και δεν υποτάσσεται. Είναι η πνευματικότητα εκείνων των απλών ανθρώπων, οι οποίοι, έστω κι αν δεν ξέρουν να βάλουν την υπογραφή τους, είναι έτοιμοι με υπογράψουν με το αίμα τους αυτό που λέγεται πρόοδος στην ιστορία. Οι άνθρωποι που ξημεροβραδιάζονταν στα χωράφια, για να μπορέσουν να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα.
Ο Πλάτων, πριν μπει στις μεγάλες βιβλιοθήκες, μεγαλούργησε πρώτα με τα ροζιασμένα χέρια κάποιων που έσπρωχναν τα άροτρα.
Γι αυτό ακριβώς η μεγίστη Ελληνική Πνευματικότητα είναι αυτή του Γέρου του Μοριά, του Καραϊσκάκη, του Παπουλάκου και κάποιων άλλων απλών ανθρώπων, που είχαμε την ευτυχία να καθήσουμε δίπλα τους.
Γι αυτό λέγαν παλιά οι μανάδες που στέλναν τα παιδιά τους στους γέροντες: "Δεν χρειάζεται να του μιλάς. Κάθησε μόνο δίπλα του".
Δημοσίευση σχολίου