Καταγραφή αποτελεσμάτων από τη Σύνοδο του G20

Δεν είναι δύσκολη η καταγραφή των ζητημάτων που δεν διευθετήθηκαν στη Σύνοδο των G20 η οποία έγινε αυτή την εβδομάδα στο Λονδίνο.
Για παράδειγμα, παρά τις παροτρύνσεις του Ομπάμα και του Μπράουν, οι ηγέτες δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν σε ένα πακέτο φορολογικών κινήτρων για την τόνωση της ζήτησης αγαθών η οποία παίρνει την κατιούσα παγκοσμίως. Και στο τελικό ανακοινωθέν δεν γίνεται μνεία των τεράστιων ανισοτήτων που παρατηρούνται σε παγκόσμια κλίμακα ούτε για τα τεράστια ελλείμματα που παρουσιάζουν κάποιες χώρες, ενώ κάποιες άλλες παρουσιάζουν τεράστια πλεονάσματα- κατάσταση που συνέβαλε στην οικονομική κρίση.
Δεν υπήρξε κοινή προσέγγιση στο μέγα πρόβλημα που έχουν δημιουργήσει τα λεγόμενα «τοξικά» τα οποία εξακολουθούν να δηλητηριάζουν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Με δυο λόγια, από τη Σύνοδο του G20 δεν προέκυψε η «μεγάλη συμφωνία» στην οποία είχε στηρίξει πολλές ελπίδες ο βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν.
Παρ΄ όλα αυτά θα ήταν λάθος να συμπεράνει κανείς εκ του τελικού ανακοινωθέντος ότι η Διάσκεψη του Λονδίνου απέτυχε.
Ως επίτευγμα μπορεί να θεωρηθεί ακόμη και το γεγονός ότι η οικονομική αναστάτωση δεν εμπόδισε να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι οι ηγέτες των χωρών που παράγουν το 90% του παγκόσμιου οικονομικού προϊόντος, που διακινούν το 80% του παγκόσμιου εμπορίου και συγκεντρώνουν τα δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού.
Σχεδόν κάθε κυβέρνηση σε ολόκληρο τον κόσμο βλέπει το εμπόριο να ατονεί, την παραγωγή να μειώνεται και την ανεργία να εξαπλώνεται. Και είναι ισχυρό το κάλεσμα των Σειρήνων που προτρέπουν τους ηγέτες να πάρουν, ο καθένας ξεχωριστά, κάποια αντιπαραγωγικά μέτρα και να υποκύψουν στον λαϊκισμό.

Η υποδομή του G20 τους συνένωσε επιτυχώς, αναγκάζοντάς τους να αντιμετωπίσουν την κρίση στις πραγματικές παγκόσμιες διαστάσεις της.
Επίσης δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τη σημασία των μέτρων στα οποία συμφώνησαν οι ηγέτες.
Η αναδιάρθρωση της κεφαλαιακής δομής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με 500 πρόσθετα δισ. δολάρια δεν είναι κάτι που μπορεί να ανεβάσει τους σφυγμούς, πλην όμως κρίνεται ουσιαστική η συμβολή της στη σταθεροποίηση της παγκόσμιας οικονομίας.
Η ανάγκη άντλησης κεφαλαίων από το Ταμείο γίνεται σήμερα πιο ορατή ιδίως για κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Και η πεποίθηση ότι δεν στενεύουν τα χρηματοδοτικά περιθώρια του ΔΝΤ βοηθάει στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης.
Γνωρίζοντας ότι υπάρχει δίχτυ ασφαλείας, οι επενδυτές δεν θα σπεύσουν να αποσύρουν τα κεφάλαιά τους από χώρες όπως η Εσθονία ή η Βουλγαρία.
Οι ηγέτες του G20 επανέλαβαν την υπόσχεσή τους ότι θα αποφύγουν κάθε οικονομική πολιτική που αποσκοπεί στην προστασία της εγχώριας παραγωγής από τον ανταγωνισμό της ξένης. Το γεγονός αυτό αναπτερώνει κάποιες ελπίδες, δεδομένου ότι οι ίδιοι ηγέτες είχαν δώσει κατά τη Σύνοδο του περασμένου Νοεμβρίου ανάλογη υπόσχεση, η οποία όμως δεν τηρήθηκε κατά γράμμα. Μπορεί να μην καταγράφηκαν απροκάλυπτες αυξήσεις δασμών, εν κρυπτώ όμως υπήρξε συναίνεση για «ήπιο προστατευτισμό», για να μην αναφέρουμε και τις παραινέσεις προς τις τράπεζες για περιορισμό των δραστηριοτήτων τους στην εγχώρια αγορά τους.
Η δέσμευση που ανέλαβαν τα 20 κράτη του G20 για την εξασφάλιση εμπορικών πιστώσεων 250 δισ. δολαρίων σε διάστημα δύο ετών αποκαλύπτει ότι όλοι πλέον βλέπουν ότι η ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών σε παγκόσμια κλίμακα αποτελεί μέρος της λύσης του προβλήματος και όχι το ίδιο το πρόβλημα.
Τα νέα δάνεια που θα χορηγήσει το ΔΝΤ στα πτωχά κράτη δείχνουν ότι επικρατεί η άποψη ότι ο καλύτερος τρόπος για να αναστραφεί η καθοδική πορεία της παγκόσμιας οικονομίας είναι η καταπολέμηση της ύφεσης και η ενίσχυση των ρυθμών της οικονομικής ανάπτυξης.
Η απόφαση για περισσότερη διαφάνεια στους ανά την υφήλιο φορολογικούς παραδείσους έχει και αυτή τη σημασία της.
Κατά το παρελθόν εθεωρείτο ανέφικτη μια διεθνής συμφωνία για τον συνετισμό αυτών των θυλάκων. Συνειδητοποιώντας τώρα πια τις τεράστιες απώλειες φορολογικών εσόδων, τα απανταχού υπουργεία Οικονομικών αναζητούν τρόπους για να περιορίσουν αυτή την αιμορραγία.