Ο πολιτικός είναι οι ιδέες του

Ο πολιτικός είναι οι ιδέες του
Αν σε κάποιον πρέπει να βγάλουμε το καπέλο της αποστασίας, αυτός είναι σίγουρα ο Ουίνστον Τσώρτσιλ. Προτού γίνει πρωθυπουργός με τους συντηρητικούς το 1940, είχε διατελέσει υπουργός Εφοδιασμού στην κυβέρνηση του προοδευτικού Λόιντ Τζορτζ. Και άλλαξε κόμμα με την ίδια ευκολία, όχι μόνο μία αλλά δύο φορές. Όχι πως μας έλειψαν την σήμερον ημέραν οι αποστάτες.
Ως νίκη του σοσιαλισμού παρουσιάζει το περιοδικό «Νουβέλ Ομπζερβατέρ» την παρουσία δύο Γάλλων σοσιαλιστών στη σύνοδο κορυφής του Λονδίνου. Κι ας είναι επικεφαλής των δύο σημαντικότερων οργάνων του παγκόσμιου καπιταλισμού: ο Ντομινίκ Στρος-Καν του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και ο Πασκάλ Λαμί της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Είναι φανερό πως δεν είναι σοσιαλιστές που θέλουν να μεταρρυθμίσουν τον καπιταλισμό, σχολιάζει δηκτικά το περιοδικό «Μαριάν», αλλά καπιταλιστές που θέλουν να μεταρρυθμίσουν τον σοσιαλισμό. Άλλωστε, με ένα κύμα ιδιωτικοποιήσεων της περιουσίας του γαλλικού Δημοσίου, αυτό ακριβώς είχαν κάνει αυτοί οι δύο και όταν υπηρετούσαν ως υπουργοί στις κυβερνήσεις Μιτεράν και Ζοσπέν. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που η κυβέρνηση Σαρκοζί έχει καταντήσει ένα διαφθορείο σοσιαλιστικών συνειδήσεων: «σοσιαλιστές» στριμώχνονται στην ουρά για ένα υπουργείο. Είναι πληγή αυτοί οι αποστάτες. Δύσκολα αντέχουν στους πειρασμούς.
Πριν από μερικά χρόνια, ο σοσιαλιστής Ζοσπέν είχε σχεδόν ξεχάσει πως στα νεανικά του χρόνια είχε υπάρξει τροτσκιστής. Χρειάστηκε να του το θυμίσει η εφημερίδα «Λε Μοντ» για να εξομολογηθεί στη Βουλή: «Ναι, τη δεκαετία του 1960 είχα ενδιαφερθεί για τις τροτσκιστικές ιδέες και ανήκα σε μια τέτοια οργάνωση».
Για τις ίδιες ιδέες είχε κατηγορήσει πριν από πέντε χρόνια η εφημερίδα «Ιντιπέντεντ» και τον Βρετανό υπουργό Εξωτερικών Τζακ Στρο. Και εκείνος διαμαρτυρήθηκε, διευκρινίζοντας πως δεν υπήρξε τροτσκιστής αλλά σταλινικός (σταλινικός και μετά μπλερικός και μετά θατσερικός, προκειμένου να κερδίσει ο Τόνι Μπλερ τις εκλογές υιοθετώντας το πρόγραμμα της Θάτσερ).
Παράξενες διαδρομές που κάνουν αυτοί οι αποστάτες. Διπρόσωποι, δεν λένε να στεριώσουν πουθενά. Μπροστά στον πειρασμό να συνευρεθούν με την εξουσία, είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να λύσουν τα βρακιά τους. Μάλιστα, σε έρευνα που είχε κάνει το 2001 ο αρθρογράφος Τζον Πίλτζερ στη Βουλή των Κοινοτήτων, είχε διαπιστώσει πως από τους 418 βουλευτές των Εργατικών, μόνο έξι είχαν παραμείνει πιστοί στις αρχές τους.
Προς αποστάτη: Γιατί, ρε κύριε; Δεν σου αρέσουν πια οι ιδέες για τις οποίες όχι μόνο κάποτε κοπτόσουν ο ίδιος, αλλά τις προπαγάνδιζες και σε άλλους; Με γεια σου, με χαρά σου. Πήγαινε σπίτι σου. Και μη μιλάς πια. Δεν είναι πολιτικά ηθικό να βγαίνεις πάλι στο μπαλκόνι και να ψαρεύεις οπαδούς φτύνοντας τις ιδέες τις οποίες κάποτε πίστευες.
Ο πολιτικός είναι οι ιδέες του. Και αν φτάσει στο σημείο να τις θεωρεί «λανθασμένες», πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη του. Να πηγαίνει σπίτι του και να αφήνει για άλλους τις «σωστές». Γιατί είναι πολιτικά χυδαίο να φτύνει εκεί όπου πρωτύτερα έγλειφε
Ρούσσος Βρανάς