Μεγάλοι Ελληνες
Η Ελληνίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας Ελένη Τορόση τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Χορτ Κέλερ με το παράσημο του Σταυρού της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Verdienstkreuz am Bande des Verdienstordens der BRD) για την προσφορά της στην κοινωνική ένταξη των μεταναστών. Η απονομή έγινε την Τρίτη 05.05.09 στο Βαυαρικό υπουργείο Επιστήμης, Έρευνας και Πολιτισμού, εξ ονόματος του Προέδρου της Δημοκρατίας, από το Βαυαρό υπουργό Βόλφγκανγκ Χόιμπις.
Η Ελένη Τορόση ήταν ανάμεσα σε πέντε Γερμανούς τιμώμενους. «Είμαι μία ξένη, δεν έχω καν τη γερμανική υπηκοότητα», σημειώνει η τιμώμενη επισημαίνοντας ότι «επί 40 χρόνια που είναι στη Γερμανία, οι Γερμανοί μιλούσαν πάντα για προσωρινότητα των ξένων και όχι για εγκατάσταση σ΄ αυτή τη χώρα. Για ενσωμάτωση των ξένων μιλούν μόλις τα τελευταία χρόνια».
Τη σημασία που έχει το κοινωνικό αγκαζάρισμα «ατόμων που έχουν ακριβώς αυτή τη σχέση με το εξωτερικό, που προέρχονται από το χώρο της μετανάστευσης» επισήμανε ο υπουργός Επιστήμης Έρευνας και Πολιτισμού Βόλφγκανγκ Χόις στο μικρόφωνο της Ντόιτσε Βέλε.
Η βράβευση μιας ξένης χωρίς γερμανικό διαβατήριο είναι μία ένδειξη ότι κάτι άλλαξε στην γερμανική κοινωνία. «Πιστεύω ναι, αυτό είναι μια ένδειξη», λέει η κ. Τορόση, «όπως φαίνεται και στις προσπάθειες που γίνονται τα τελευταία χρόνια να αναπτυχθεί διάλογος με αλλοδαπούς στη Γερμανία για την καλύτερη ενσωμάτωσή τους», διευκρινίζει.
Στην αιτιολόγηση για την τιμητική διάκριση τονίστηκε η δημοσιογραφική της εργασία στην εκπομπή του Μονάχου για τους Έλληνες της Γερμανίας και μετά το κλείσιμό του στο γερμανικό ραδιόφωνο, Bayerischer Rundfunk. «Τόσο στα γερμανικά όσο και στο ελληνικό πρόγραμμα, τα θέματά μου ήταν για τους αλλοδαπούς, η προσπάθειά μου ήταν να κατανοήσει η γερμανική κοινωνία της πλειονότητας την κοινωνία των μειονοτήτων. Αυτό ήταν πάντα που ήθελα, όπως επίσης να κάνω γνωστό τον ελληνικό πολιτισμό, την ελληνική λογοτεχνία, στη Γερμανία, έχω δουλέψει πολύ πάνω σε αυτό τον τομέα, αλλά και το αντίθετο: να κάνω γνωστή τη γερμανική κουλτούρα, τη γερμανική λογοτεχνία στην Ελλάδα».
Αυτό είναι το μοτίβο που διατρέχει και το συγγραφικό της έργο. Έξι παιδικά βιβλία της έχουν εκδοθεί στη Γερμανία, όπως «Paganini» και «Tanz der Tintenfische», το οποίο εντάχθηκε στον κατάλογο του γερμανικού ιδρύματος για την προώθηση της ανάγνωσης. Άλλα έξι κυκλοφορούν στην Ελλάδα. Το τελευταίο, «Η μπαλάντα των πορτοκαλιών» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εξάντας, και από τις εκδόσεις Πατάκη μεταξύ άλλων «ένα ψάρι στο κακάο» και «Ιουλίτσα και Ρωμαίος». Από την αρχή όμως έκανε την επιλογή να γράψει στη γερμανική γλώσσα. Αυτό ήταν και το κλειδί για την πρόσβαση στη γερμανική κοινωνία. "Κρύβει πολύ μόχθο και πείσμα", λέει η κ. Τορόση. "Ήθελα να ενταχθώ πνευματικά, πολιτιστικά, χωρίς να χάσω όμως την ελληνική μου ιδιαιτερότητα και την ελληνική μου περηφάνια. Από την αρχή, προσπάθησα να γίνω καλή στα γερμανικά και πολύ αργότερα ανακάλυψα τον λογοτεχνικό ρυθμό της γλώσσας στα ελληνικά.».
Σήμερα, όσο αυτονόητο είναι το ελληνικό πολιτισμικό φορτίο που κουβαλάει, άλλο τόσο αυτονόητα κινείται στη Γερμανία, τη χώρα που ζει από το 1968, όταν ήρθε ως φοιτήτρια φιλολογίας. Είχε αφήσει την Ελλάδα μόλις άρχιζε η επτάχρονη νύχτα της δικτατορίας. Τρία χρόνια αργότερα, άρχισε να εργάζεται στο «Ελληνικό Πρόγραμμα του Μονάχου», το οποίο είχε καταστήσει μετερίζι του αντιδικτατορικού του αγώνα, ο ιδρυτής του Παύλος Μπακογιάννης. «Έχω σκεφτεί πολύ τις τελευταίες μέρες τον εαυτό μου, τα πρώτα χρόνια, τους φόβους μου, την ανασφάλειά μου…Σκέφτηκα λοιπόν ότι αυτό είναι ένα βραβείο και για το "Ελληνικό Πρόγραμμα του Μονάχου", το οποίο ξεκίνησε το 1964, άρχιζε στις 20.20 και τελείωνε στις εννέα το βράδυ με το τραγούδι ‘πέρα στους πέρα κάμπους’» και συνόδευσε την πρώτη μεταναστευτική γενιά μέχρι την εποχή που έκλεισε το 2002.
Όλα αυτά τα χρόνια πηγαίνει σε σχολεία, διαβάζει από τα βιβλία της συζητάει με τα παιδιά. Πόσο την έχει αποδεχτεί η κοινωνία; «Αισθάνομαι ότι με έχουν αγκαλιάσει και με έχουν παραδεχτεί, αλλά αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι», διαπιστώνει η κ. Τορόση. «Υπάρχουν και οι στιγμές που σκέφτομαι πως, όπως και να είναι, θα μείνω η αλλοδαπή στη Γερμανία, θα είμαι πάντα η Ελληνίδα στη Γερμανία, ποτέ δεν θα αποβάλω την προφορά που αμέσως παραπέμπει στην Ελληνίδα. Από την άλλη εισπράττω ταυτόχρονα θαυμασμό και παραδοχή από τη γερμανική κοινωνία και τους Γερμανούς φίλους μου». Πάντα όμως, με τη γνωστή κεντροευρωπαϊκή απόσταση. «Παρόλο που ζω εδώ 40 χρόνια», σημειώνει η κ. Τορόση «οι Γερμανοί έχουν δυσκολία να ανοίξουν την αγκαλιά τους. Η τεράστια αγκαλιά ανήκει στους Έλληνες και γενικότερα στους Νοτιοευρωπαίους»."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου