Toυ Κώστα Καραίσκου*
Παρακολουθώντας τον ελληνικό Τύπο και τις αναφορές του στην Τουρκία δυσκολεύεσαι να καταλάβεις ποια ακριβώς είναι η εκάστοτε θέση των ελληνικών ελίτ απέναντι στη γείτονά μας. Ο κατεστημένος, ιδίως, Τύπος, που απεχθάνεται τις «συναισθηματικά φορτισμένες» ή τις «παρελθοντολογικές» προσεγγίσεις «εθνικιστικού» χαρακτήρα, κάποτε δείχνει να είναι πιο Τούρκος κι από τον Τούρκο, στην καλύτερη περίπτωση δείχνει να αντιλαμβάνεται τις διμερείς σχέσεις ως ένα τεχνικό ζήτημα που απασχολεί τους ειδικούς του Υπουργείου Εξωτερικών. Πουθενά δεν ανιχνεύεται η παραμικρή υποψία ότι το εκάστοτε ελληνοτουρκικό ζήτημα άπτεται της ίδιας της εθνικής μας ασφάλειας και ακεραιότητας!
Επί χρόνια ολόκληρα, όσο ο κοινοβουλευτικός φασισμός αλώνιζε στην Τουρκία, κανείς δεν τολμούσε ούτε καν να ονομάσει το (κεμαλικό) καθεστώς της. Ανεβοκατέβαιναν υποκείμενα τύπου Ντεμιρέλ, Ετζεβίτ, Τζέμ, Γιλμάζ, Τσιλέρ, αποβράσματα του χείριστου υπόκοσμου, αυτουργοί χιλιάδων δολοφονιών (Ελλήνων, Κούρδων, Τούρκων...) και ουδείς στην Αθήνα είχε να τους προσάψει κάτι. Ποιοί ήταν άλλωστε αυτοί που θα τους επέκριναν, όταν στο ίδιο το Στέητ Ντηπάρτμεντ αυτός ο συρφετός γινόταν ασμένως δεκτός;
Κάπου κατά το 2000 ήρθε η ανάγκη ανανέωσης του καθεστώτος, που βρήκε έξοχο εκφραστή στο πρόσωπο του δημοφιλούς Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Εκεί έγινε το θαύμα: Ξαφνικά, κι ενώ μέχρι τότε σύμπασα η Αθήνα αδολεσχούσε περί «ισλαμικού κινδύνου», κάτι συνέβη και όλοι άρχισαν να βλέπουν τον Ερντογάν με πρωτοφανή συμπάθεια. Ανακάλυψαν τις λέξεις «κεμαλισμός», «βαθύ κράτος», «κουρδική γλώσσα», τα λαϊκά ερείσματα του ελαφροϊσλαμικού κινήματος, τις ευρωπαϊκές του φιλοδοξίες... Όταν μάλιστα, πολύ πρόσφατα, ξεκίνησε και η αποκάλυψη του παρακρατικού κυκλώματος «Εργκενέκον», ο ερντογανισμός χτύπησε σταλινικά ποσοστά στην (ελληνική) πρωτεύουσα. Φόρτωσαν όλα τα εγκλήματα στη συγκεκριμένη οργάνωση - μέχρι και τον θάνατο του Σολωμού Σολωμού στην Κύπρο που δολοφονήθηκε 5 χρόνια πριν ιδρυθεί η «Εργκενέκον»! - και ξέπλυναν έτσι όλους τους άλλους. Κι ας μην αλλάζει πια τίποτε επί της ουσίας για τον τουρκικό λαό, κι ας γίνεται ο ίδιος ο Ταγίπ όλο και περισσότερο διαχειριστής ενός συστήματος εξουσίας που απλώς αλλάζει τρόπο έκφρασης στην Τουρκία. Τώρα δε, με την εγκατάσταση του Αχμέτ Νταβούτογλου στο τουρκικό ΥΠΕΞ, μέχρι και για ...«Τούρκο Κίσσιγκερ» διαβάσαμε στις ΗΠΑγορευόμενες αναλύσεις των αθηνοφυλλάδων!
Τι πειράζει που θεωρεί τα νησιά μας στο Αιγαίο «πρόβλημα προς επίλυση»; Τι κι αν θέτει ύψιστη στρατηγική προτεραιότητα την «διασφάλιση μόνιμης ασφάλειας για τις κοινότητες που είναι οθωμανικά κατάλοιπα», ονομάζοντας και συγκεκριμένα εκείνην της Θράκης; Τι κι αν την ονομάζει «το πιο σημαντικό όχημα για τη διαμόρφωση μιας σφαίρας επιρροής στα Βαλκάνια»; Έχουμε τους «αισιόδοξους» του ΥΠΕΞ που πιάστηκαν από την διατυπωμένη επιθυμία του Νταβούτογλου για «μηδενικά προβλήματα» με τους γείτονες και χάρηκαν. Τι σημαίνει όμως αυτό, συνιστά αντινομία με τα προηγούμενα; Όχι βέβαια, όταν υποχωρείς σε όλα, τα «προβλήματα» μηδενίζονται (μέχρι να δημιουργηθούν νέα) και το ποιός θα υποχωρήσει τελικά - χάριν της καλής γειτονίας, φυσικά - είναι βεβαίως γνωστό...
Εμείς στον «Αντιφωνητή» ήμασταν πράγματι από τους πρώτους που χάρηκαν για την συντριβή του κεμαλικού συστήματος πρό επταετίας. Αναγνωρίσαμε στο πρόσωπό του Ερντογάν την ελπίδα για τη δημοκρατία και την προκοπή του τουρκικού λαού, ίσως και για την ύφεση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η πορεία/προσαρμογή του Τούρκου πρωθυπουργού έδειξε τα όρια του εγχειρήματος και επιβεβαίωσε τις γεωπολιτικές αναγκαιότητες, οι οποίες σε συνδυασμό με την ελλαδική παρακμή έχουν φέρει τη χώρα μας σε θέση πλήρους ανυποληψίας. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο όχι μόνο να επιβεβαιώνεται ο αναθεωρητισμός των προηγούμενων τουρκικών κυβερνήσεων αλλά και να προωθείται σε θέσεις όπως οι διαμαρτυρίες για παραβιάσεις του τουρκικού εναέριου χώρου και για ...εποικισμό των παραμεθόριων νησιών μας (Αγαθονήσι, Φαρμακονήσι κ.ά.). Μάλιστα η στάση των Τούρκων στο Σχέδιο Ανάν έδειξε ότι στο εξής μπορεί να κερδίζει τις εντυπώσεις και σε άλλα πεδία, πέραν των ωμών εκβιασμών και της ισχύος.
Μένει να δούμε αν στους κύκλους της πρωτεύουσας χαβούζας έχει απομείνει κάποιο αξιόλογο δυναμικό που να μην είναι εξωνημένο στους γνωστούς προστάτες. Κάπου να διασώζεται η ελπίδα ότι είτε θα αποφευχθεί μια ολέθρια για την πατρίδα μας κρίση, είτε -έστω- ότι την ώρα της κρίσης θα έχει να επιδείξει κάτι περισσότερο από «ψυχραιμία» και ένα πατρώνυμο...
Ο Κώστας Καραΐσκος είναι εκδότης της 15νθήμερης εφημερίδας της Θράκης ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου