Μια φράση που ακούμε κατά κόρον στη Βρετανία τις τελευταίες ημέρες είναι « αν ήμουν εγώ στη θέση τους... ». Αγανακτισμένοι πολίτες τη χρησιμοποιούν όταν δημοσιογράφοι τους ζητούν να σχολιάσουν τις παράνομες σπατάλες των βουλευτών. «Αν ήμουν εγώ, θα με έστελναν στα δικαστήρια», «Αν ήμουν εγώ θα πήγαινα φυλακή» λένε.
Η παρατήρηση εμπεριέχει το βαθύ αίσθημα αδικίας που αποτελεί μια από τις πηγές της δυσφορίας της κοινής γνώμης για το σκάνδαλο. Ενισχύει την από καιρό εδραιωμένη ιδέα ότι οι πολιτικοί είναι «οι άλλοι», ένα είδος ανθρώπων που διακρίνεται για την αδυναμία του στο χρήμα και για την υποκριτική χρήση δύο μέτρων και δύο σταθμών.
Συνεπώς δεν προκαλεί έκπληξη η αντίδραση του κόσμου. Και όμως, πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται « πόσο συχνά σκέφτονται οι πολίτες αυτό το «αν ήμασταν εμείς » ανάποδα; ». Οχι, δηλαδή, το τι θα συνέβαινε στους βουλευτές αν έπρατταν τα ίδια ως απλοί πολίτες, αλλά τι θα συνέβαινε στον μέσο ψηφοφόρο αν ήταν βουλευτής. Αν είχε στη διάθεσή του αυτό το σκανδαλώδες σύστημα επιδομάτων και προνομίων το οποίο τώρα δέχεται βολές πανταχόθεν.
Το σκέφτηκα λίγο με τον εαυτό μου και δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι εγώ θα είχα σηκώσει ψηλά τη σημαία της εντιμότητας, παρά το γεγονός ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου τέρας απληστίας.
Σκεφθείτε το για μια στιγμή. Η λέξη «προνόμιο» από μόνη της θα έφθειρε κάθε διάθεση αυτοσυγκράτησης, για να μην αναφέρουμε την προθυμία της Βουλής η οποία ενεθάρρυνε τα μέλη της να ασκούν πλήρως τα «δικαιώματά τους». Γύρω σας συνάδελφοι θα σας προσέφεραν συμβουλές για να επωφεληθείτε με τον καλύτερο τρόπο των επιδομάτων που δικαιούσθε, και η δυσφορία που σας προκαλεί η λέξη «επωφεληθείτε» θα άρχιζε να εξανεμίζεται.
Εργάζεστε σκληρά ως πολιτικός. Η πρόσβαση στο δημόσιο χρήμα, όπως το αντιλαμβάνεστε, είναι τμήμα των όρων της εργασίας σας. Και ξαφνικά βλέπετε έναν κατάλογο αγαθών, έναν οδηγό για διάφορα πράγματα για τα οποία «δικαιούσθε» να ζητήσετε «χρηματική αποζημίωση».
Φυσικά, δεν υποστηρίζω ότι το σύστημα των εξόδων δεν είναι σάπιο. Ούτε ότι ορισμένοι βουλευτές δεν είναι παραδόπιστοι. Είναι, αλλά το λέω γιατί πιστεύω ότι όποιους 646 πολίτες και να διαλέγατε από τη βρετανική κοινή γνώμη για να γίνουν βουλευτές, θα βρίσκονταν ανάμεσά τους πολλοί που θα φέρονταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου