Απ όλους αυτούς που συμμετέχουν στο πολιτικό τσίρκο φρικιών που ονομάζεται Σύριζα, ο μόνος που (το ομολογώ) μου αρέσει, είναι ο Λαφαζάνης, ή αλλιώς «Δραχμαζάνης».
Πράγματι, ο επικεφαλής της Αριστερής Πλατφόρμας, εκτός από φυσιογνωμικά συμπαθής, είναι και ο μόνος που κατ’ εμέ παραμένει αταλάντευτος στο «ηρωικό» παρελθόν του.Μου θυμίζει κατά κάποιο τρόπο εκείνον τον περίφημο Ιάπωνα στρατιώτη που το 1975 βρέθηκε σε ζούγκλα νησιού του Ειρηνικού, συνεχίζοντας μόνος του τον πόλεμο, που όμως είχε τελειώσει πριν από 30 χρόνια!
Αποκομμένος από τον κόσμο γύρω του, και από την πραγματικότητα…
Κάπως έτσι είναι και ο Λαφαζάνης, που στο μυαλό του ζει ακόμη τις ένδοξες εποχές της δεκαετίας του ’70, τότε που όλοι σχεδόν ήμασταν «επαναστάτες», ακούγαμε αντάρτικα, πίναμε κονιάκ (3 αστέρων), φορούσαμε αμπέχονα, και περιμέναμε την επανάσταση που όμως ποτέ δεν ήρθε.
Αυτό που ήρθε ήταν μια από τα ίδια για τον απλό λαό, και οφίτσια, υπουργεία, μίζες, και πλούτη για τους περισσότερους «αγωνιστές» συντρόφους του….
Ο Λαφαζάνης όμως έμεινε εκεί. Βράχος.
Κυνηγώντας το πολυπόθητο όραμα.
Άσχετα αν γύρω του τα πάντα όλα άλλαζαν με καταιγιστικούς ρυθμούς.
Άσχετα αν το όραμα της νιότης του κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, και αν ακόμη και η μαοϊκή Κίνα σήμερα δρέπει από παντού καπιταλιστικά κέρδη, ενώ η ηρωική ΕΣΣΔ κατάντησε φέουδο ενός άτυπου δικτάτορα και της μίσθαρνης παρέας του, αποτελούμενης από πειθήνια τσιράκια-γκάνγκστερ πρώην καγκεμπίτες.
Άσχετα αν τα συντρόφια του στο κόμμα διαθέτουν χαρτοφυλάκια ακόμη και της Black Rock!
Ο Λαφαζάνης όμως εκεί… πιστός στις ιδεοληψίες του.
Αυτές που τον ανάγκασαν το 1989 να αποχωρήσει ακόμη και από το ΚΚΕ, το οποίο παραήταν δεξιόστροφο και συμβιβασμένο γι αυτόν τον αντάρτη των αμφιθεάτρων και των μπιστρό.
Ίσως γι αυτό να μου αρέσει.
Επειδή συμβολίζει την χαμένη μου νιότη, θυμίζοντας μου πως αγκάλιασα όλα αυτά που κάποτε μισούσα και σιχαινόμουν: Τον συμβιβασμό, τον μικροαστισμό, τα χρέη, τις υποχρεώσεις, κλπ κλπ.
Ίσως να είναι η βαθιά καταχωνιασμένη μου συνείδηση, που αλλοτριώθηκε με την ηλικία και την «ωριμότητα».
Την ίδια ώρα που ο εξηντάρης Λαφαζάνης συνεχίζει να σκέπτεται ως έφηβος, ονειρευόμενος επαναστάσεις, ανατροπές, και περήφανες δραχμές!
Όλα αυτά καλά και άγια.
Χρειαζόμαστε Λαφαζάνηδες στη ζωή μας, ως μετρητές ή δείκτες κοινωνικής ευαισθησίας και εξέγερσης.
Ως βαλβίδες ασφαλείας.
Αρκεί να περιορίζονται σε ποσοστά τύπου 1-3%.
Όταν όμως απειλούν να μας κυβερνήσουν, τότε το πράγμα αλλάζει.
Αγριεύει…
Γι αυτό και σήμερα, όσο συμπαθής κι αν μου είναι, τον θεωρώ επικίνδυνο, και κυρίως αδιάβαστο.
Όπως πριν από κάποιους μήνες που σχολιάζοντας τις αξιολογήσεις στο δημόσιο εμφανίστηκε στα τηλεοπτικά πάνελ λάβρος, καταγγέλλοντας πως έτσι οι καημένοι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα είναι στο έλεος των κομματικά εγκάθετων προϊσταμένων τους, που θα τους διώκουν για πολιτικούς λόγους, επειδή δεν συμφωνούν δηλαδή με την Νέα Δημοκρατία!
Ξεχνώντας ή αγνοώντας το πιο βασικό: Ότι οι τελευταίες κρίσεις προϊσταμένων στο δημόσιο έγιναν επί Πασόκ το 2010, και ότι όλη η διοικητική ιεραρχία αποτελείται από Πασόκους που οι περισσότεροι εξ αυτών ήδη έχουν ενταχθεί στον Σύριζα (από καιρό).
Και άρα η κομματική νομενκλατούρα που θα κάνει τις αξιολογήσεις ανήκει στο δικό του κόμμα!
Αδιάβαστος δηλαδή… σαν τον Χρυσοχοίδη, που δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο (διότι μάλλον είχε παλιόκαιρο εκείνες τις μέρες).
Κάτι ανάλογο κάνει και σήμερα, που εν μέσω προεκλογικού πυρετού δηλώνει περήφανα ότι «τα μνημόνια θα γίνουν παρελθόν» και πως «η τρόικα θα φύγει από τον τόπο»!
Αγνοώντας πως η διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας συνεχίζεται, και πως συνάδελφοί του μεγαλοστελέχη του Σύριζα, καθησυχάζουν το πόπολο λέγοντας πως ακόμη κι αν κερδίσουν τις εκλογές, θα τη συνεχίσουν. Πως δεν θα προχωρήσουν σε μονομερείς ενέργειες.
Ναι αλλά ο λαός θέλει απεμπλοκή… θα έλεγε ο κόκκινος Λαφαζάνης!
Ο ίδιος λαός βέβαια, που σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις ΔΕΝ θέλει εκλογές.
Αλλά που τον ακούμε και τον επικαλούμαστε μόνο όταν μας βολεύει.
Που μιλάμε εκ μέρους του, άσχετα αν απέχουμε παρασάγγες από τα θέλω του.
Εν ολίγοις, καλός και άγιος ο Λαφαζάνης, όπως καλός και άγιος ο θεωρητικός Μαρξισμός.
Μόνο που και οι δυο είναι πλέον εκτός τόπου και χρόνου.
Άσχετα αν οι μελανιασμένοι από τη κρίση συμπατριώτες μας τους δίνουν φτερά.
Αγνοώντας το τι μέλλει γενέσθαι αν δοθεί εξουσία σε ονειροπόλους αιθεροβάμονες αναχρονιστές τύπου Λαφαζάνη.
Ακόμη και ο Πάντζας θα ήταν πιο ανώδυνος.
Για τον Στρατούλη ούτε συζήτηση… τουλάχιστον αυτός θα μας προσφέρει άφθονο γέλιο τις νύχτες που δεν θα έχουμε ρεύμα….
Strange Attractor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου