Δράση & σκέψεις σε ένα κυνήγι Αγριογούρουνου

ΣΕ ΕΝΑ ΚΥΝΗΓΙ ΑΓΡΙΟΓΟΥΡΟΥΝΟΥ

Δράση & σκέψεις

Ψιλοβρόχι και παγωμένος αέρας, ξημερώνει Κυριακή, μία από τις τελευταίες ενός γλυκού φθινόπωρου. Ακούγαμε για βαρύ χειμώνα φέτος, αλλά μέχρι σήμερα το μόνο βαρύ ήταν το άγχος των εξόδων, η πίκρα του δώσε-δώσε, εκείνη η αίσθηση της συνεχούς απογοήτευσης από όλους και όλα. Κυριακή, περπατάμε στη σειρά για τα καρτέρια. Μέσα στο βουνό έχει σίγουρα γουρούνια.

Αυτή η αίσθηση της σιγουριάς, όταν μάλιστα συνοδεύεται από το αλάνθαστο τράβηγμα του σκύλου στην πρωινή ιχνηλασία, είναι ένα συναίσθημα που μόνο ο...

γουρουνοκυνηγός μπορεί να καταλάβει. Η βροχή χτυπάει δυνατά στο πρόσωπο, τα φύλλα γλιστράνε επικίνδυνα στην κατηφοριά. Και πότε πότε ένα κλαδί-παγίδα, κρυμμένο κάτω από τα φύλλα, κάνει την προσπάθεια επικίνδυνη.

Ο κυνηγός της παγωμένης βροχής και του σέρτικου ανέμου, γεννήθηκε γι’ αυτό που κάνει, είναι ο απουσιολόγος του δάσους, που μετράει φυτά, δένδρα, χούγια και ζώα

Θα πρέπει να μπούμε στο ρέμα και να πιάσουμε θέσεις. Ακούγεται εύκολο, ειδικά η κατηφόρα, αλλά δεν είναι έτσι, τουλάχιστον γι' αυτούς που ξέρουν. Στο κυνήγι τα απλά πράγματα χρειάζονται μεγάλη προσοχή. Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με τη φύση, τη φύση των χιλίων μέτρων υψομέτρου, τότε όλες οι αισθήσεις είναι σε επιφυλακή.

Ο αέρας φέρνει τη βροχή αλύπητα στο πρόσωπο και το παντελόνι ήδη γίνεται ένα με το πόδι, κάτι σαν βρεγμένο δέρμα πάνω σου. Ο ιδρώτας ανακατεύεται με τη βροχή που μπαίνει μέσα από το αδιάβροχο και διαπερνά όλο το σώμα. Προχωράς και δεν καταλαβαίνεις πια τίποτα ικανό να σε σταματήσει. Σαν να είσαι σε μια παραλία και λιάζεσαι αμέριμνα, σαν να ξαπλώνεις ήσυχα στον καναπέ. Ενα συναίσθημα που μόνο ο γουρουνοκυνηγός μπορεί να νιώσει.

Δράμι & μονόβολο
Δεν με νοιάζει τίποτα, εκτός από το να είμαι εκεί που πρέπει, την ώρα που πρέπει. Η αναπνοή σταθερή, το δίκαννο άδειο στον ώμο, κρατάω όμως ένα δράμι και ένα μονόβολο στο αριστερό χέρι. Πορεία σχεδόν μίας ώρας μέσα από μονοπάτια οξιάς και καστανιάς, στρωμένα με φύλλα σε όλες τις αποχρώσεις του καφέ και του κίτρινου. Ανάλογα με τον βαθμό ωρίμανσης των φύλλων έρχονται τα χρώματα σαν ημερολόγιο της φύσης που κινείται.

Ξαπλώνει ακριβώς στη μέση του ρέματος, τινάζοντας τα πόδια ψηλά. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που νιώθω είναι να βγάλω μια φωνή, πνιγμένος τόσες ώρες στη μοναξιά του καρτεριού

Ετσι άλλα κιτρινίζουν στα μέσα Νοέμβρη κι άλλα κρατάνε λίγο ακόμη. Ακούς το ανυπόμονο κλαφουνητό των σκύλων μέσα από το τρέιλερ, χαμηλά κάτω στον δρόμο που θα ξεκινήσουν την παγάνα, και δένεις σιγά σιγά το όνειρο.

Το πώς, το πότε, το πού, όλα αυτά είναι άγνωστα μαγικά και πολλές φορές καθόλου προβλέψιμα. Αυτό είναι ένα από τα όμορφα του κυνηγιού των κάπρων.

Ποτέ καμία φορά δεν είναι σαν την προηγούμενη, γιατί πολύ απλά το σύμπλεγμα «κυνηγός, σκύλος και κάπρος», είναι φυσικά πάντα διαφορετικό, κι αν προσθέσει κανείς και τις δύο άλλες σημαντικές παραμέτρους, τις καιρικές συνθήκες και την τοπική βλάστηση, ζωγραφίζει τον πίνακα, τον τελικό πίνακα του κυνηγιού.

Προς το καρτέρι
Οσο προχωράμε τόσο δυναμώνει η βροχή, σαν να το 'χει τάμα να μας αποκαρδιώσει, να μας κάνει να αλλάξουμε πορεία. Από μακριά ακούγεται η καμπάνα της εκκλησιάς που καλεί τους πιστούς στη λειτουργία, ένα σκηνικό που από παιδί θυμάμαι με νοσταλγία.

Ο θόρυβος από τα κλαδιά που σπάζουν, έχει πάντα ένα ξεκάθαρο μήνυμα, αρκεί να ξέρουμε να το διαβάσουμε. Οπως και η αλλαγή της φωνής του σκύλου είναι ένα ολόκληρο βιβλίο

Μια μουσική υπόκρουση της πορείας προς το καρτέρι. Οπως και οι ακανόνιστες νότες από τις κίσσες που πετάγονται από κλαδί σε κλαδί, σαν μια παραφωνία αταίριαστη στην πορεία μας.

Βλέπεις τον μπροστινό σου να σκύβει με χαρά πάνω στη φρέσκια κουτσουλιά μιας μπεκάτσας, θα έχει κάτι να προσφέρει στον φίλο του το βράδυ, μια είδηση που τόσο περιμένει το καρντάσι του. Και όπου τα ανεμοσούρια μάζεψαν τα φύλλα στις άκρες, ένα ίχνος ζαρκαδιού, ένα πάτημα λύκου, ή πολλές φορές και τα δύο μαζί, αντάμα, αλλά σε διαφορετικούς χρόνους ελπίζω, δίνουν το παρουσιολόγιο ζωής του δάσους.

Φθάνουμε... τσιμουδιά όλοι, μόνο νοήματα και χαμόγελα που χάνονται κάτω από τη βροχή που σκεπάζει πρόσωπα, μουστάκια, γυαλιά και αξυρισιές

Ομως, μόνο γι' αυτούς που γεννήθηκαν απουσιολόγοι. Και είναι λίγο εγωιστικό, ίσως και αντιεμπορικό, αλλά αισθάνομαι ότι ο κυνηγός αυτής της μέρας, ο κυνηγός της παγωμένης βροχής και του σέρτικου ανέμου γεννήθηκε κυνηγός, γεννήθηκε γι' αυτό που κάνει, κι ας ακούγεται παράξενα στα αυτιά μερικών άλλων.

Είναι ο απουσιολόγος του δάσους, που μετράει φυτά, δένδρα, χούγια και ζώα, είναι ο άνθρωπος που ξέρει από καιρό κάθε πέτρα, κάθε νεροφαγιά, κάθε πυκνό λόγγωμα, είναι αυτός που μέτρησε εκατοντάδες φορές τα κέδρα και τα έλατα, αυτός που σημάδεψε τα καρτέρια με την ψυχή του.

Φθάνουμε. Τσιμουδιά όλοι, μόνο νοήματα και χαμόγελα που χάνονται κάτω από τη βροχή που σκεπάζει πρόσωπα, μουστάκια, γυαλιά και αξυρισιές. Καθώς απομακρύνεται το επόμενο καρτέρι, γυρνάω ανάποδα το δίκαννο και γεμίζω μια δραμιάρα και ένα μονόβολο. Δεν το 'χω ξαναγράψει ποτέ, αλλά καιρός ήταν να το πω στα ίσα. Δισκάνδαλο, ένα οκτάβολο και ένα μονόβολο, δοκιμασμένα από καιρό στα μέτρα του όπλου και του μυαλού μου.

Ενα μοναχά έχω στο μυαλό μου, να τον δω πριν με δει, να τον ακούσω πριν με ακούσει και να τον μυρίσω πριν με μυρίσει. Ακούγονται ξένα προς τη λογική όλα αυτά, αλλά νομίζω ότι μόνο έτσι είσαι σίγουρος για το αποτέλεσμα. Και κάποτε θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι το τελευταίο πράγμα στο κυνήγι είναι η στιγμή της τουφεκιάς.

Οταν θα έχουμε δημιουργήσει όλες εκείνες τις απαραίτητες συνθήκες για μια καλή τουφεκιά, το αποτέλεσμα θα είναι σχεδόν πάντα θετικό. Κι αν είναι μια αίσθηση μοναδική που πρέπει να έχει ο γουρουνοκυνηγός, αυτή είναι η ακοή.

Ο μακρινός ανεπαίσθητος θόρυβος, ο θόρυβος από τα κλαδιά που σπάζουν, έχει πάντα ένα ξεκάθαρο μήνυμα, αρκεί να ξέρουμε να το διαβάσουμε. Οπως και η αλλαγή της φωνής του σκύλου είναι ένα ολόκληρο βιβλίο.

Παρασύρομαι όμως, έτσι παθαίνω πάντα όταν γράφω. Γιατί θέλω με μανία να με νιώσει ο πιτσιρικάς των δώδεκα ετών, που ξέρω ότι μας διαβάζει εκεί στα Αγραφα, στον Ψηλορείτη, στο Μαίναλο, στον Κίσαβο, στον Γράμμο, στην Πίνδο, στη Ροδόπη.

Με τα γούρια μου, τις δεισιδαιμονίες των γραμματιζούμενων, λίγο πριν από τον ερχομό του κάπρου. Θ' αλλάξω θέση το μαχαίρι (από δεξιά - αριστερά), θα δώσω ένα μονόβολο στο επόμενο καρτέρι (αυτό μου έμεινε από πολύ παλιά, όταν έβγαινα με ξωμάχους των βουνών, που ποτέ δεν κουβαλούσαν μονόβολα). Κι αν παρ' ελπίδα έλθει ο κάπρος, και έρχεται μια-δυο φορές τον χρόνο πάνω μου, ένα πράγμα εκείνη τη στιγμή με νοιάζει. Να με ακούσει όταν ακούσει την τουφεκιά μου.

Η παγάνα
Η βροχή σταμάτησε αρκετή ώρα αφ' ότου ξεκίνησε η παγάνα. Ακούω τα σκυλιά να οργώνουν την απέναντι πλαγιά. Μια ομίχλη κάθεται ήσυχα παντού, όταν ακούω το καλό σκυλί, το σίγουρο, να κεντάει με τη φωνή του την πλαγιά με τα κέδρα.

Ερχεται. Ακούω τη γη να τρέμει σαν το τρένο που τρέχει, έτσι έρχεται. Είναι από τις στιγμές που το μυαλό δίνει τη θέση του στο ένστικτο και στην εμπειρία. Ολα γίνονται αυτόματα πια, όπως το φρενάρισμα σε μια δύσκολη στροφή με πάγο. Δεν σκέφτεσαι τίποτα, μυαλό, χέρια, μάτια, αυτιά και σκανδάλη είναι κομμάτια της ίδιας μηχανής. Οι απαντήσεις για το ποια κάννη, η απόσταση και η δεύτερη βολή έρχονται αυτοματοποιημένα.

Και ξαπλώνει ακριβώς στη μέση του ρέματος, τινάζοντας τα πόδια ψηλά. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που νιώθω είναι να βγάλω μια φωνή, πνιγμένος τόσες ώρες στη μοναξιά του καρτεριού. Οχι λέξη, όχι φράση, μια κραυγή μόνο, σαν αποχαιρετισμό, σαν ένστικτο, σαν λύτρωση. Και θα το πλησιάσω να του χαϊδέψω τη χαίτη, εκείνη τη σκληρότριχη χαίτη του άγριου μεγαλείου, που τόσες νύχτες έρχεται και χαϊδεύει μόνο τα δικά μας όνειρα...

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΩΤΗΡΗ & ΑΘΗΝΑ ΔΗΜΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΘΗΝΑ ΔΗΜΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

    

ethnos.gr