Κατά την διάρκεια του 18ου και του 19ου αιώνα, οι πρωτοπόροι καπιταλιστές δημιούργησαν μία υπόσχεση ευμάρειας για όποιον τολμούσε να ξεφύγει από τον μέσο όρο. Μία υπόσχεση ευμάρειας που στον δικό μας αιώνα, τον 20ο, μεταφράστηκε στην οικονομικά κατεστραμμένη λόγω του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου Ευρώπη, ως το «American Dream». Γύρω του πετούσαν σαν πυγολαμπίδες οι ελπίδες ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων!Ή απλά κοσμική αίσθηση του χιούμορ;
Όπως και να ‘χει, ζούμε σε μία εποχή-μεταίχμιο, όπου ένας κύκλος κλείνει και κανείς δεν ξέρει τι αρχίζει.
Στην χώρα μας, στην ευρωπαϊκή περιφέρεια που ονομάζεται Ελλάδα, την ξεκομμένη από τους πραγματικούς μηχανισμούς εξουσίας, έχει ανοίξει μία συζήτηση σχετικά με το αν...
βρισκόμαστε στο τέλος της μεταπολίτευσης.
Κάποιοι, φαίνεται, το αποδέχονται και κάποιοι τρέφουν ακόμη ελπίδες. Προσωπικά, πιστεύω ότι η μεταπολίτευση έχει τελειώσει εδώ και αρκετά χρόνια. Τοποθετώ το τέλος της κάπου κοντά στην περίοδο της πρωθυπουργίας του κ. Σημίτη. Όταν πια ήταν κατανοητό από όλους, ότι η υποθήκευση της χώρας μας είχε ολοκληρωθεί και πλέον δεν ήμαστε παρά μία επαρχία.
Από ‘κει και πέρα, είχαμε μία απέλπιδα προσπάθεια συγκεκριμένων κύκλων να γαντζωθούν στην εξουσία, κοροϊδεύοντας, παραπλανώντας και τρώγοντας ό,τι μπορούσαν. Αυτή συμπίπτει με την διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος ανακηρύσσεται αυτοδικαίως και σε σύμβολό της. Αν με υποχρέωναν να επιλέξω ένα πρόσωπο - σύμβολο για την μεταπολιτευτική περίοδο, αυτός θα ήταν για πολλούς - άλλους προφανείς και άλλους όχι - λόγους, ο κ. Λαλιώτης.
Όπως και να ‘χει, η μεταπολίτευση είχε σημαντικές συνέπειες για την επαρχία της Ελλάδος. Αναδιένειμε την κοινωνική τράπουλα και δημιούργησε μία ολοκαίνουρια κοινωνική ελίτ, η οποία μπορεί μεν να είχε «δεσμούς αίματος» με την παλιά, αλλά ήταν φορέας ενός νέου «πνεύματος». Ο «κοσμοπολιτισμός» αντικατέστησε την «καθεστηκυία τάξη» και η «οικονομική ανισότητα» τις «ταξικές διαφορές». Σε ουσιαστικό επίπεδο για τον μέσο Έλληνα πολύ κακό για το τίποτε, εκτός αν ήσουν μέρος της νέας ελίτ ή του «στρατού» της. Σε επίπεδο όμως κοινωνικής μηχανικής η νέα ελίτ, δεν ήταν παρά «φτερό στον άνεμο», έτοιμη ανά πάσα στιγμή να κατευθυνθεί προς όποια κατεύθυνση φυσούσε, αφού δεν είχε δεσμούς με την κοινωνία.
Έτσι ακριβώς και η κυβέρνηση Παπανδρέου, που εξελέγη με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», ως αντίθεση στην προοπτική των σκληρών μέτρων που είχε προαναγγείλει ο απερχόμενος πρωθυπουργός ότι θα έπαιρνε αν - παρ' όλους τους σχεδιασμούς του ιδίου και των συνεργατών του - επανεκλεγόταν. Αμέσως μετά, η σημερινή κυβέρνηση έκανε στροφή 180 μοιρών, παίρνοντας μερικά από τα πιο σκληρά μέτρα που έχουν ληφθεί στην χώρα μας. Και μοιάζουν μάλιστα έτοιμοι οι «σοσιαλιστές» να προχωρήσουν στην προσφυγή της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Το οποίο είναι σίγουρο ότι θα λειτουργήσει με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Επιζητώντας πάνω απ' όλα την ικανοποίηση ενός συγκεκριμένου αιτήματος. Την ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, προκειμένου η χώρα μας να καταστεί «ανταγωνιστική». Τι σημαίνει στην ουσία αυτό; Δεδομένου μάλιστα του ότι δεν έχουμε βαριά ή υψηλής τεχνολογίας βιομηχανία, ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να ομοιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο με τους σκλάβους των τριτοκοσμικών χωρών, όπου οι «πολυεθνικές» έχουν μεταφέρει τις παραγωγικές τους μονάδες. Θα πρέπει δηλαδή να προχωρήσουμε σε κάποιου είδους «κανιβαλισμό» έναντι των πιο αδυνάτων κομματιών της κοινωνίας μας, προκειμένου να ικανοποιήσουμε τις «διεθνείς αγορές». Δεν γνωρίζω αν είναι δυνατόν να το αποφύγουμε - όσο τουλάχιστον επιμένουμε να παίζουμε μέσα στα όρια που άλλοι έχουν χαράξει για εμάς.
Βιώνουμε την διαστροφή του συστήματος στο πετσί μας. Και φτάσαμε ως εδώ, μέσω μία συγκεκριμένης οδού που συνδύασε την διαφθορά με την συστηματική καταστροφή των κοινωνικών δεσμών και αξιών, έτσι ώστε η κοινωνία να μην μπορεί να αντιδράσει.
Αυτό που μένει να δούμε, είναι το αν εν τέλει κατάφεραν να διαβρώσουν το κοινό των Ελλήνων ή αν απομένουν κάποιες αποθήκες, όπου το κοινοτικό πνεύμα συσσωρεύεται έτοιμο να εκραγεί.
Δημήτρης Παπαγεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου