Ο πρέσβης της Γαλλίας στην Ελλάδα Christophe Farnaud, σε ειδική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε χθες στην Γαλλική πρεσβεία απένειμε στην βουλευτή και πρώην υπουργό Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη το παράσημο του Ιππότη της Εθνικής Τάξης της Λεγεώνας της Τιμής, εκ μέρους της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Η Ντόρα Μπακογιάννη στην ομιλία της αναφέρθηκε και στην πρόσφατη απόφαση της ΕΕ για την στήριξη της Ελλάδας λέγοντας ότι «σήμερα, μετά από μήνες διαβουλεύσεων, και θα έλεγα δισταγμών από την πλευρά ορισμένων κρατών, η Ευρώπη αποφασίζοντας τελικά να βοηθήσει την Ελλάδα μ' ένα πολύ πιο ξεκάθαρο τρόπο, κατέδειξε εκ νέου ότι ανήκουμε σε μία οικογένεια ακόμα ικανή να λειτουργεί συλλογικά.
Η Ντόρα Μπακογιάννη στην ομιλία της αναφέρθηκε και στην πρόσφατη απόφαση της ΕΕ για την στήριξη της Ελλάδας λέγοντας ότι «σήμερα, μετά από μήνες διαβουλεύσεων, και θα έλεγα δισταγμών από την πλευρά ορισμένων κρατών, η Ευρώπη αποφασίζοντας τελικά να βοηθήσει την Ελλάδα μ' ένα πολύ πιο ξεκάθαρο τρόπο, κατέδειξε εκ νέου ότι ανήκουμε σε μία οικογένεια ακόμα ικανή να λειτουργεί συλλογικά.
Σ' αυτούς που λένε ότι χρειάστηκε υπερβολικά πολύς χρόνος για να φτάσουμε σ' αυτήν την απόφαση υπάρχει μόνο μία απάντηση: αυτή είναι η «κοινοτική μέθοδος».
Όλες οι μεγάλες ή δύσκολες αποφάσεις στην Ευρώπη, περιλαμβανομένης της Συνθήκης της Λισσαβώνας υπήρξαν αποτέλεσμα συμβιβασμού.
Και θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Γαλλία για την καθοριστική βοήθεια που πρόσφερε στη χώρα μου και σ' αυτήν την περίπτωση.»
Ακολουθεί η αντιφώνηση της Ντόρας Μπακογιάννη:...
«Θα ήθελα κατ' αρχήν να σας ευχαριστήσω για τα τόσο επαινετικά λόγια που μου απευθύνετε. Με τιμάτε σήμερα με το προνόμιο των διασήμων του Ιππότη της Εθνικής Τάξης της Λεγεώνας της Τιμής.
Με τιμά επίσης και το εξής γεγονός: ότι η απονομή αυτή, λαμβάνει χώρα μέσα σ' αυτό το μέγαρο το γεμάτο από ιστορία. Το μέγαρο το οποίο δικαίως η αξιαγάπητη σύζυγός σας και φίλη μου Ελένη - στο ωραίο βιβλίο της γι' αυτήν την μεγαλοπρεπή κατοικία- γράφει ότι «αυτή η κατοικία έχει μια ψυχή».
Η υποδοχή μου σε μία τάξη τόσο μεγάλου κύρους, πέραν της τιμής που μου περιποιεί καταγράφεται στη μεγάλη και μακρά πορεία φιλίας και εκτίμησης που ενώνει τους δύο λαούς και τις δύο χώρες μας.
Η Γαλλία και η Ελλάδα συνδέονται με τ' ακατάλυτα δεσμά του πολιτισμού και των κοινών αξιών, τα οποία στηρίζονται στα γερά θεμέλια της ελληνικής φιλοσοφίας αφενός και του πνεύματος του γαλλικού διαφωτισμού αφετέρου.
Η ιστορία φιλίας των δύο εθνών και κρατών μας περιλαμβάνει πολλές ξεκάθαρες πράξεις αμοιβαίας υποστήριξης τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Δεν χρειάζεται πιστεύω να γίνω πιο συγκεκριμένη.
Σήμερα, στους δύσκολους καιρούς που περνάει η χώρα μου, έχουμε και πάλι στο πλευρό μας τη Γαλλία, και μάλιστα στο υψηλότερο επίπεδο, αυτό του ίδιου του Προέδρου Σαρκοζί. Μία στήριξη, την μεγάλη αξία της οποίας, είχα κατά καιρούς και η ίδια την τύχη να εκτιμήσω, κατά τη διάρκεια των ετών που είχα την τιμή να υπερασπίζομαι τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας με την ιδιότητά μου ως Υπουργού Εξωτερικών.
Η στενή μας συνεργασία για θέματα του ΝΑΤΟ, της Μέσης Ανατολής και της Ένωσης για τη Μεσόγειο αποδεικνύει τους σημερινούς μας δεσμούς. Η φιλία μας είναι εξίσου γερά θεμελιωμένη στο κοινό μας όραμα για την οικοδόμηση της Ευρώπης και για τις σημερινές εξελίξεις στο διεθνές σύστημα. Δεν πρέπει να πάψουμε ποτέ να τιμούμε την ευρωπαϊκή οικοδόμηση ως την πιο αξιοθαύμαστη και θαραλλέα ιδέα του 20ου αιώνα. Μια ιδέα τόσο νέα και εύθραυστη που γεννήθηκε στην ψυχή ενός ποιητή: αναφέρομαι στον Βίκτωρα Ουγκώ.
Αν κοιτάξουμε πέρα από τις θεσμικές, οικονομικές και κοινωνικές πραγματικότητες πάλι θα πρέπει η Ευρώπη να υμνηθεί ως η νίκη του πνεύματος έναντι των ενστίκτων. Ως η κατάληξη 2.500 ετών πολιτισμού. Για να παραφράσω των Άγιο Αυγουστίνο: «Η Ευρώπη είναι η πολιτεία του πνεύματος».
Σήμερα, μετά από μήνες διαβουλεύσεων, και θα έλεγα δισταγμών από την πλευρά ορισμένων κρατών, η Ευρώπη αποφασίζοντας τελικά να βοηθήσει την Ελλάδα μ' ένα πολύ πιο ξεκάθαρο τρόπο, κατέδειξε εκ νέου ότι ανήκουμε σε μία οικογένεια ακόμα ικανή να λειτουργεί συλλογικά. Σ' αυτούς που λένε ότι χρειάστηκε υπερβολικά πολύς χρόνος για να φτάσουμε σ' αυτήν την απόφαση υπάρχει μόνο μία απάντηση: αυτή είναι η «κοινοτική μέθοδος». Όλες οι μεγάλες ή δύσκολες αποφάσεις στην Ευρώπη, περιλαμβανομένης της Συνθήκης της Λισσαβώνας υπήρξαν αποτέλεσμα συμβιβασμού. Και θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Γαλλία για την καθοριστική βοήθεια που πρόσφερε στη χώρα μου και σ' αυτήν την περίπτωση.
Σήμερα, αναντίρρητα, ζούμε σ' ένα κόσμο λιγότερο σταθερό από εκείνον της εποχής του ψυχρού πολέμου. Οι πηγές της αστάθειας και της ανασφάλειας έχουν πολλαπλασιαστεί. Αναλύοντας προσεκτικά τα προβλήματα και τις ευκαιρίες της σύγχρονης εποχής θα καταλήγαμε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα, στη σημασία δηλαδή που έχει η διεθνής συνεργασία και ο συντονισμός στον έλεγχο των συνεπειών των σύγχρονων απειλών. Έτσι θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε, ως παγκόσμια Κοινότητα, τις απαραίτητες συνθήκες για ένα μέλλον ειρήνης, ασφάλειας και ευημερίας. Απόδειξη αυτού αποτελεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ουδέποτε η ήπειρός μας βρέθηκε τόσο κοντά στην Καντιανή ιδέα της ειρήνης.
Σε μια εποχή, που η πολυμέρεια βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο και αναπτύσσονται σταδιακά καινούργιες δυναμικές, τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο, οι κοινωνίες απαιτούν από εμάς να εξασφαλίσουμε ένα κοινό σημείο αναφοράς που να ενθαρρύνει την προώθηση μιας κοινής δράσης. Η αναδυόμενη πολυμέρεια πρέπει να υπάγεται σε κανόνες. Πρέπει να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα από το παρελθόν.
Σήμερα γνωρίζουμε περισσότερα. Γνωρίζουμε ότι η ασφάλεια έχει πολλές πλευρές και ότι δεν στηρίζεται αποκλειστικά στην ισχύ. Η παγκόσμια οικονομική κρίση που έχει πλήξει – και ακόμα πλήττει- τις οικονομίες του πλανήτη είναι ένα απτό παράδειγμα. Η παγκόσμια ύφεση την οποία αντιμετωπίζουμε έχει, αναμφίβολα, πολιτικές επιπτώσεις και επηρεάζει τη λήψη αποφάσεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχει επίσης αρνητικές συνέπειες επί της σταθερότητας και της ασφάλειας των κοινωνιών μας.
Κάθε μεγάλη κρίση, παρόλα αυτά, υπόκειται σε δύο πιθανές αναγνώσεις: η μία υποστηρίζει ότι οι περίπου αναπόφευκτες συνέπειες μιας κρίσης τέτοιου μεγέθους, θα οδηγούσαν στην κορύφωση των εντάσεων μεταξύ κρατών και στην εσωστρέφεια, εις βάρος της διεθνούς συνεργασίας. Η άλλη, προς την οποία κλίνω εγώ, υποστηρίζει, αντίθετα, ότι, παρόλο ότι κανένας δεν αγνοεί τις δυσκολίες και τις δυνητικές επιπτώσεις μιας τέτοιας κρίσης, η ίδια αυτή κρίση μπορεί να θεωρηθεί και ως μία ευκαιρία για να προσεγγίσουμε διαφορετικά τις διεθνείς σχέσεις. Σύμφωνα μ' αυτήν την τελευταία υπόθεση ο πολιτικός κόσμος θα μπορούσε να υιοθετήσει μια προσέγγιση περισσότερο πραγματιστική και να επιλέξει μια ακόμα πιο ενισχυμένη συνεργασία, αντί της εσωστρέφειας και του απομονωτισμού.
Αυτές είναι και οι προτάσεις που έκανε ο Πρόεδρος Σαρκοζί στην ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Columbia κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής του στην Ουάσιγκτον: «η κρίση που γνωρίσαμε μας προσφέρει εξαιρετικές ευκαιρίες», διακήρυξε ο αρχηγός του γαλλικού κράτους. «Απαιτώντας τη ρύθμιση του καπιταλισμού, θέτω τις βάσεις που θα σώσουν τον καπιταλισμό. Η απουσία κανόνων σκοτώνει την ελευθερία», συνέχισε.
Σήμερα μας επιβάλλεται κάτι το προφανές: οι παγκόσμιες αδυναμίες απαιτούν μία συλλογική προσέγγιση. Η ασφάλειά μας εξαρτάται λιγότερο από την ισχύ του καθενός και περισσότερο από την πολλαπλασιαστική δύναμη που προσφέρει η συνεργασίας. Ας μου επιτραπεί να τελειώσω με μια προσωπική αναφορά: η συγκίνησή μου σήμερα γίνεται ακόμα μεγαλύτερη καθώς οι σκέψεις μου γυρίζουν στην ευαίσθητη ηλικία των 15 μου χρόνων. Κατά τη σκοτεινή περίοδο της δικτατορίας, όταν η οικογένειά μου βρήκε καταφύγιο σ' αυτή τη φιλόξενη γη που υπήρξε για μας η Γαλλία. Μια μακρά παραμονή που ενστάλαξε μέσα μου την πεποίθηση ότι μοιραζόμαστε έναν κοινό πολιτισμό, παρόλο ότι βρισκόμουν στο Παρίσι, αρκετά μακριά, γεωγραφικά, από τη γενέτειρά μου. Μ' αυτή τη σκέψη αγαπητέ κύριε Πρέσβυ, θα ήθελα, για μια ακόμη φορά, να ευχαριστήσω μέσω υμών, τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας για τη μεγάλη τιμή που μου έκανε.
Θα ήθελα ακόμα να ευχαριστήσω την αξιαγάπητη σύζυγό σας Hélène και εσάς προσωπικά για την πολύτιμη φιλία σας
Ακολουθεί η αντιφώνηση της Ντόρας Μπακογιάννη:...
«Θα ήθελα κατ' αρχήν να σας ευχαριστήσω για τα τόσο επαινετικά λόγια που μου απευθύνετε. Με τιμάτε σήμερα με το προνόμιο των διασήμων του Ιππότη της Εθνικής Τάξης της Λεγεώνας της Τιμής.
Με τιμά επίσης και το εξής γεγονός: ότι η απονομή αυτή, λαμβάνει χώρα μέσα σ' αυτό το μέγαρο το γεμάτο από ιστορία. Το μέγαρο το οποίο δικαίως η αξιαγάπητη σύζυγός σας και φίλη μου Ελένη - στο ωραίο βιβλίο της γι' αυτήν την μεγαλοπρεπή κατοικία- γράφει ότι «αυτή η κατοικία έχει μια ψυχή».
Η υποδοχή μου σε μία τάξη τόσο μεγάλου κύρους, πέραν της τιμής που μου περιποιεί καταγράφεται στη μεγάλη και μακρά πορεία φιλίας και εκτίμησης που ενώνει τους δύο λαούς και τις δύο χώρες μας.
Η Γαλλία και η Ελλάδα συνδέονται με τ' ακατάλυτα δεσμά του πολιτισμού και των κοινών αξιών, τα οποία στηρίζονται στα γερά θεμέλια της ελληνικής φιλοσοφίας αφενός και του πνεύματος του γαλλικού διαφωτισμού αφετέρου.
Η ιστορία φιλίας των δύο εθνών και κρατών μας περιλαμβάνει πολλές ξεκάθαρες πράξεις αμοιβαίας υποστήριξης τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Δεν χρειάζεται πιστεύω να γίνω πιο συγκεκριμένη.
Σήμερα, στους δύσκολους καιρούς που περνάει η χώρα μου, έχουμε και πάλι στο πλευρό μας τη Γαλλία, και μάλιστα στο υψηλότερο επίπεδο, αυτό του ίδιου του Προέδρου Σαρκοζί. Μία στήριξη, την μεγάλη αξία της οποίας, είχα κατά καιρούς και η ίδια την τύχη να εκτιμήσω, κατά τη διάρκεια των ετών που είχα την τιμή να υπερασπίζομαι τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας με την ιδιότητά μου ως Υπουργού Εξωτερικών.
Η στενή μας συνεργασία για θέματα του ΝΑΤΟ, της Μέσης Ανατολής και της Ένωσης για τη Μεσόγειο αποδεικνύει τους σημερινούς μας δεσμούς. Η φιλία μας είναι εξίσου γερά θεμελιωμένη στο κοινό μας όραμα για την οικοδόμηση της Ευρώπης και για τις σημερινές εξελίξεις στο διεθνές σύστημα. Δεν πρέπει να πάψουμε ποτέ να τιμούμε την ευρωπαϊκή οικοδόμηση ως την πιο αξιοθαύμαστη και θαραλλέα ιδέα του 20ου αιώνα. Μια ιδέα τόσο νέα και εύθραυστη που γεννήθηκε στην ψυχή ενός ποιητή: αναφέρομαι στον Βίκτωρα Ουγκώ.
Αν κοιτάξουμε πέρα από τις θεσμικές, οικονομικές και κοινωνικές πραγματικότητες πάλι θα πρέπει η Ευρώπη να υμνηθεί ως η νίκη του πνεύματος έναντι των ενστίκτων. Ως η κατάληξη 2.500 ετών πολιτισμού. Για να παραφράσω των Άγιο Αυγουστίνο: «Η Ευρώπη είναι η πολιτεία του πνεύματος».
Σήμερα, μετά από μήνες διαβουλεύσεων, και θα έλεγα δισταγμών από την πλευρά ορισμένων κρατών, η Ευρώπη αποφασίζοντας τελικά να βοηθήσει την Ελλάδα μ' ένα πολύ πιο ξεκάθαρο τρόπο, κατέδειξε εκ νέου ότι ανήκουμε σε μία οικογένεια ακόμα ικανή να λειτουργεί συλλογικά. Σ' αυτούς που λένε ότι χρειάστηκε υπερβολικά πολύς χρόνος για να φτάσουμε σ' αυτήν την απόφαση υπάρχει μόνο μία απάντηση: αυτή είναι η «κοινοτική μέθοδος». Όλες οι μεγάλες ή δύσκολες αποφάσεις στην Ευρώπη, περιλαμβανομένης της Συνθήκης της Λισσαβώνας υπήρξαν αποτέλεσμα συμβιβασμού. Και θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Γαλλία για την καθοριστική βοήθεια που πρόσφερε στη χώρα μου και σ' αυτήν την περίπτωση.
Σήμερα, αναντίρρητα, ζούμε σ' ένα κόσμο λιγότερο σταθερό από εκείνον της εποχής του ψυχρού πολέμου. Οι πηγές της αστάθειας και της ανασφάλειας έχουν πολλαπλασιαστεί. Αναλύοντας προσεκτικά τα προβλήματα και τις ευκαιρίες της σύγχρονης εποχής θα καταλήγαμε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα, στη σημασία δηλαδή που έχει η διεθνής συνεργασία και ο συντονισμός στον έλεγχο των συνεπειών των σύγχρονων απειλών. Έτσι θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε, ως παγκόσμια Κοινότητα, τις απαραίτητες συνθήκες για ένα μέλλον ειρήνης, ασφάλειας και ευημερίας. Απόδειξη αυτού αποτελεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ουδέποτε η ήπειρός μας βρέθηκε τόσο κοντά στην Καντιανή ιδέα της ειρήνης.
Σε μια εποχή, που η πολυμέρεια βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο και αναπτύσσονται σταδιακά καινούργιες δυναμικές, τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο, οι κοινωνίες απαιτούν από εμάς να εξασφαλίσουμε ένα κοινό σημείο αναφοράς που να ενθαρρύνει την προώθηση μιας κοινής δράσης. Η αναδυόμενη πολυμέρεια πρέπει να υπάγεται σε κανόνες. Πρέπει να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα από το παρελθόν.
Σήμερα γνωρίζουμε περισσότερα. Γνωρίζουμε ότι η ασφάλεια έχει πολλές πλευρές και ότι δεν στηρίζεται αποκλειστικά στην ισχύ. Η παγκόσμια οικονομική κρίση που έχει πλήξει – και ακόμα πλήττει- τις οικονομίες του πλανήτη είναι ένα απτό παράδειγμα. Η παγκόσμια ύφεση την οποία αντιμετωπίζουμε έχει, αναμφίβολα, πολιτικές επιπτώσεις και επηρεάζει τη λήψη αποφάσεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχει επίσης αρνητικές συνέπειες επί της σταθερότητας και της ασφάλειας των κοινωνιών μας.
Κάθε μεγάλη κρίση, παρόλα αυτά, υπόκειται σε δύο πιθανές αναγνώσεις: η μία υποστηρίζει ότι οι περίπου αναπόφευκτες συνέπειες μιας κρίσης τέτοιου μεγέθους, θα οδηγούσαν στην κορύφωση των εντάσεων μεταξύ κρατών και στην εσωστρέφεια, εις βάρος της διεθνούς συνεργασίας. Η άλλη, προς την οποία κλίνω εγώ, υποστηρίζει, αντίθετα, ότι, παρόλο ότι κανένας δεν αγνοεί τις δυσκολίες και τις δυνητικές επιπτώσεις μιας τέτοιας κρίσης, η ίδια αυτή κρίση μπορεί να θεωρηθεί και ως μία ευκαιρία για να προσεγγίσουμε διαφορετικά τις διεθνείς σχέσεις. Σύμφωνα μ' αυτήν την τελευταία υπόθεση ο πολιτικός κόσμος θα μπορούσε να υιοθετήσει μια προσέγγιση περισσότερο πραγματιστική και να επιλέξει μια ακόμα πιο ενισχυμένη συνεργασία, αντί της εσωστρέφειας και του απομονωτισμού.
Αυτές είναι και οι προτάσεις που έκανε ο Πρόεδρος Σαρκοζί στην ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Columbia κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής του στην Ουάσιγκτον: «η κρίση που γνωρίσαμε μας προσφέρει εξαιρετικές ευκαιρίες», διακήρυξε ο αρχηγός του γαλλικού κράτους. «Απαιτώντας τη ρύθμιση του καπιταλισμού, θέτω τις βάσεις που θα σώσουν τον καπιταλισμό. Η απουσία κανόνων σκοτώνει την ελευθερία», συνέχισε.
Σήμερα μας επιβάλλεται κάτι το προφανές: οι παγκόσμιες αδυναμίες απαιτούν μία συλλογική προσέγγιση. Η ασφάλειά μας εξαρτάται λιγότερο από την ισχύ του καθενός και περισσότερο από την πολλαπλασιαστική δύναμη που προσφέρει η συνεργασίας. Ας μου επιτραπεί να τελειώσω με μια προσωπική αναφορά: η συγκίνησή μου σήμερα γίνεται ακόμα μεγαλύτερη καθώς οι σκέψεις μου γυρίζουν στην ευαίσθητη ηλικία των 15 μου χρόνων. Κατά τη σκοτεινή περίοδο της δικτατορίας, όταν η οικογένειά μου βρήκε καταφύγιο σ' αυτή τη φιλόξενη γη που υπήρξε για μας η Γαλλία. Μια μακρά παραμονή που ενστάλαξε μέσα μου την πεποίθηση ότι μοιραζόμαστε έναν κοινό πολιτισμό, παρόλο ότι βρισκόμουν στο Παρίσι, αρκετά μακριά, γεωγραφικά, από τη γενέτειρά μου. Μ' αυτή τη σκέψη αγαπητέ κύριε Πρέσβυ, θα ήθελα, για μια ακόμη φορά, να ευχαριστήσω μέσω υμών, τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας για τη μεγάλη τιμή που μου έκανε.
Θα ήθελα ακόμα να ευχαριστήσω την αξιαγάπητη σύζυγό σας Hélène και εσάς προσωπικά για την πολύτιμη φιλία σας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου