25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821 Ζήτω η Ελλάδα και οι Έλληνες - Ζήτω το ΕΘΝΟΣ !

25 Μαρτίου 2009

Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου

Στις 25 Μαρτίου του 1821 η σκλαβωμένη πατρίδα σήκωνε το τιμημένο λάβαρο του Αγώνα και διεκδικούσε Λευτεριά από τον Τούρκο δυνάστη.

Τότε υπήρχαν ήρωες.

Υπήρχαν οι ανυπότακτοι.

Αυτοί που προτίμησαν μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή. Αυτοί που δεν φοβήθηκαν από τα πανίσχυρα, αιμοβόρα τουρκικά φουσάτα, διότι μέσα τους είχαν πίστη στον Αγώνα τους.

Και νίκησαν παρά την υπονόμευση του αγώνα από τους δόλιους Άγγλους, Φαναριώτες, κοτζαμπάσηδες και πολιτικάντηδες της εποχής.

Ωστόσο την Νίκη, την οποία κέρδισαν με τη θυσία τους οι Αγωνιστές του 1821, την καρπώθηκαν αυτοί οι οποίοι υπονόμευσαν τον Αγώνα.

Αυτοί οι οποίοι φυλάκισαν τον ...Κολοκοτρώνη, αυτοί οι οποίοι δολοφόνησαν τον Ανδρούτσο και τον Καραϊσκάκη.

Αυτοί οι οποίοι δολοφόνησαν τον Καποδίστρια και στη συνέχεια δημιούργησαν το ανθελληνικό κράτος των Αθηνών το οποίο συμπεριφέρθηκε ανάλογα και κατέληξε τους αγωνιστές επαίτες και πάμπτωχους να πεθαίνουν της πείνας.

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση κατά την οποία, αυτό το κράτος, χορήγησε στον γνωστό για το ήθος του και την πολεμική του αρετή, τον «Τουρκοφάγο» Νικηταρά, θέση επαίτου για να ζητιανεύει μια φορά την εβδομάδα με αποτέλεσμα ακόμη και ο Γάλλος πρεσβευτής να εξοργισθεί και να στηλιτεύσει την αχαριστία.

Σήμερα ο ίδιος Τούρκος δυνάστης καταπατεί τα ιερά χώματα της μικρής μας πατρίδας και μέσω ενός σχεδίου, το οποίο απεργάζονται οι δόλιοι Άγγλοι, υπό τη συνεργία των χρήσιμων ηλιθίων, οι οποίοι ανέλαβαν να διαπραγματεύονται για λογαριασμό μας, αποβλέπει να κατακτήσει και την όση ελεύθερη πατρίδα μας απέμεινε.

Η Ιστορία λοιπόν διαγράφει αέναους κύκλους. Ο δυνάστης, παραμένει ο ίδιος. Την θέση των ξεπουλημένων Φαναριωτών ανέλαβαν οι κουλτουριάρηδες της εποχής, και οι καθηγητάδες οι υπέρμαχοι του μιαρού σχεδίου Ανάν, οι οποίοι συνεπικουρούνται και χρηματοδοτούνται από το . «αγαθοεργό» ίδρυμα Σόρος.

Παραπλεύρως στη θέση των κοτζαμπάσηδων κινούνται σήμερα οι πλουτοκράτες οι οποίοι συνεδριάζουν με τους Τούρκους πλουτοκράτες για τη δημιουργία μιας νέας Κύπρου πλουτοπαραγωγικής. Σιγκαπούρη της Μεσογείου όπως την είπε άλλωστε και αυτός ο ανεκδιήγητος, τότε Πρόεδρος, ο οποίος κλαψουρίζει από συγκίνηση, όταν ακούει πόσο αγαπητός είναι στους Τούρκους.

Τόση λοιπόν η Τουρκολαγνεία τους.

Πως το είπε ο ποιητής; «.από τέτοιους ρουφιάνους μην περιμένεις να πολεμήσουν για τίποτα!!!» Πολιτικάντηδες! Μίζεροι και τρισάθλιοι, έτοιμοι να ξεπουλήσουν πατρίδα!Από κάτω, ο λαός μοιάζει αμήχανος. Αυτός ο λαός ο οποίος άλλοτε τροφοδοτούσε το Έθνος με ήρωες και αγωνιστές που είναι; Φρόντισαν οι ξένοι να τον αποδομήσουν.

Όπως το πρόσταξε ο Εβραίος Κίσσιγκερ: «κτυπήστε τη γλώσσα, τον πολιτισμό, τη θρησκεία τους». Η αγροτιά που μέχρι χθες τροφοδοτούσε όλους τους εθνικούς αγώνες έχει σχεδόν εξαφανισθεί. Μαζί με αυτή και η παραδοσιακή Ελληνική Οικογένεια.

Αυτή την οποία προλάβαμε εμείς να βιώσουμε. Με τον παππού, τη γιαγιά, τον πατέρα, την μητέρα και παιδιά σεβαστού αριθμού, στο τέλος της κουραστικής μέρας, ομοτράπεζους, πριν το τελετουργικό του δείπνου, να δοξάζουν τον Ύψιστο που τους πρόσφερε τον άρτον τον επιούσιον. Αυτή η καθημερινή ιεροτελεστία παρήγαγε το φιλότιμο και τον αμοιβαίο σεβασμό στα μέλη της Οικογένειας.

Συναισθήματα τα οποία αποτελούσαν το απαραίτητο ψυχικό έρεισμα του νέου της τότε εποχής. Αυτόν τον νέο παρελάμβανε στη συνέχεια ο τότε διδάσκαλος, ο αφιερωμένος στο λειτούργημα του παιδαγωγού, για να παιδεύσει, με την βοήθεια των Ελληνορθόδοξων αξιών και να τον πλάσει σε Ευαγόρα και Αυξεντίου.

Εμείς τα παιδιά της θύελλας, που μάθαμε να σαλπάρουμε κόντρα στους ανέμους, δεν αποδεχόμαστε όμως την σημερινή κυνική πραγματικότητα. Εμείς είμαστε άλλης πάστας άνθρωποι που αρνούνται να τραφούν με το κουτόχορτο της υποταγής και να εκπέσουν στις αρχές και αξίες τους.

Αρνούμαστε να προσκυνήσουμε.

Αρνούμαστε να υποκύψουμε. Ζούμε για να ακούσουμε, όπως τότε, ένα σάλπισμα πιο τρανό, πιο δυνατό και πιο μεγάλο και από το γλυκό της Αγίας Λαύρας ορθρινό, όπως τόσο όμορφα μας το παραθέτει ο ποιητής.

Τιμούμε τους νεκρούς μας, υψώνουμε τη γαλανόλευκη στα μπαλκόνια μας και στην ψυχή μας και δίνουμε όρκο απαράβατο, ότι δεν θα υποστήλουμε τα Άγια Λάβαρα του αγώνα. Όρθιοι λοιπόν μέχρι τη Νίκη ή το ηρωικό τέλος.