Το τέλος της πατέντας

Γιάννης Πρετεντέρης
Για όσους δεν το συνειδητοποίησαν επαρκώς, η «Ιnternational Ηerald Τribune» υπολόγισε το σύνολο του οικονομικού «πακέτου» που το αμερικανικό κράτος έχει ενεργοποιήσει για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Ξέρετε πόσο είναι; 9,8 τρισ.δολάρια!
Ναι, μια χαρά το διαβάσατε: σχεδόν 10 τρισ.δολάρια για την κρίση.
Είτε υπό μορφή ασφαλίσεων, είτε υπό μορφή δανείων, είτε υπό μορφή επενδύσεων.
Αν σας αρέσουν οι συγκρίσεις, το Σχέδιο Μάρσαλ δεν ξεπέρασε το 13 δισ. δολάρια, όσα περίπου και το «Νιου Ντιλ» του Ρούζβελτ την οκταετία 1933-1940.
Το μέγεθος της προσπάθειας δείχνει το μέγεθος του προβλήματος.
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας μια κοινωνία δεν κινητοποίησε τόσους πόρους για να αντιμετωπίσει μια οικονομική κρίση- και ούτε ξέρουμε ακόμη μήπως χρειαστεί να κινητοποιήσει και άλλους!
Εμείς; Αδομεν! Οι συντάξεις, οι αυξήσεις, τα ωράρια... όλοι συμπεριφέρονται με τη λογική του χθες και του προχθές. Χωρίς να έχουν αντιληφθεί ότι υπάρχει ένα σήμερα που έχει ανατρέψει ριζικά το αύριο.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαβεβαίωσε ότι η κρίση δεν πρόκειται να μας γονατίσει διότι ούτε η Οθωμανική Αυτοκρατορία γονάτισε τους προγόνους μας. Ωραία ιδέα αλλά πώς;
Διότι αν αντιμετωπίσουμε το οικονομικό τσουνάμι με καριοφίλια και γιαταγάνια, πιθανότερο είναι να μας περιμένει μια Αλαμάνα παρά ένα Ναβαρίνο.
Η ουσία είναι ότι η χώρα έχει περιέλθει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης αλλά τίποτε δεν με αφήνει να αντιληφθώ ότι το έχει αντιληφθεί. Οχι μόνο επειδή την πλήττει η μεγαλύτερη κρίση του αιώνα αλλά και επειδή η κρίση αναδεικνύει, μεγεθύνει και οξύνει τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα της οικονομίας μας.
Δεν είναι, δηλαδή, μόνο ότι μας κυνηγάει το κύμα. Είναι ότι δεν έχουμε και χέρια να κολυμπήσουμε. Ακόμη κι έτσι όμως κυρίαρχη αντίληψη των πολιτικών και των συνδικαλιστών είναι πως θα διατηρήσουμε ένας κράτος το οποίο θα ξοδεύει χωρίς να εισπράττει και από το οποίο όλοι θα πληρώνονται χωρίς να πληρώνουν.
Ε λοιπόν, αυτό δεν γίνεται!
Ακόμη και όσοι συντήρησαν ως τώρα την ψευδαίσθηση κάποιας οικονομικής ευρεσιτεχνίας είναι υποχρεωμένοι να παραδεχθούν ότι οι πατέντες έλαβαν τέλος. Και να το πουν ανοιχτά στον ελληνικό λαό.
Διότι αν δεν το πουν, αν συνεχίσουν να επικαλούνται διάφορες μυστηριώδεις συνταγές που θα τους επιτρέψουν να δράσουν διαφορετικά, δεν κοροϊδεύουν απλώς τον κόσμο.
Τον εξαπατούν.
Και αν στην πολιτική η κοροϊδία διατηρεί κάποια ελαφρυντικά, η απάτη αποτελεί βαρύτατο αδίκημα.
Ακόμη και για πολιτικούς...