Δεν είναι μόνο άχρηστοι, είναι και τεμπέληδες

Κυρίες και κύριοι ετοιμαστείτε για μεγάλες περιπέτειες.
Ο κύριος Καραμανλής μας υπόσχεται έκτακτα οικονομικά μέτρα, σαν κι αυτό του κεφαλικού φόρου.
Ο κ. Παπανδρέου θα φορολογήσει, λέει, τη μεγάλη ακίνητη περιουσία και τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Την ώρα που στην Ευρώπη μειώνονται οι φόροι για να αντιμετωπιστεί η κρίση, οι πολιτικοί μας οδηγούν το καράβι με ταχύτητα στην ξέρα..
Ο κ. Καραμανλής μας λέει ότι θα πάρει νέα μέτρα, αλλά δεν μας εξηγεί προς ποια κατεύθυνση θα είναι τελικά αυτά. Το γεγονός αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να βουλιάξει ακόμη περισσότερο τα φορολογικά έσοδα, αφού η αγορά έχει ήδη εκλάβει το μήνυμα από τον κεφαλικό φόρο:
«Κρύψε ό,τι μπορείς να κρύψεις, επειδή δεν ξέρεις τι σε περιμένει αύριο με ετούτους».
Ο κ. Παπανδρέου, από την άλλη, έβγαλε από το καπέλο τη δική του «μαγική λύση», την φορολογία της μεγάλης ακίνητης περιουσίας και των μεγάλων επιχειρήσεων. Κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει στον κ. Παπανδρέου ότι οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες έχουν τον τρόπο τους να εξαφανίζουν τα κέρδη τους.
Έτσι, μένουν μόνο οι μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις. Αν, όμως, επιμείνουν σε τέτοιες ανορθόδοξες πρακτικές, τότε και οι μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις θα κάνουν ό,τι και οι μεγάλες πολυεθνικές.
Το βασικό πρόβλημα του πολιτικού κόσμου είναι ότι δεν έχει επαφή με την αγορά.
Να είστε βέβαιοι ότι οι περισσότεροι από τους «συμβούλους» των πολιτικών μας αρχηγών δεν έχουν βγάλει μέχρι σήμερα ένα ευρώ στην ελεύθερη αγορά.

Πρόκειται, στην μεγάλη τους πλειονότητα, για κομματικά στελέχη που έκαναν επάγγελμά τους την πολιτική ή για πανεπιστημιακούς που η μόνη τους επαφή με την επιχειρηματικότητα είναι όσα έχουν διαβάσει σε βιβλία και συγγράμματα.
Έχουμε βαρεθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα να ακούμε βλακείες.
Έχουμε κουραστεί να διαπιστώνουμε κάθε φορά ότι η έλλειψη φαντασίας έχει παγιδεύσει τους γόνους των παλιών πολιτικών οικογενειών σε συλλογιστικές που δεν αντέχουν στην κριτική.

Τα διάφορα μέτρα που προτείνονται έχουν ως κεντρική τους ιδέα τους νέους φόρους. Για να υπάρξουν, όμως, φόροι θα πρέπει να υπάρχει και επιχειρηματική δραστηριότητα. Αν αποφασίσουν να τη στραγγαλίσουν, τότε, είναι βέβαιο ότι μας περιμένουν πολύ δύσκολες μέρες.

Λείπει από το πολιτικό σύστημα η τόλμη, λείπει η γνώση, λείπει το όραμα. Χρόνια και χρόνια ακούμε να μας μιλάνε για φορολογική δικαιοσύνη. Το πρόβλημα είναι ότι ο καθένας εννοεί με τον όρο «φορολογική δικαιοσύνη» κάτι τελείως διαφορετικό από τον άλλον.
Φορολογική δικαιοσύνη για τον κ. Παπανδρέου είναι (κατά
πως φαίνεται) να δουλεύουν οι επιχειρήσεις για το κράτος.
Φορολογική Δικαιοσύνη για τον κ. Καραμανλή είναι να
αποφασίζεται κάθε μέρα κι ένα νέο μέτρο, σαν να τραβάει κανείς κάρτες στην Mονόπολη.

Οι λύσεις υπάρχουν, δεν θα ανακαλύψουμε την Αμερική. Είναι γνωστές σε όλους. Είναι πασίγνωστες.
Πρώτα απ’ όλα ο περιορισμός του σπάταλου κράτους.

Οι λέξεις είναι προσεκτικά επιλεγμένες και δηλώνουν ευγένεια.
Θα έπρεπε κανονικά μα πούμε: Πετάξτε έξω από το δημόσιο όλα τα λαμόγια που κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα σε κάθε είδους προμήθεια. Αντί να μετράτε κεφάλια για τα χιλιάρικα που σας λείπουν, σκεφτείτε πόσα λεφτά θα είχαμε γλιτώσει αν αγοράζαμε τα όπλα στις τιμές που έπρεπε, τα φάρμακα και τις γάζες (ναι τις γάζες) στις τιμές που έπρεπε, αν πληρώναμε τους δρόμους στις τιμές που έπρεπε.

Δεύτερον, η αντιμετώπιση της διαφθοράς.

Κι αυτές οι λέξεις είναι προσεκτικά επιλεγμένες.
Αλήθεια, για να μην θίξουμε ποιόν; Είναι δυνατόν, μωρέ, να είμαστε στην ΟΝΕ, στην καρδιά της Ευρώπης, και να χρειαζόμαστε «γρηγορόσημο» για μια οποιαδήποτε πράξη στο δημόσιο τομέα;
Είναι δυνατόν να μην μπορείς να ζητήσεις ένα οποιοδήποτε παλιόχαρτο από το μίζερο ελληνικό κράτος, δίχως να πρέπει να πληρώσεις «έναν
καφέ» στον κάθε λιγδιάρη απατεωνίσκο;
Είναι δυνατόν να βουίζει όλη η χώρα για τα τεράστια οικονομικά σκάνδαλα και να μην έχει προφυλακιστεί ένας, έστω ένας, από τους
αλητάμπουρες που χρόνια τώρα συναλλάσσονται με το πολιτικό σύστημα; Ποιόν κοροϊδεύετε;
Σε ποιο μέρος του κόσμου τα στελέχη της Siemens θα ομολογούσαν δωροδοκία και θα ήταν ακόμη έξω από την φυλακή;
Σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου θα είχε γίνει ό,τι έχει γίνει με το Βατοπέδιο και θα ήταν ακόμη η κυβέρνηση στην θέση της;
Σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου οι θέσεις των εφόρων αποτελούν αντικείμενο «πλειστηριασμού»;
Σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου θα είχαν «πιάσει» δημόσιους υπαλλήλους με καταθέσεις δυσανάλογες των αποδοχών τους και δεν θα ήταν ήδη στον εισαγγελέα για να δώσουν τις απαραίτητες εξηγήσεις;

Τρίτον, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.

Εδώ τα πιάσαμε τα λεφτά μας! Κάναμε bingo.
Γιατρός δηλώνει εισόδημα από ιατρείο 10.000 ευρώ το χρόνο. Και θέλει να μας πείσει γι΄ αυτό. Λυπάμαι φίλε μου, αλλά αν βγάζεις
μόνο 10.000 ευρώ το χρόνο, καλύτερα να το κλείσεις το ρημάδι και να ψάξεις να βρεις γρήγορα καμιά δουλειά για να θρέψεις την οικογένειά σου. Κι αν δεν το επιθυμείς, επειδή διαθέτουμε πράγματι ένα φιλεύσπλαχνο κράτος που θα θελήσει να προστατεύσει το μέλλον της οικογένειάς σου, θα το κάνει αυτό για σένα. Εκτός κι αν θέλεις να πληρώνεις φόρους για 60.000 ευρώ έσοδα τον χρόνο, βρέξει
χιονίσει.
Εστιάτορας δηλώνει πιο λίγα από όσα αμείβεται το γκαρσόνι του.
Καλά κάνεις παλικάρι μας και μας βγάζεις κοροϊδευτικά την γλώσσα. Η
εφορία, λοιπόν, θα πρέπει να δεχτεί την πρότασή σου, διότι κατά τεκμήριο είσαι ένας ειλικρινής πολίτης. Αν, όμως, σε πιάσει σε έλεγχο ότι έκρυψες έστω κι ένα ευρώ, τότε, αγαπητέ μας, θα πρέπει να χάσεις το
μαγαζί του, το σπίτι σου, το αυτοκίνητό σου, τις τραπεζικές σου καταθέσεις, ό,τι έχεις και δεν έχεις.
Ένας οποιοσδήποτε από εμάς υποστηρίζει ότι είναι φτωχός. Ότι έχει μικρά εισοδήματα. Αλλά διάγει βίο μεγιστάνα. Με άλλα λόγια, θέλει και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο. Θέλει να απολαμβάνει ένα κράτος δικαίου, αλλά και να μην πληρώνει εκείνα που του αναλογούν.
Από τη στιγμή που έχει δηλώσει ότι δεν έχει λεφτά και ζει σαν μαχαραγιάς, αυτό σημαίνει ότι τα χρήματα (αν δεν τα έχει κληρονομήσει)
από κάπου τα έχει κλέψει. Τι πρέπει, λοιπόν, το κράτος να κάνει για το προϊόν της κλοπής; Μα, να το κατάσχει. Όλα, μέχρι το τελευταίο ευρώ.

Όλα αυτά, βέβαια, απαιτούν κίνητρα για τον πολίτη που θα θελήσει να ακολουθήσει τον σωστό δρόμο.
Απαιτείται πραγματική φορολογική δικαιοσύνη.
Δηλαδή, χαμηλούς φόρους, έτσι ώστε να μην μπορεί κάποιος να βρει άλλοθι και να είναι έτσι υποχρεωμένος να δηλώνει και την τελευταία δεκάρα που βγάζει.
Την ώρα, όμως, που οι άλλοι προσπαθούν με τον άλφα ή βήτα τρόπο να βρουν διέξοδο από την κρίση, εμείς γυρίζουμε γύρω – γύρω από την ουρά μας, πιστεύοντας, ανόητα, ότι θα καταφέρουμε με τον τρόπο αυτόν να κάνουμε κάτι. Αντί να μειώνουμε τους φόρους, εμείς τους αυξάνουμε.
Πολύ απλά, διότι δεν υπάρχει κάποιος διατεθειμένος να κάνει τα αυτονόητα.
Δεν υπάρχει κάποιος να σηκώσει τα μανίκια του για να δουλέψει.
Δεν είναι μόνο άχρηστοι, είναι και τεμπέληδες...
Capital.gr/Θανάσης Μαυρίδης