Γ. Καρατζαφέρης: "Ο κονφερανσιέ"

Της Κατερίνας Γκίκα 

Ήρωας σε ένα δράμα που έχει επινοήσει ο ίδιος, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, κινείται με ασυνήθιστη άνεση στα όρια ενός προσωπικού πολιτικού εκκρεμούς.
Από την εποχή που άφησε πίσω του τις θεατρικές πίστες, πολλοί λένε ότι ο κόσμος του θεάματος έχασε ένα ανερχόμενο ταλέντο, χωρίς αμφιβολία όμως η πολιτική κέρδισε έναν αυθεντικό κονφερανσιέ... 

Έτσι εξηγείται, ότι οι εμφανίσεις του, άνισες πολιτικά και τις περισσότερες φορές προσχεδιασμένες, έχουν υπολογισμένες δόσεις θεατρικότητας και πολιτικού καιροσκοπισμού...

Τον κοιτώ να αγορεύει στη Βουλή και προσπαθώ να καταλάβω αν  ο άνθρωπος αυτός υποφέρει πραγματικά για τη σωτηρία της πατρίδας, ή έχει βρει ένα νόμιμο τρόπο να βγάζει το πολιτικό του μεροκάματο.
Τον άκουγα τις προάλλες, να λέει στο κανάλι του ότι έχει κάνει την καρδιά του πέτρα προκειμένου να συγκατοικήσει  στην κυβέρνηση Παπαδήμου  με ανθρώπους που όπως διατείνεται, στην συνείδηση του τους έχει απαξιώσει.
“ Δεν κοιμάμαι τα βράδια για το καλό της χώρας”, έλεγε στον μακρύ μονόλογό του, προσπαθώντας να πείσει το ένθερμο ακροατήριό του, το οποίο, εδώ που τα λέμε, δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη προσπάθεια για να πεισθεί, ότι το είδωλό του, είναι η μοναδική φωνή ευθύνης σε μια έρημο ιδιωτικών υπολογισμών.
Τους ανθρώπους όμως τους προδίδουν πάντα οι επιθυμίες τους που υπερβαίνουν το μέτρο.

Βλέποντας ότι η ένταξή του στο μνημονιακό μέτωπο κάνει τις εύθραυστες κομματικές του λεγεώνες δημοσκοπικά τουλάχιστον, να φυλλορροούν, επιχειρεί, όπως λένε οι άσπονδοι φίλοι του, να δώσει την εντύπωση ότι κάνει ενός είδους εθνική αγγαρεία, μια... Πολυδώρεια έκτιση ποινής, έστω και σε βάρος του κομματικού του συμφέροντος.
Και όλο και συχνότερα τελευταία, δεν χάνει ευκαιρία για να μην υπαινιχθεί ότι είναι θέμα χρόνου η αποχώρησή του, από μια κυβέρνηση για τον σχηματισμό της οποίας μόχθησε, είναι αλήθεια, περισσότερο ίσως και από τον Κ. Μητσοτάκη.
Η πρόταση που κατέθεσε εσχάτως για νέα σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας των πολιτικών αρχηγών, κινείται όπως πολλά από όσα κάνει στο γήπεδο του αυτονόητου, αλλά, για πολλούς δεν είναι και τόσο ανιδιοτελής. Αν πετύχει, θα  'χει να λέει, οτι τους κάθισε όλους στο ίδιο τραπέζι. Σε διαφορετική περίπτωση θα μείνει με το διόλου ευκαταφρόνητο φωτοστέφανο εκείνου που προσπάθησε φιλότιμα.
Βέβαια, για να μην του κλέβουμε το δίκιο βρίσκει και τα κάνει, έχοντας απέναντι του μια ΝΔ που δηλώνει ταυτόχρονα κυβέρνηση και αντιπολίτευση κι ένα ΠΑΣΟΚ όπου οι φιλοδοξίες για την διαδοχή στην ηγεσία αυτή την εποχή δείχνουν να είναι περισσότερες κι απο την Δοτική στα Ευαγγέλια...