Δεν χρειάζεται να ασπρίσουν τα μαλλιά κάποιου, για να συνειδητοποιήσει ότι η Ελλάδα είναι η κατεξοχήν χώρα των μύθων.
Ο καθένας αλλά και η κοινωνία συνολικά, δείχνουν ροπή προς το να διαμορφώσουν στερεότυπα, μυθοπλασίες βολικές για το «εγώ», που έχει αντικαταστήσει προ πολλού το «εμείς». Χωρίς φυσικά το οποίο, μια κοινωνία δεν εφορμά προς το μέλλον, αλλά μένει προσκολλημένη σε ένα αυτοαναιρούμενο παρόν.
Οι «αστικοί μύθοι» με τους οποίους μαθαίνουμε να μεγαλώνουμε, πολύ δύσκολα ανατρέπονται. Και εξίσου σπάνια αμφισβητούνται...
Ένας τέτοιος «αστικός μύθος» είναι η διάκριση μεταξύ «προόδου και συντήρησης».
Με την Κεντροαριστερά να βρίσκεται στην… προνομιακή πλευρά του αξιακού δόγματος, και την Κεντροδεξιά να προσπαθεί να προσαρμοστεί στη μελαγχολία που χαρίζει η… στάμπα της στασιμότητας.
Πόσο έτσι όμως έχουν τα πράγματα;
Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, η πολιτική διαδρομή των κομμάτων ξεκίνησε αντίστροφα.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ιστορικός ηγέτης της Κεντροδεξιάς, κατάφερε κάτι που δεν θα μπορούσε να πετύχει κανένας ηγέτης της «άλλης όχθης»: Ταύτισε την εμβληματική φυσιογνωμία του με την εθνική ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας να ξαναπιάσει το νήμα με το μέλλον.
Ένα μέλλον που της είχαν στερήσει πάθη, αντεγκλήσεις, και αδιέξοδες αναζητήσεις δεκαετιών.
Εκεί όπου μεταξύ άλλων καταγράφηκαν ένας Εμφύλιος, πολλές εθνικές υπονομεύσεις, αποστασίες, ακόμη και στρατιωτική δικτατορία.
Αποκατέστησε αναίμακτα τη Δημοκρατία. Έλυσε το πολιτειακό ζήτημα, κλειδώνοντας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τον φορτισμένο και αναχρονιστικό θεσμό της Μοναρχίας. Νομιμοποίησε το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Πήρε πάνω του την ένταξη της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη, έχοντας απέναντί του, τους περισσότερους Έλληνες και σχεδόν όλους τους Ευρωπαίους. Και ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας πλέον, διασφάλισε την ομαλή… εισβολή του Σοσιαλισμού στην εξουσία, καθώς κράτησε το “χαλινάρι” του Ανδρέα.
Το «πακέτο» αυτό, μάλλον δεν είναι και τόσο… συντηρητικό, δεν νομίζετε; Πάμε τώρα στην αντίπερα όχθη.
Ο Ανδρέας ήταν η Αλλαγή. Ή τουλάχιστον, έτσι προσδοκούσαν οι Έλληνες, ακόμη και εκείνοι που δεν τον ψήφισαν. Ο ερχομός του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981, έμοιαζε με αναγκαία συνθήκη, για να αποκατασταθεί στην Ελλάδα η ισορροπία των κοινωνικών δυνάμεων.
Μόνο που στο τέλος αυτής της διαδρομής, στο τέλος του σίριαλ «Η Ελλάδα στα χέρια του ΠΑΣΟΚ», ήρθαν οι τρόικα, οι δανειστές, το Μνημόνιο, η χρεοκοπία.
Η «προοδευτική Παράταξη» περιορίστηκε στις καλές προθέσεις. Είχε την ιστορικά μοναδική ευκαιρία να «μπολιάσει» το μέλλον της Ελλάδας με φαντασία, δημιουργικότητα και οράματα. Αντί όλων αυτών, η Ελλάδα μετά το 1981 έγινε η Ελλάδα του δήθεν και της αρπαχτής. Η Ελλάδα των μειωμένων απαιτήσεων και προσδοκιών.
Η Ελλάδα του «δεν βαριέσαι». Μια Ελλάδα που έμαθε να ζει με «δανεικά όνειρα», αδυνατώντας να χαράξει τον δικό της οδικό χάρτη για την πρόοδο, την ανάπτυξη, τον εκσυγχρονισμό και τη δημιουργία.
Περί προόδου και συντήρησης λοιπόν. Επειδή δεν πρέπει να παραβλέπουμε ποτέ ότι τους μύθους τους καταρρίπτει η πραγματικότητα. Εφόσον φυσικά έχει κανείς την ψυχική δύναμη να «διαβάζει» την πραγματικότητα ως έχει. Και όχι όπως… μας βολεύει να την διαβάζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου