Τα μη διαπραγματεύσιμα

Ένα ακόμα Σαββατοκύριακο πέρασε όπως τον παλιό καιρό… 

Ο «Αρθούρος» φορτωμένος οριακά.
Σε κάθε τετραγωνικό του εκατοστού βαλίτσες, ζαρζαβατικά, πίτες, κεφτεδάκια σε εύκολη ζήτηση για τις λιγούρες του δρόμου και όλοι εμείς… 

Με παπούτσια βγαλμένα, και παντελόνια ψιλοξεκούμπωτα από το πολύ φαΐ… Και τα παιδιά στα διόδια με το που μας βλέπουν να μας κλείνουν το μάτι συνομωτικά, κλασσικό déjà vu και γι’ αυτά… 

Χέρια, πόδια, πατούσες, όλα ένα… Και από τα ηχεία όπως παλιά να ακούμε Κηλαηδόνη, το απόλυτο soundtrack των παιδικών μας χρόνων… Και στη σκέψη μου είναι νωπή η φωνή της γιαγιάς να φωνάζει 

«Να μην τρέχετε, να πάρετε τηλέφωνο μόλις φτάσετε…
Πάρε και αυτά τα λαχανικά, όλο πλαστικά τρώτε στην Αθήνα»…
Η θεία να μας σταυρώνει και με βουρκωμένη, σπασμένη φωνή να λέει «η Παναγιά μαζί σας»… Και νομίζω πως Την έχουμε…
Κανένα 5στερο, κανένα μέρος δεν μπορεί να προκαλέσει τις δονήσεις της Αμυγδαλή και ό,τι αυτή περικλείει. 

Και νομίζω πως όταν αναρωτιέμαι πώς ξυπνάμε κάθε μέρα, και πώς πηγαίνουμε στη δουλειά και πώς συνεχίζουμε… 

Νομίζω πως αυτές οι αγκαλιές και αυτά τα φιλιά μας κρατάνε. Και η «Αμυγδαλή» που κουβαλάει ο καθένας μέσα του…
Και όσα ρεπορτάζ και αν κάνει η κάθε Deutsche Welle, όσες αναλύσεις και αν κάνει η ΕΚΤ και τα Eurogroups, αυτός είναι ο αστάθμητος παράγοντας που δεν μπορούν ούτε να συλλάβουν ούτε να ερμηνεύσουν. 

Και αύριο το πρωί θα πάω στη δουλειά, στις αποδεκατισμένες μας πλέον δουλειές με τα άπειρα άδεια γραφεία, και θα φοράω πάνω μου τις αγκαλιές μας, τα βλέμματά μας και κυρίως την απόλυτη μη διαπραγματεύσιμη αίσθηση του «θα είμαστε μαζί σε όλα για πάντα». Και αν αυτοί που διαπραγματεύονται το πώς μας αξίζει να ζούμε, αν αυτοί τα σαρώσουν όλα, τότε θα πάμε όλοι εκεί και θα ζήσουμε με αγκαλιές και φιλιά. 

Θα βρει ο καθένας μας την δικιά του «Αμυγδαλή» στα 15.000 χιλιόμετρα ακτογραμμής μας και θα ξεκινήσουμε από την αρχή, κοιτάζοντας κατάματα τον δικό μας Ελληνικό ήλιο. 

Καθόλου κακό για plan B…

Ευλογία πραγματική.

Ευτυχία Φράγκου