Η ανάγκη για συσπείρωση του μεταρρυθμιστικού χώρου

Και τώρα τι κάνουμε;; 

Τι κάνουμε τώρα κύριοι των μεταρρυθμιστικών κομμάτων; 

Ποιος θα είναι αυτός που θα σηκώσει το λάβαρο του μεταρρυθμιστικού / Φιλελεύθερου χώρου;

Ποιος θα είναι αυτός που μπορεί να εμπιστευτεί ο κόσμος με σκοπό να μπει στη βουλή κάποιο κόμμα και κάποια πρόσωπα που έχουν κάτι το διαφορετικό να πουν;

Η ευκαιρία υπήρχε στις προηγούμενες εκλογές, αλλά όλοι είχαν δική τους ατζέντα. Όλοι ήθελαν να πάρουν αυτοί τη σκυτάλη διότι άπαντες είχαν “διαφορά κουλτούρας” με όλους τους άλλους.

Αν στις προηγούμενες εκλογές, ορισμένοι ήταν πιο διαλλακτικοί, θα είχαμε γλιτώσει 40 ήμερες ταλαιπωρίας και θα είχαμε κυβέρνηση, όπου τουλάχιστον 20 βουλευτές ενός κόμματος που πραγματικά θέλει μεταρρυθμίσεις θα ήταν στη βουλή και θα είχαμε βάλει πόδι στα πολιτικά δρώμενα της χώρας...

Δυστυχώς όμως τώρα είναι αργά. Δυστυχώς σε αυτές τις εκλογές το ΣΥΡΙΖΑ πήρε 27%, αντί να είχε περιοριστεί στο 17% στις προηγούμενες εκλογές.

Δυστυχώς μπήκε το μαχαίρι στο λαιμό σε όλους μας και αναγκαστικά στηρίξαμε τα δυο μεγάλα κόμματα των προηγούμενων ετών (κυρίως τη ΝΔ), στο όνομα της σταθερότητας. Με λίγα λόγια, αναγκαστικά στηρίξαμε αυτό που θέλαμε να αλλάξουμε.

Και μέσα σε αυτό το κλίμα, διαλύθηκε σχεδόν παντελώς το ρεύμα που είχε αρχίσει προ μερικών μηνών από όλα τα μεταρρυθμιστικά κόμματα για αλλαγή. Τώρα ποιον να εμπιστευτεί ο πολίτης;

Τα πρώην στελέχη της ΔΥΜ ΣΥΜ που τώρα δεν υπάρχει; Τη ΔΡΑΣΗ και τη ΦΙΣ ή την ΔΞ που τα έχει κάνει θάλασσα;

Κρίμα, διότι ιδίως όσον αφορά τη Δημιουργία Ξανά, ήταν η σταχτοπούτα της ελληνικής πολιτικής. Πράγματι ήταν ένα κόμμα που ενέπνευσε και κινητοποίησε πάρα πολύ κόσμο που διψούσε για κάτι το διαφορετικό. Κρίμα διότι οι λανθασμένοι χειρισμοί και τα αλλεπάλληλα λάθη γκρέμισαν αυτό το όνειρο.

Το ατυχές στην όλη υπόθεση είναι ότι αν αυτή η κυβέρνηση συνεργασίας δεν καταφέρει να κάνει κάτι, έτσι ώστε ο μέσος πολίτης να δει πραγματικές αλλαγές και να δει βελτίωση των οικονομικών του συνθηκών, ο δρόμος προς τον απέραντο λαϊκισμό είναι ανοιχτός και δεν τον γλιτώνουμε.

Διότι αν ο μέσος πολίτης δεν δει φως έτσι ώστε να προσδοκά στο μέλλον ανάκαμψη, πολύ φοβάμαι ότι σε 12 μήνες από τώρα το ΣΥΡΙΖΑ όχι 27% θα πάρει, αλλά 40%.

Και αν γίνει αυτό, οι υπεύθυνοι θα είναι πάρα πολλοί.

Η επόμενη μέρα, κατά την άποψη μου, θα πρέπει να επικεντρωθεί αποκλειστικά στη συσπείρωση του φιλελεύθερου χώρου και τίποτα λιγότερο. Ή θα φτιαχτεί ένα νέο σχήμα, όπου όλοι θα είναι μέσα (ΔΗΜΣΥΜ, ΔΡΑΣΗ, ΦΙΣ, ΔΞ και όποιος άλλος θέλει) και να διαλυθούν οι κατά τόπου συνιστώσες, ή απλά δεν θα υπάρχει φιλελεύθερο/μεταρρυθμιστικό κόμμα ικανό να συμμετάσχει στις εξελίξεις.

Κόμματα φιλελεύθερα βέβαια θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά το ερώτημα είναι κατά πόσο θα έχουν την δυνατότητα να επηρεάσουν καταστάσεις έξω από τη βουλή. Διότι μόνο από το βήμα της βουλής μπορούν να ακουστούν πράγματα που ακόμα είναι ταμπού για τον μέσο Έλληνα πολίτη και μόνο με κοινοβουλευτική παρουσία θα μπορούν να συντελεστούν αλλαγές. Επίσης, μπορεί πράγματι κάποιο φιλελεύθερο κόμμα στο μέλλον να πάρει ένα 3%, αλλά με 3% δεν κάνεις αλλαγές,

Δεν με ενδιαφέρει τι διαφορές έχει ο ένας με τον άλλον, οι διαφορές δεν είναι αυτές που ενώνουν, αλλά τα κοινά σημεία. Και έτσι όπως το βλέπω εγώ, τα κοινά σημεία είναι πολύ περισσότερα από τις διαφορές.

Ή θα συσπειρωθεί ο φιλελεύθερος μεταρρυθμιστικός χώρος ή θα περιοριστούμε να είμαστε πολιτικές παρέες και θα κάνουμε διαλέξεις, παρουσιάσεις βιβλίων και που και που, θα συμμετάσχουμε στις εκλογές. Διότι αν δεν συσπειρωθεί ο χώρος, μέχρι εκεί είμαστε.

Γιώργος Καισάριος