Οι προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση

Tι συμβαίνει και δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τη φυγή προς τα εμπρός; 

Κατά την ταπεινή μου γνώμη τέσσερα είναι τα θεμελιώδη προβλήματα:

1. Δεν υπάρχει στρατηγική στοχοθέτηση για το πού θέλουμε να βρεθεί η πατρίδα μας σε είκοσι χρόνια από τώρα και γι’ αυτό αναζητούμε από μηχανής θεούς.  

Ενώ, λοιπόν, κάναμε κάποιες σωστές επιλογές (ένταξη στην ΕΟΚ, ένταξη στην Ευρωζώνη), πάντα τις θεωρούσαμε λευκές επιταγές και όχι ευκαιρίες αναδιάρθρωσης της παραγωγικής-θεσμικής υποδομής της χώρας μας προκειμένου να ισχυροποιηθούμε στη διεθνή ιεραρχία.
Εάν πλέον πραγματικά επιθυμούμε να επιτύχουμε στη διεθνή μας διαπραγματευτική τακτική πρέπει...
όχι απλώς να πούμε «σώστε μας και μετά βλέπουμε» αλλά «ζητούμε την αλληλεγγύη σας γιατί σε 10 έτη θέλουμε και μπορούμε να πετύχουμε τρεις ή τέσσερις στόχους» (και όχι 104 όπως προτείνουν στα πολυσέλιδα και ανεφάρμοστα προγράμματα τα περισσότερα κόμματα).
Χωρίς ρεαλιστική και αξιόπιστη, στη διεθνή κοινότητα, στρατηγική δεν θα επιτύχουμε «δημιουργική καταστροφή» αλλά μόνο καταστροφή.

2. Είναι εμφανές ότι σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος ψηφίζει ακόμη αρνητικά για πρόσωπα και όχι θετικά για συγκεκριμένη μεταρρυθμιστική – αναπτυξιακή προοπτική. 

Μόλις οι μνημονιακές διατάξεις αφαίρεσαν από τα μεγάλα κόμματα τις τακτικές της ρουσφετολογίας και της εξυπηρέτησης, ένα ετερόκλητο σώμα ψηφοφόρων ομονόησε ότι πρέπει να τιμωρηθούν όχι οι κακές πρακτικές, αλλά μόνον τα πρόσωπα που τις υλοποίησαν. Ενώ θα περίμενε, λοιπόν, κανείς όχι θυμό αλλά στροφή στις μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν ανταγωνιστική και παραγωγική την πατρίδα μας, διαπιστώνει στροφή σε μαθητευόμενους Χάρι Πότερ που σήκωσαν από κάτω το μαγικό ραβδί του «Λεφτά Υπάρχουν». Ορθώς να αντιταχθούμε στην απαράδεκτη οριζόντια μείωση μισθών και συντάξεων, αλλά να αντιταχθούμε επίσης σε συμπεριφορές και πρακτικές που κατέστρεψαν την αποτελεσματικότητα των θεσμών.

3. Το επίμαχο έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας.  

Οταν στις αρχές του 20ού αιώνα ο Ελ. Βενιζέλος υλοποιούσε το όραμα για ισχυρή και αξιόπιστη Ελλάδα, δεν ήταν μόνον ο κατάλληλος ηγέτης στην κατάλληλη στιγμή, αλλά είχε πίσω του την ανερχόμενη και εξωστρεφή αστική τάξη (όχι την κρατικοδίαιτη, ομφαλοσκοπούσα σημερινή αστική τάξη), την πεφωτισμένη εγχώρια διανόηση και κυρίως τον λαό που ανεξαρτήτως κόστους πίστευε πραγματικά ότι πρέπει να αλλάξουν όλα. Εάν υπήρχε είτε μόνον ο ηγέτης είτε μόνον η στρατηγική είτε μόνον οι υποστηρικτές, σήμερα θα διαβάζαμε άλλα ιστορικά εγχειρίδια. Χρειάζονται, λοιπόν, ηγέτες που δημιουργούν και δεν κόβουν δεσμούς με το διεθνές σύστημα, που εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που προκύπτουν από τις διεθνείς ανακατατάξεις. Χρειάζεται, όμως, και οι πολίτες να πειστούν ότι η νέα στρατηγική θα αποδώσει σε συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα ενισχύοντας και όχι αποκόπτοντας την πατρίδα μας από το διεθνές σύστημα.

4. Οντως το Μνημόνιο έχει δημοσιονομικό και καθόλου αναπτυξιακό χαρακτήρα.  

Οσο όμως και αν ηχεί παράδοξο, το Μνημόνιο είναι μακροπρόθεσμα το μικρότερο βαρίδιο για την αναδιάρθρωση της χώρας μας. 

Το κύριο βαρίδιο είναι η συντεχνιακή διάρθρωση του ελληνικού κράτους που καταλήγει στο σημείο όλα να λειτουργούν άψογα στα χαρτιά αλλά το σύστημα να καταρρέει. 

Υπάρχουν οι θιασώτες της προσδοκίας μιας «οικονομικού τύπου» μάχης, (ένα νέο «Ναυαρίνο»), όπου οι «εγγυήτριες δυνάμεις» θα επιβάλουν το καλόν και δίκαιον. 

Δεν θέλω να απογοητεύσω κανέναν αλλά για τους λόγους που προανέφερα δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. 

Υπάρχουν οι θιασώτες της γροθιάς στο τραπέζι των Βρυξελλών που θα δώσει την τελική δικαιολογία σε αυτούς που μας έχουν βάλει στο στόχαστρο. 

Τέλος, υπάρχουν και οι φωνές εκείνων που ζητούν την οριοθετημένη και ρεαλιστική στρατηγική μεταρρυθμίσεων που θα δώσει την ευκαιρία, την αντοχή και τον χρόνο να πούμε πότε θα βγούμε από το Μνημόνιο.

Χαριτολογώντας, ο Τιτανικός βυθίζεται και αντί να ασχοληθούμε έστω την ύστατη στιγμή πώς θα σωθεί το σκάφος, κοιτάζουμε ο καθένας την καμπίνα και τη θέση του. 

Ας δώσουμε την ύστατη στιγμή συντεταγμένα, οργανωμένα και συλλογικά τη μάχη και ας αλλάξουμε πρώτα οι ίδιοι νοοτροπία γιατί πηγαίνουμε κατ’ ευθείαν στον βυθό και μάλιστα όχι με μουσική υπόκρουση αλλά πανταχόθεν βαλλόμενοι.

* Ο κ. Κωνσταντίνος Ι. Χαζάκης είναι επίκουρος καθηγητής στο Δημοκρίτειο

 Πανεπιστήμιο Θράκης όπου διδάσκει Οικονομική Ανάπτυξη. – news.kathimerini.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com