Η Ελλάδα είναι ο Άγιος Παντελεήμονας της Ευρώπης

Οι εξεγέρσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο δεν άφησαν ασυγκίνητους τους Έλληνες και δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν πως η ώρα της ελληνικής εξέγερσης πλησιάζει.  

Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;
Οι Τυνήσιοι και οι Αιγύπτιοι έχουν το δικαίωμα και τη δυνατότητα να εξεγερθούν επειδή δεν χρωστάνε – ή, τέλος πάντων, χρωστάνε αλλά δεν έχουν υπαχθεί στο ΔΝΤ. 

Εμείς θα πρέπει πρώτα να ξεπληρώσουμε τα χρέη και –αφού τα ξεπληρώσουμε- θα έχουμε το δικαίωμα να εξεγερθούμε.  

Πότε θα συμβεί αυτό; 

Το υπολογίζω γύρω στο 2250...

Δεν έχει καμία σημασία που η ελληνική κυβέρνηση δεν μας έχει πει ακόμα τι χρωστάμε, σε ποιον και για ποιο λόγο. 

Ούτε έχει καμία σημασία που τα χρήματα τα έφαγαν οι πολιτικοί παρέα με τους ψηφοφόρους-πελάτες τους, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους εφοπλιστές, τους μεγαλοεκδότες, τους καναλάρχες και άλλους εθνικούς ευεργέτες. 

Η εξέγερση θα γίνει, αφού πρώτα πληρώσουμε τα χρέη του Κώστα, του Γιώργου, του Άκη, του Φώτη, του Βαρδή, του Σωκράτη, του Ανδρέα και των υπόλοιπων ευπατρίδηδων. Αυτό είναι το σωστό.

Αν η Αίγυπτος ήταν στο ΔΝΤ, οι Αιγύπτιοι θα κάθονταν φρόνιμοι και θα έτρωγαν στη μάπα τον Μουμπάρακ και την παρέα του για άλλα τριάντα χρόνια. Θα ξεπλήρωναν τα χρέη του Μουμπάρακ και των φίλων του, και μετά θα εξεγείρονταν. Πρώτα ξεχρεώνουμε τα φέσια που μας έβαλαν οι πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ –καταστρέφοντας τις ζωές μας - και μετά επαναστατούμε εναντίον τους.

Ίσως φαίνεται περίεργο, αλλά αυτή είναι η άποψη που προσπαθεί να περάσει η πολιτική και επιχειρηματική χούντα με τα παπαγαλάκια της: «καθίστε φρόνιμα μέχρι να ξεχρεώσετε εσείς τα λεφτά που φάγαμε εμείς». Και –για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να αντιληφθώ- τα καταφέρνουν περίφημα μέχρι στιγμής.

Πολλοί Έλληνες βλέπουν τα παιδιά τους να αναγκάζονται να φύγουν από τη χώρα για να βρουν μια δουλειά στο εξωτερικό και –αντί να πάρουν ανάποδες- το θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό. Δηλαδή, φεύγουν οι νέοι άνθρωποι που μπορούν –και πρέπει- να αλλάξουν τη χώρα και παραμένουν όλοι αυτοί που την ξέσκισαν.

Ένας –άλλοτε- περήφανος λαός μοιάζει υπνωτισμένος και προσκυνημένος.  

Κακά τα ψέματα, η Ελλάδα είναι σήμερα ο Άγιος Παντελεήμονας της Ευρώπης. 

Μόνο που οι μετανάστες –σε αυτήν την περίπτωση- είμαστε εμείς. Μετανάστες στην ίδια μας τη χώρα.

Ενώ είμαστε -και ζούμε- στον Άγιο Παντελεήμονα της Ευρώπης, γύρω μας υπάρχουν χιλιάδες μετανάστες από άλλες χώρες. Τους μισούμε γιατί ξέρουμε καλά–άλλο που κάνουμε πως δεν το γνωρίζουμε- πως δεν θέλουν να μείνουν στον Άγιο Παντελεήμονα της Ευρώπης. Κανείς τους δεν θέλει να μείνει. Το όνειρό τους είναι να φύγουν από τον Άγιο Παντελήμονα και να πάνε στη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Δανία. Αλλά ξέμειναν κι αυτοί στον Άγιο Παντελεήμονα, όπως κι εμείς.

Το μάτι μας παίζει προς την Αίγυπτο και την Τυνησία. Τους θαυμάζουμε – ελάτε, παραδεχτείτε το. «Κοίτα, αυτοί ξεσηκώθηκαν. Εμείς;». Εμείς θα ξεσπάσουμε στους μετανάστες και τους πρόσφυγες από άλλες χώρες που ζουν ανάμεσά μας. Θέλει θάρρος και τόλμη να τα βάλεις με την εξουσία που σε ξεσκίζει, αλλά είναι εύκολο να βρίσεις, να εξευτελίσεις και να πλακώσεις στο ξύλο έναν Αφγανό πρόσφυγα που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Κάν' το λοιπόν. 

Αν είναι να αισθανθείς καλύτερα, κάν' το. Να θυμάσαι, όμως, πως αυτό ακριβώς είναι το σύνδρομο του ραγιά: δουλοπρέπεια προς τον ισχυρό και νταηλίκι στον αδύναμο. Αυτό είναι και το σύνδρομο του μπάτσου.

Μια φίλη μου από την Αλεξάνδρεια το έθεσε πολύ σωστά (αν και με καθόλου πολιτικά ορθό τρόπο): 

«Ως και οι αραπάδες ξύπνησαν. Μόνο εμείς κοιμόμαστε ακόμα όρθιοι».

 Πιτσιρίκος