Να λέμε και τα καλά. Να μη λέμε μόνο τα άσχημα. Αυτές της ημέρες που δοκιμαζόμαστε στην μετακίνηση προς την δουλειά μας, που ταλαιπωρούμαστε παραπάνω από ότι ταλαιπωρούμαστε καθημερινά, τα κανάλια είναι κοντά μας.
Δίπλα μας. Ένα πράμα σαν τις μοιρολογίστρες στο χωριό που πήγαιναν το βράδυ να ξενυχτίσουν μαζί με τους πενθούντες.
Αυτά δεν είναι δελτία ειδήσεων. Είναι πολυφωνικό μοιρολόι. Τουλάχιστον πενταφωνικό.
Με τις παύσεις του, με κραυγές του, με τους αυτοσχεδιασμούς του, με τα όλα του. Λένε ότι οι δημοσιογράφοι, οι σχολιαστές με προεξέχοντα τον Πρετεντέρη, όσοι-ες κάνουν ρεπορτάζ, μετά το τέλος των δελτίων χρειάζονται λεξοτανίλ για να ανταπεξέλθουν στη συγκινησιακή φόρτιση που έχουν.
Εμείς όμως αναίσθητοι.
Αντί να πάμε στα ...αμαξοστάσια να τους πλακώσουμε, να τους βγάλουμε έξω, να δουλέψουν με το ζόρι, καθόμαστε και τους κοιτάμε. Άσε που ορισμένοι – αναρχικοί μάλλον, οι πράκτορες εχθρικών προς τον ελληνισμό δυνάμεων – πάνε, μπλοκάρουν ακυρωτικά μηχανήματα και συμπαραστέκονται σ’ αυτούς που ταλαιπωρούν το κοινό.
Γι’ αυτούς ειδικά πρέπει να ανοίξει η Μακρόνησος.
Έχουμε κακομάθει. Τα ζητάμε όλα από το κράτος. Τι να σου κάνει και το κράτος. Που να πρωτοπάει. Δεν μπορούν τα Ματ να πάνε παντού. Να πάνε και οι πολίτες. Να φορέσουν στολή παραλλαγής και να πάνε.
Τι, να πάει και ο Πάγκαλος; Πώς να πάει; Δεν μπορεί.
Έφαγε μαζί με τον καθένα από μας, μαζί και με τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες και βγήκε λίγο υπέρβαρος.
Ναι, ναι χρειάζεται λαϊκή επαγρύπνηση. Ο κάθε εργαζόμενος να ξεχνάει τα δικά του χάλια, να ξεχνάει αυτά που του κόψανε και να κοιτάει να κόψουν και στους άλλους. Ώσπου να γίνουμε όλοι ίσοι.
Στο μηδέν.
Μετά από τα νυχτερινά δελτία ειδήσεων. Καληνύχτα σας. Βαθύ Κόκκινο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου