Η όλη πορεία της κοινωνίας μας από την περίοδο του Σημίτη, από την προοπτική δηλαδή της ένταξης της Ελλάδας στο ευρώ μέχρι σήμερα, μου θυμίζει άλμα εις μήκος, το άλμα εις τριπλούν ακριβέστερα.
Το τρέξιμο από την αφετηρία, η φόρα δηλαδή που παίρνει ο άλτης, είναι η περίοδος μέχρι το Μνημόνιο.
Η απελευθέρωση του πιστωτικού τομέα με τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού και η, αντισταθμιστική στη μείωση των πραγματικών μισθών, αύξηση των...ιδιωτικών δανείων.
Η προοδευτική ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας - από τον ΟΑΕΔ στα γραφεία ενοικίασης εργαζομένων.
Η μείωση των φορολογικών συντελεστών των Α.Ε. κατά 20%, έτσι ώστε να κατέχουμε πλέον την προτελευταία θέση στους φόρους των Νομικών Προσώπων στην Ε.Ε.-27, και η επακόλουθη αντισταθμιστική αύξηση των κρατικών δανείων.
Η κατάρρευση των φόρων περιουσίας στο 50% του μέσου όρου της Ε.Ε. Το χρέος της Ολυμπιάδας ή αλλιώς τα έσοδα των κατασκευαστικών εταιρειών.
Η διαφθορά των κρατικο-κομματικών μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Η φορολογική απαλλαγή του εφοπλιστικού τομέα – μόλις 12 εκατ. ευρώ(!) οι φόροι των ναυτιλιακών εταιρειών για το 2011, δεν ξεπερνάνε τα 100 εκατ. για όλη την προηγούμενη δεκαετία.
Η απαλλαγή των εμπορικών εσόδων της Εκκλησίας - το 2004 από 10% έγινε πλήρης η απαλλαγή των μισθωμάτων που εισέπραττε.
Τα εξοπλιστικά προγράμματα και οι συνεπακόλουθες μίζες τους - μόνο για την περίοδο 1988-2009, η επιπλέον επιβάρυνση της Ελλάδας σε αμυντικές δαπάνες, σε σχέση με τον μέσο όρο των λοιπών χωρών της Ε.Ε.-15, ανέρχεται στα 60 δισ. ευρώ.
Η άνευ όρων απαλλαγή των τραπεζικών ιδρυμάτων από τη φορολογία - τι έλεγε η αντιπολιτευόμενη Λούκα Κατσέλη; “Οι τράπεζες, υπολογίζεται ότι πληρώνουν περίπου το 7% των κερδών τους σε φόρους, έναντι 27% που καταβάλλει ένας μέσος εργαζόμενος...”.
Όλα αυτά λοιπόν ήταν η καλή ταχύτητα, η καλή φόρα. Και με το Μνημόνιο έρχονται τα δυο γερά βήματα πριν το άλμα ή αλλιώς τα δίδυμα ελλείμματα.
Βήμα 1ο (με το αριστερό, ε;):Ο δημόσιος τομέας ευθύνεται για το χρέος.
Κάτω από το πέλμα του άλτη συνθλίβονται όλες οι μη βολικές αλήθειες: ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, επί του συνόλου των εργαζομένων κάθε χώρας, κατατάσσει την Ελλάδα στην 14η θέση επί συνόλου 17 ευρωπαϊκών κρατών.
Ότι οι δημόσιες δαπάνες της Ελλάδας βρίσκονται σταθερά κάτω από τον μέσο όρο της Ε.Ε. - θεωρητικά θα έπρεπε να είχαμε σπαταλήσει άλλα 48 δισ. ευρώ τα τελευταία δέκα χρόνια για να ήμασταν απλώς στον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Βήμα 2ο:
Το έλλειμμα ανταγωνιστικότητος της ελληνικής οικονομίας ευθύνεται για το δημόσιο χρέος.
Τι φταίει τελικά; Απλό, οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα, όχημα αυτών οι “καλές” εργασιακές σχέσεις.
Είναι πλέον η σειρά άλλης μιας μη βολικής αλήθειας να συνθλιβεί: από το 2002 έως το 2008 το έλλειμμα στο Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών επιδεινώθηκε κατά 24,6 δισ. ευρώ, και από 10,2 δισ. έφτασε στα 34,8 δισ. ευρώ. Σωστό; Σωστό.
Αν δούμε όμως τα Ισοζύγια των Καυσίμων, το Ισοζύγιο των Πλοίων (προσοχή, οι παραγγελίες νέων πλοίων θεωρούνται ως εισαγωγές της Ελλάδας που επιδεινώνουν το εμπορικό ισοζύγιο) και το Ισοζύγιο Τόκων, Μερισμάτων και Κερδών, τότε θα διαπιστώσουμε ότι αυτά τα τρία ισοζύγια επιδεινώθηκαν αθροιστικά κατά 22 δισ. ευρώ ή αλλιώς ότι εξηγούν το 90% της συνολικής επιδείνωσης του Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών.
Ερώτημα: πού είναι οι μισθοί του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα μέσα σε όλα αυτά;
Όμως ο άλτης δεν έχει καιρό για απαντήσεις, βρίσκεται ήδη στον αέρα και μπροστά του τον περιμένει μια αφράτη και χρυσίζουσα άμμος. Ή μήπως δεν είναι άμμος και είναι καθαρή, γνήσια χρυσόσκονη;
Μήπως είναι η ώρα να χάσει το έδαφος κάτω απ' τα πόδια του;
Αυγή / ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΚΟΥΡΟΥ*
* Ο Άγγελος Κούρος είναι οικονομολόγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου