Οι λογογράφοι των περισσότερων πολιτικών, ανεξαρτήτως κομμάτων και ιδεολογικών καταβολών, έχουν «ερωτευτεί» μια στερεότυπη φράση, που μπορεί κανείς να δει ή να ακούσει διάσπαρτη σε πλήθος ομιλιών: Να γίνει η κρίση ευκαιρία, ώστε να γίνουμε καλύτεροι.Κανείς δεν θα διαφωνήσει με αυτή την προσέγγιση. Όπως και κανείς δεν θα σταθεί εμπόδιο σε μια τέτοια ριζική ανατροπή της πραγματικότητας. Το ερώτημα είναι άλλο, και απευθύνεται αλλού: Μπορούμε;
Για να γίνει η κρίση ευκαιρία ώστε να γίνουμε καλύτεροι, θα πρέπει πρωτίστως να αλλάξουμε. Ο καθένας στο μικρό κομμάτι γης που του αναλογεί. Και να αλλάξουν νοοτροπία και προσέγγιση, ολόκληροι επαγγελματικοί κλάδοι.
Να κατανοήσουμε την αυταπόδεικτη αλήθεια ότι δουλεύουμε για εμάς. Για να είμαστε εμείς χρήσιμοι, πρωταρχικά στον εαυτό μας και την οικογένειά μας. Και να συνειδητοποιήσουμε ότι από τον ενθουσιασμό παραγωγικότητας που θα έπρεπε να μας διακρίνει, εξαρτώνται τα αποτελέσματα της δουλειάς μας. Επομένως και τα προς το ζην.
Ένας κρίσιμος για την πρόοδο του τόπου επαγγελματικός κλάδος, είναι φυσικά οι δημοσιογράφοι. Τα ΜΜΕ άλλωστε πλήττονται πρωτίστως από την κρίση, ώστε ακόμη και «βαριά» ονόματα, όπως και Συγκροτήματα, να αναζητούν διέξοδο στον χώρο του διαδικτύου, προκειμένου να έχουν και… μεθαύριο αντικείμενο εργασίας.
Αντί λοιπόν η ελληνική δημοσιογραφία να κατανοήσει το πρόβλημα, και να δείξει… φαντασία και θάρρος στην αντιμετώπισή του, βιώνουμε καθημερινά την ίδια κατάσταση: Δημοσιογράφοι να εγκαλούν ο ένας τον άλλο από το ΜΜΕ στο οποίο εργάζονται, και άλλοι να αναλαμβάνουν εργολαβικά την υπεράσπιση πολιτικών θέσεων, σε τόσο εκνευριστικό βαθμό, που σε κάνει να αναρωτιέσαι… Για να μην πούμε για τους φραστικούς προπηλακισμούς που δέχονται, κυρίως στα παράθυρα των τηλεοπτικών εκπομπών και των δελτίων ειδήσεων, εκπρόσωποι επαγγελματικών κλάδων που απεργούν.
Ακόμη κι αν στην Ελλάδα του μνημονίου, η κάθε απεργία, ειδικά αν είναι αδικαιολόγητη, απομακρύνει την έξοδο από την κρίση, εκείνοι οι δημοσιογράφοι που εμφανίζονται σε ρόλο «υπερασπιστή» των μεταρρυθμίσεων, θα όφειλαν να μην ξεχνούν ότι είναι οι ίδιοι που αποθέωναν τον Ανδρέα Παπανδρέου στα πρώτα χρόνια της Αλλαγής, όταν ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ διεκήρυττε ότι «νόμος είναι το δίκιο του έργου».
Υπάρχουν όρια και στο να… πυροβολεί κανείς το πόδι του. Δηλαδή, το επάγγελμά του, ειδικά όταν το θεωρεί λειτούργημα.
ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου