Αριστερή αμηχανία και δεξιά μηχανή για διπλό νομισματικό στην Ελλάδα

Σήμερα θα ικανοποιήσω τους οπαδούς του «σοφόν το σαφές», παρότι πολιτικώς παραπέμπει σε ηγεμονικές φόρμες που δεν συμπαθώ! 

Το σαφές είναι πως ενώ η ευρωπαϊκή αριστερά διέρχεται μια περίοδο μεγάλης αμηχανίας τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Ελλάδα, αναζητώντας νέα κοινωνικά και χρηματοπιστωτικά μοντέλα που θα μπορούσαν να εναρμονίσουν την ισότητα με την οικονομική ελευθερία, την πρόοδο με...
το κέδρος, το ευρώ με την ανάπτυξη της ευρωπαϊκής περιφέρειας με επίκεντρο τον εργαζόμενο – εντός ενός καθεστώτος διαρκούς μεταμόρφωσης της ΕΕ – η δεξιά μηχανεύεται νέες μορφές αποκλεισμού με ταξικά και εθνικά χαρακτηριστικά. Το διπλό νομισματικό στην Ελλάδα είναι μια από αυτές.

Στο μεταξύ η διαλεκτική των αριστερών «οπαδών» της δραχμής έρχεται σήμερα να εξυπηρετήσει την χρηματοπιστωτική μηχανή των δεξιών και κάπως έτσι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Λαπαβίτσας φιλοξενήθηκε στην ακρολαϊκιστική και «Grexit-ική», γερμανική εφημερίδα Bild υποστηρίζοντας: «[Η ευρωζώνη] ήταν ένα ιστορικό λάθος. Σχετίζεται άμεσα με την γερμανική πολιτική των μισθών. Η Ευρωζώνη δεν έφερε τα οφέλη του γερμανικού λαού, με την πιθανή εξαίρεση της απασχόλησης. Τα εισοδήματα, οι πραγματικοί μισθοί και οι συνθήκες εργασίας επί 15 χρόνια έχουν μείνει σε κακό σημείο. Πρέπει να ρωτήσουμε τι σήμαινε για τις ασθενέστερες χώρες η Ευρώπη. Για την Ελλάδα συνεπάγεται την έξοδο από πέντε χρόνια βασανιστηρίων […] Η τιμή της εξόδου μας είναι ένα κούρεμα. Έτσι, η έξοδος θα γίνει με μεθοδικό τρόπο. Η ΕΚΤ πρέπει να στηρίξει τη συναλλαγματική ισοτιμία και τις ελληνικές τράπεζες. Το κόστος θα είναι αμελητέο. Η Ελλάδα μπορεί να βγει από το ευρώ και να εξακολουθεί -αναγκαστικά- να παραμένει μέλος της ΕΕ. Φυσικά θα υπάρξει μια περίοδος προσαρμογής, μια φάση με δύο νομίσματα το τοπικό, αλλά σταδιακά το νέο νόμισμα μπορεί να κυριαρχήσει».

Και μέχρι αυτό το νέο εθνικό νόμισμα να «κυριαρχήσει» η σοβαρά πληγωμένη από την χρόνια ύφεση και εσωτερική υποτίμηση ελληνική εθνική οικονομία θα χάσει ένα ακόμη 30% σε αξία που θα προστεθεί στο ήδη χαμένο 30% για να φτάσουμε να μιλούμε με κοινωνικοοικονομικούς όρους υπανάπτυξης, που θα αντιστοιχεί σε μια συνολική, πραγματική μείωση γύρω στο 60% της τιμής της εργασίας και σε μια μείωση πάνω από 50% της τιμής της ακίνητης περιούσιας σε πραγματικές τιμές από το 2008 έως το τέλος του 2015!

Ίσως πεις …και τι νοιάζει αυτό τον ήδη αποκλεισμένο; Μα αυτόν κυρίως θα έπρεπε να νοιάζει, καθώς η ανισότητα θα μεγεθυνθεί στην Ελλάδα και μεταξύ της Ελλάδας και των εταίρων της στην ΕΕ. Όσοι διαθέτουν μεγάλη ποσότητα ευρώ θα αποκτήσουν μια πανίσχυρη εκμεταλλευτική δύναμη εις βάρος των μισθοσυντήρητων, των συνταξιούχων και γενικότερα των ανθρώπων της εργασίας. Και έτσι στην Ελλάδα μας θα έχουμε δύο τάξεις: αυτών που αγοράζουν με την υπεραξία του ευρώ και εκείνων που αγοράζονται ή πωλούν παράγοντας υπεραξία, μέρος της οποίας θα τους επιστρέφεται σε ένα νόμισμα που δεν θα έχει αξία πουθενά αλλού πέραν της Ελλάδος, με ότι αυτό συνεπάγεται για τις συναλλαγές στην αγορά. Το υπόλοιπο μέρος της παραγόμενης αξίας θα μετατρέπεται σε ευρώ για να αγοραστεί κεφαλαιουχικός εξοπλισμός και ενέργεια από το εξωτερικό.

Η αντικατάσταση και ενδεχομένως επέκταση και εκσυγχρονισμός του φθαρμένου κεφαλαιουχικού εξοπλισμού θα γίνεται σε ευρώ από την υπεραξία μιας εργασίας που θα αμείβεται σε εθνικό νόμισμα «αέρα» – όπως θα έλεγε και ο κ. Αλέκος Φλαμπουράρης – και έτσι ο ήδη φτωχοποιημένος Έλληνας εργαζόμενος θα γίνει αντικειμενικά φτωχότερος, ενώ θα διαμορφωθούν επιχειρηματικές ευκαιρίες μια και στην εσωτερική υποτίμηση θα προστεθεί τώρα και εξωτερική υποτίμηση, που θα μεγεθύνει μονοδιάστατα και με μεθοδολογία υπανάπτυχτων χωρών την ανταγωνιστικότητα. Έτσι «δένει» και η παρατήρηση του υπουργού Επικρατείας Αλέκου Φλαμπουράρη: «Αέρας είναι [το χρέος]. Γι” αυτό κι εμείς θα τους πληρώσουμε με αέρα!». Αν το πράξεις αυτό με διπλό νομισματικό και όχι με άλλα διεθνή ή ευρωπαϊκά χρηματοπιστωτικά μέσα και μηχανισμούς, με «αέρα» θα πληρώνονται και οι εργαζόμενοι στο εσωτερικό και αυτό δεν είναι αριστερή πολιτική, είναι δεξιά έως φασιστική πολιτική!

Οι φασίστες και οι ναζί του μεσοπολέμου ζήλευαν τον Στάλιν για τον τρόπο που εκμεταλλευόταν την εργατική δύναμη για την παραγωγή υπεραξίας με την οποία προμηθευόταν σκληρό νόμισμα για να αγοράσει κεφαλαιουχικό εξοπλισμό για την εκβιομηχάνιση της ΕΣΣΔ και προσπάθησαν να τον μιμηθούν, πληρώνοντας με «αέρα» στο εσωτερικό. Δεν φαντάζομαι σήμερα οι κομμουνιστές και πρώην κομμουνιστές να επιδιώκουν να μιμηθούν στο συγκεκριμένο ζήτημα τους ναζί και τους φασίστες του μεσοπολέμου!!!

Στους Έλληνες αναφέρομαι, καθώς οι περισσότεροι πρώην κομμουνιστές στην Ευρώπη, έχουν μεταμορφωθεί σήμερα σε ορθολογιστές δεξιούς που δεν ζητούν ασφαλώς η Ελλάδα να βγει από την ευρωζώνη, αλλά στο πλαίσιο του «ατομικού μηχανισμού διάσωσης και προσαρμογής» να «υποστεί» άλλη μια ειδική ρύθμιση που θα επιτρέπει την εξαιρετική εισαγωγή ενός εργαλείου (: νομίσματος) εσωτερικών πληρωμών, διατηρώντας τον τραπεζικό της τομέα στην ευρωζώνη υπό κάποιους διαπραγματεύσιμους περιορισμούς.

Αυτή είναι σήμερα η κυρίαρχη άποψη τόσο στους συντηρητικούς της γερμανικής κυβέρνησης, όσο και στην πλειονότητα των συντηρητικών της Ευρώπης σε ό, τι αφορά στην εξέλιξη της διαχείρισης της ελληνικής κρίσης. Με την ενθάρρυνση μάλιστα από μια μερίδα σημαντικών οικονομικών παραγόντων από τις ΗΠΑ – όπως και με την θετική γνώμη της ρωσικής ηγεσίας, αλλά όχι της Κινεζικής – στους συντηρητικούς ευρωπαίους προστίθεται και ένα κομμάτι από τους κεντροαριστερούς ευρωπαϊστές που βλέπουν πλέον ως την ιδανικότερη λύση για την ευρωζώνη και μοναδική για την Ελλάδα το διπλό νομισματικό.

Ασφαλώς στη «κοινή γνώμη» η υπόθεση αυτή θα εξωραϊστεί και το διπλό νομισματικό θα εμφανιστεί ως ένα καινοτόμο, «καλό και συμφέρον», «παράλληλο σύστημα πληρωμών» αποκλειστικά για το εσωτερικό της Ελλάδας, το οποίο θα επιλύει τόσο το ζήτημα της πολιτικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καθώς θα σταματήσει η ανελαστική πίεση εφαρμογής του «μνημονίου» επί του οποίου δεσμεύτηκε η προηγούμενη κυβέρνηση, όσο και το ζήτημα της χρηματοδότησης του ελληνικού προγράμματος. Αντί το ελληνικό δημόσιο να φορτωθεί και άλλο χρέος – και μάλιστα με δέλεαρ μια επικείμενη αναδιάρθρωση του επίσημου χρέους (OSI) – θα κανονιστεί η εφαρμογή του διπλού νομισματικού ως προσωρινό, «έξυπνο σύστημα εσωτερικών πληρωμών» που θα επιλύει το ζήτημα της ρευστότητας, το οποίο ωστόσο προκάλεσαν οι «θεσμοί» σε συνεννόηση με την κεντρικά διευθυνόμενη χρηματαγορά, ασφαλώς!!!

Ξέρετε ποιο είναι το (επιπλέον) παράδοξο; Πως αυτό το αντικοινωνικό σύστημα που θα μεγεθύνει την ανισότητα στην Ελλάδα, αυτό το δεξιάς ιδεολογίας πολιτικοοικονομικό τεχνούργημα, θα εμφανιστεί και θα «πωληθεί» στο εσωτερικό της χώρας ως δημοκρατική και εθνική κατάκτηση και ασφαλώς επιτυχία, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο ως λύση αλληλεγγύης και σεβασμού της λαϊκής κυριαρχίας εντός της ευρωζώνης! Το σύστημα αυτό που καθιστά την καραντίνα της Ελλάδας εντός της ευρωζώνης απόλυτη, θα ελέγχεται ασφαλώς από τους ευρωπαϊκούς «θεσμούς», με την ΕΚΤ να αποφασίζει για τα διαθέσιμα ποσά του νέου «νομίσματος», ώστε να μην υπάρξει έκρηξη υπερπληθωρισμού στην Ελλάδα.

Αυτό, αγαπητέ αναγνώστη, είναι το σχέδιο που προκρίνει η Deutsche Bank και αυτό είναι το Σχέδιο Β της γερμανικής καγκελαρίας που υποστηρίζουν οι κορυφαίοι χρηματοπιστωτικοί παράγοντες στις ΗΠΑ. Προς αυτό το Σχέδιο Β θα «σπρώξει» τον Αλέξη Τσίπρα η κ. Άνγκελα Μέρκελ, κατά την συνάντηση τους την Δευτέρα. Και εάν ο κ. Τσίπρας δεν είναι στο «κόλπο», δεν είναι δηλαδή από την αρχή μέρος αυτής της λύσης και της «σκηνοθεσίας» που καταλήγει σε αυτό, θα πρέπει να αντιδράσει και να μην αποδεχτεί καμία απολύτως διαπραγμάτευση για την επιβολή οποιασδήποτε μορφής διπλού νομισματικού.

Αν η ελληνική αριστερά συνδεθεί σημειολογικώς με το διπλό νομισματικό θα σβήσει για πολλά-πολλά χρόνια στη συνέχεια, μια και σύντομα θα φανεί πόσο κακό είναι αυτό το σύστημα για την συγκεκριμένη παραγωγική και κοινωνική διάθρωση της Ελλάδας. Η Ελλάδα κακώς, κάκιστα μπήκε στο ευρώ – την στιγμή και υπό τους όρους που μπήκε – αλλά θα είναι το απόλυτο έγκλημα η «ημι-έξοδός» της αυτή τη στιγμή, μετά μάλιστα από μια τραγική πενταετία ύφεσης και απορρύθμισης που μεγέθυναν τις ανισότητες και προκάλεσαν ένα τεράστιο Κοινωνικό Ζήτημα στη χώρα!

«Σοφόν το σαφές», λοιπόν, είναι πως το κλειδί πολιτικής επίλυσης του ελληνικού ζητήματος που αναζητεί η κυβέρνηση Τσίπρα δεν βρίσκεται σε ένα παράλληλο καθεστώς εσωτερικών πληρωμών, αλλά σε μια αριστερά της πολιτικής, της κοινωνικότητας, της γνωστικής παιδείας και της επιχειρηματικότητας, σε αντίθεση με μια φοβική, οπισθοδρομική αριστερά της ψυχανάλυσης, του παιδιάστικου αντιεξουσιασμού, του εθνικισμού και του κούφιου ή φαύλου επαναστατισμού, η οποία ερωτοτροπεί με την δραχμή!

«Δραχμάς δεν δίδω» όπως έλεγε και ο θαυμάσιος ηθοποιός Φωτόπουλος, «διπλό νομισματικό είναι που προσφέρω» και αυτό είναι μορφή υπανάπτυξης – με την προοπτική της ανάπτυξη – και «μαυραγοριτισμού», που νομιμοποιεί θαυμάσια η «δραχμο-διαλεκτική» των δεξιών και αριστερών εθνικιστών και ορισμένων κεντρώων οικονομολόγων. Βεβαίως, στο τέλος όλοι αυτοί θα πουν πως δεν τους εκφράζει το «διπλό νομισματικό», αλλά η δραχμή που κατά ένα μεταφυσικό και υπερβατικό τρόπο προπέμπει μέσω της αφήγησής τους στην εθνική ή λαϊκή κυριαρχία! Μια χαρά τα καταφέρατε οπαδοί της δραχμής! Μια χαρά, δουλέψατε ιδεολογικώς για την απατηλή «χρηματομηχανή» που έστησαν οι άρχοντες του ευρώ για τους έλληνες εργαζόμενους! Τουλάχιστον να κάνατε λίγο αυτοκριτική!

Ο ΣΥΡΙΖΑ, για πολλούς λόγους που δεν πρόκειται να απασχολήσουν αυτή την ώρα την γραφή μου, δεν ήταν καλά οργανωμένος για να ασκήσει κυβερνητική εξουσία. Δεν μοιάζει να ήταν στοιχειωδώς προετοιμασμένος για να αντιμετωπίσει την παγίδα που του έστησε ο (συγκυριακός) ευρωπαϊκός συνασπισμός των συντηρητών και νεο-συντηρητικών (κυρίως νεοφιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, «πράσινοι»). Αυτή η χρηματοπιστωτικού χαρακτήρα παγίδα αποσκοπεί όχι απλώς στην δυσφήμηση αυτής της κυβέρνησης και στον εξευτελισμό της ευρωπαϊκής αριστεράς, αλλά κυρίως στην εισαγωγή ενός διπλού νομισματικού, που θα ήταν καταστροφικό για την κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά, εάν ήταν αυτοί που θα το αποτολμούσαν! Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιτάξει ένα επενδυτικό πρόγραμμα και να επιμείνει σε ευρωπαϊκά χρηματοπιστωτικά εργαλεία για την αντιμετώπιση του προβλήματος της ρευστότητας, αντί να ενδώσει σε ένα διπλό νομισματικό. Σε αυτό είμαι απόλυτος και λύση ας δώσει τώρα και όχι κατόπιν εορτής το εκλογικό σώμα, αν δεν υπάρξει αμιγώς ευρωπαϊκή λύση!

Γράφει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος