Η ευρωπαϊκή στρατηγική για «οικουμενική» κυβέρνηση στην Ελλάδα

Η νέα ελληνική κυβέρνηση στην πρόσφατη διαπραγμάτευση «αγόρασε» χρόνο. 

Δεν «αγόρασε» όμως χρήμα και αυτό το βρίσκει τώρα μπροστά της. 

Σε συνθήκες ταμειακής ασφυξίας και προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις έναντι οφειλών που λήγουν μέσα σε αυτό το τετράμηνο της «ανακωχής» έχει επί της ουσίας δύο επιλογές.

Η πρώτη είναι η επιλογή της «αντίστασης», να προσπαθήσει δηλαδή να τα καταφέρει μόνη της,  χωρίς...
να χρειαστεί να υποκύψει στις επιταγές και τα τελεσίγραφα των δανειστών της. Όμως οι πηγές από τις οποίες μπορεί να αντλήσει χρήμα είναι συγκεκριμένες. Τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων (ό,τι έχει απομείνει δηλαδή), πρόσθετες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες με ό,τι αυτό συνεπάγεται και τέλος, κάποιου είδους έκτακτη φορολόγηση. Είναι φανερό πως ο δρόμος της «αντίστασης» μοιραία θα τη φέρει αντιμέτωπη με την κοινωνική δυσαρέσκεια, διότι σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορεί να δικαιολογηθεί το πώς η υπεσχημένη ελπίδα μεταμορφώνεται σε …έκτακτο φόρο.
Η δεύτερη είναι η επιλογή του «να τα βρούμε». 
Η επιλογή αυτή προσκρούει στην αριστερή αντιπολίτευση που έχει διαμορφωθεί εντός των τειχών του ΣΥΡΙΖΑ (Αριστερή Πλατφόρμα και λοιποί) οι οποίοι υπολογίζονται σε 25 – 30 βουλευτές της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Ερωτηματικό παραμένει επίσης το αν μια τέτοια επιλογή θα είχε τη συναίνεση των Ανεξάρτητων Ελλήνων.
Ο Τσίπρας αυτή τη στιγμή προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις δύο αυτές επιλογές, με μικρές παραχωρήσεις πότε στους «έξω» και πότε στους «μέσα». 
Όμως είναι μοιραίο,  όταν κάποιος πατάει σε δυο βάρκες, κάποια στιγμή να βρεθεί στη θάλασσα κι αυτό ο Τσίπρας το γνωρίζει καλά. Όπως γνωρίζει εξίσου καλά τα σενάρια των εξελίξεων στην Ελλάδα που επεξεργάζονται οι ηγετικοί κύκλοι της Ε.Ε.
Σύμφωνα με τα σενάρια αυτά, η  κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι η πρώτη από τις τρεις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ! 
Η δεύτερη θα είναι κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με το Ποτάμι και η τρίτη «οικουμενική» κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» με νέες… συμμετοχές τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ!  
Για τους ηγετικούς κύκλους της Ε.Ε  η πορεία πρέπει να ολοκληρωθεί γρήγορα και γι αυτό οι πιέσεις που ασκούνται είναι τεράστιες.

Στο πρώτο στάδιο που βρισκόμαστε σήμερα, στόχος είναι να μην υπάρξει η «ανάσα» (ούτε χρονικά ούτε επί της ουσίας), να αναγκαστεί η κυβέρνηση να διαχειρίζεται διαρκώς μια κατάσταση οικονομικού στραγγαλισμού και χρηματοδοτικής ασφυξίας και να υποχρεωθεί έτσι σε συμβιβασμό με τους δανειστές.

Στο δεύτερο στάδιο και καθώς ο συμβιβασμός δεν είναι αρεστός στην αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, αρχίζει ένας νέος κύκλος πιέσεων και πολιτικού «μασάζ», με στόχο μια πρώτη «διεύρυνση» της κοινοβουλευτικής βάσης στήριξης της κυβέρνησης. Σε αυτό το στάδιο, στόχος είναι η διεύρυνση της κοινοβουλευτικής βάσης στήριξης με το Ποτάμι.
Ο συντονισμός ευρωπαϊκών και εγχώριων δυνάμεων (θεσμικών και πολιτικών) προς την κυβέρνηση να φέρει τη συμφωνία του Eurogroup προς κύρωση στη Βουλή είναι ο προθάλαμος αυτού του δεύτερου σταδίου. 
Ο πραγματικός στόχος είναι προφανής: Να «αποδειχτεί» από την ψηφοφορία στη Βουλή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διχασμένος, ότι ένα τμήμα της αριστερής του πτέρυγας δεν στηρίζει τη συμφωνία του Eurogroup και ότι η πραγματική κοινοβουλευτική βάση στήριξης της κυβέρνησης έχει ήδη διαφοροποιηθεί αποβάλλοντας ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ και περιλαμβάνοντας το Ποτάμι…

Ο Αλέξης Τσίπρας -έχοντας πλήρη επίγνωση του σχεδίου- αποφάσισε να μην κυρωθεί η συμφωνία από τη Βουλή αλλά μόνο να συζητηθεί. 
Οι Ευρωπαίοι ήδη κουνάνε το «καρότο»: Αν προχωρήσετε γρήγορα με τις μεταρρυθμίσεις, ίσως προκαταβάλουμε ένα μέρος του ποσού το Μάρτιο, ώστε να καλυφθούν οι υποχρεώσεις του Δημοσίου για πληρωμή τόκων και χρεολυσίων. Και αυτό, μπορεί να είναι μέρος ενός συνολικότερου σχεδίου για νέα χρηματοδοτική σύμβαση ύψους τουλάχιστον 30 δισ. ευρώ με το «αναλογούν» τρίτο μνημόνιο… όπου εκεί πλέον θα κληθούν να «βάλουν πλάτη» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Το πολιτικό παιχνίδι που παίζεται είναι μεγάλης κλίμακας.  Και είναι φανερό ότι δεν υπάρχει ούτε «τετράμηνο»,  ούτε «ανάσα», παρά μόνο  «σκληρά μαρκαρίσματα» που ενδέχεται να οδηγήσουν – στον όχι τόσο  μακρινό Ιούνιο – σε οξύτατα πολιτικά «επεισόδια».

Έγραψε ο Σπύρος Ριζόπουλος