Αγαπητό αφεντικό, καιρό
τώρα μου λες να μη γκρινιάζω που πεινάω.
Πρώτα μου έκοψες τα επιδόματα, θα
μάθεις και χωρίς μου πες.
Ύστερα μου πες θα κόψεις
και μισθό, θα συνηθίσεις μου πες.
Μετά, όταν σου ‘πα
«ζαλίζομαι», η πείνα βλέπει, μου πες πάρε μισό φάρμακο, το άλλο μου το έκοψες.
Ύστερα είπες ότι δεν
μπορείς να ταΐζεις και μένα και το άλλο γαϊδούρι που κάνουμε σκάντζα βάρδιες,
μας έβγαλες μια μερίδα και για τους δυο.
Πεινάμε σου ‘παμε ξανά και
μας απάντησες ότι τουλάχιστον έχουμε… παρέα ο ένας τον άλλο, άλλοι είναι στο
δρόμο μας είπες και μας απείλησες.
Γαϊδούρια είμαστε, υπομονή
έχουμε…
Ζωή;...
Φιλικά
ο γαϊδαράκος σου
Υ.Γ. Αγαπητό αφεντικό μην
ξεχάσω να σου θυμίσω κάτι. Εμείς τα γαϊδούρια, η φύση μας είναι, πριν αφήσουμε
τη στερνή μας την πνοή κλοτσάμε… ότι κατάλαβες, κατάλαβες.
Υ.Γ. Για την απάντηση:
Αν δε με βρεις εκεί που με
έδεσες ψάξε με κάτω από τα χαρτόκουτα στην Ακαδημίας ή την Πανεπιστημίου...
Παναγιώτης Θεοδώρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου