Ήθος Ανθρώπω Δαίμων…

Ζούμε σε βάρβαρες εποχές. 

Και αυτό επειδή ο πολιτισμός έχει αντικατασταθεί από τον καταναλωτισμό, η κοινωνία από την αγορά, ο πολίτης από τον ψηφοφόρο, η ηθική από το νόμο του ισχυρού και η πολιτική από τον λαϊκισμό.

Κάπως έτσι γλυτώνουμε και από τον εσωτερικό δαίμονα που ταλαιπωρεί κάποιους από εμάς, όπως το έβλεπε ο «σύντροφος» μου ο Ηράκλειτος: «ήθος ανθρώπω δαίμων». 

Το ήθος για εμάς είναι συνδεδεμένο με την εντιμότητα, την αλληλεγγύη, τον αυτοσεβασμό και την ακηδεμόνευτη κοινωνική και πολιτική πρακτική. Χαρακτηρίζεται από ανοχή και κατανόηση για τον Άλλον και από μία βιο-οικονομική προσέγγιση, που ...
ουσιαστικά συνιστά πάλη με την εντροπία, δομώντας ενέργεια μέσω της πληροφορίας. Αυτό λέγεται από κάποιους ακτιβισμός…και έτσι είναι.

Το ήθος είναι σε κάθε περίπτωση ο πολιτικός μας δαίμονας, καθώς ορίζει την εξουσιαστική διάσταση μας και την…

στάση μας ως προς το πολιτικό φαινόμενο γενικότερα. Είναι όμως και ο μηχανισμός που συνδέει την πολιτική πρακτική με την οικονομία, καθώς αντιμετωπίζει την τελευταία ως αντιεντροπική δομική δραστηριότητα , που αποσκοπεί στην ενσωμάτωση πολιτικοποιημένης πληροφορίας στην ύλη – στην δομή.

Εκπαιδευόμενοι σε ένα ηθικό περιβάλλον, επιτυγχάνουμε μέσω της πολιτικοποίησης κοινωνικών φαινομένων να δημιουργούμε συνθήκες δια-υποκειμενικής πληροφόρησης, οι οποίες τείνουν να ορίσουν την «ορθολογικότητα» έξω από την αγορά και την (ψευδο)αντικειμενικότητα που διαμορφώνεται από τη σχέση ζήτησης και προσφοράς. Κάπως έτσι, όμως, το ήθος από εσωτερικός μας δαίμονας, μετατρέπεται σε δαίμονα για το καθεστώς, μια και ανατρέπει το συμβολοποιημένο πλαίσιο αναφορών του, μέσω του οποίου ασκείται η ηγεμονία του.

Αυτόν τον δαίμονα (μας) προσπαθούν να ξορκίσουν οι μηχανισμοί του καθεστώτος και τα όργανα του διαπλεκόμενου συστήματος εξουσίας στη χώρα μας, εκχυδαΐζοντας όχι μόνον τα λεγόμενα μας και τις προσεγγίσεις μας, αλλά πολύ περισσότερο ανάγοντας τις προθέσεις μας στη σφαίρα της κομματικής αγοράς.

Οι ανήθικοι άνθρωποι δεν αναζητούν και δεν ελέγχουν την λογική προσέγγιση που επιχειρούμε σε συγκεκριμένα κοινωνικά φαινόμενα από την πλευρά της πολιτικής, αλλά αποκλειστικά το τι έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Με άλλα λόγια, αναλώνονται αναζητώντας τα πιθανά αγοραία κίνητρα πού δήθεν κρύβονται πίσω από τις αράδες μας!

Αυτή είναι η κουλτούρα του διεφθαρμένου ανθρωπάκου, αλλά δυστυχώς και του κομμουνιστή. Στη δεύτερη περίπτωση, αιτία είναι ο τρόπος που σχηματίζεται ο Άλλος. Όσοι δεν είμαστε κουμουνιστές, δεν μπορεί θα είμαστε εχθροί της ανθρωπότητας και σύμμαχοι των καπιταλιστών! Κακοί δαίμονες που επιβουλεύονται την χειραφέτηση της εργατικής τάξης! Ιδού πάλι τι ζημιά κάνει ο εσωτερικός μας δαίμονας! Δαιμονίζει και τους κομμουνιστές…

Καθετί που σημειώνουμε, καθετί που λέμε, αφού έρχεται σε αντίθεση με τον κατεστημένο λόγο και ταυτόχρονα δεν συμβολοποιείται στο πλαίσιο της κομμουνιστικής αλήθειας, δεν μπορεί, θα υποβάλλεται από μια γκρίζα δομή, από μια σκοτεινή οργάνωση ή θα διατυπώνεται από μια εξίσου σκοτεινή προσωπικότητα! Έτσι «σκέφτεται» ή άλλη πλευρά του λόφου της πολιτικής διαστροφής.

Κάπως έτσι οι δύο πόλοι του «ορθολογισμού», αγορά και κομμουνιστές γκριζάρουν ότι ξεφεύγει από την διαλεκτική τους, αναζητώντας τα βαθύτερα αίτια της κριτικής μας σε ένα απολύτως απολιτικό πλαίσιο. Οι μεν θεωρούν ότι δεν μπορεί να υπάρχει πραγματικό ηθικό κίνητρο στην κριτική, οι δε ότι δεν υπάρχει ηθική έξω από την κομμουνιστική προσέγγιση, η οποία μάλιστα εκφράζεται αυθεντικά αποκλειστικά από το Κόμμα.

Δυστυχώς, στη χώρα μας κάθε προσπάθεια βαθύτερης πολιτικοποίησης βρίσκεται αντιμέτωπη με αυτή την κουλτούρα που δομήθηκε ολοκληρωμένα κατά την περίοδο του εμφυλίου και συντηρήθηκε από τα καθεστώτα στην Ελλάδα μέχρι τις μέρες μας. Ο δαίμονας (μας) τρομοκρατεί το καθεστώς και όσους αποτελούν τον κατεστημένο «αντίλογο» του.

Μόνον τώρα πια παρατηρώ να… σπάει ο αποκλεισμός μας, εξαιτίας της ανάπτυξης του blogging και της ενδυνάμωσης μια νέας γενιάς με προοδευτικούς ορίζοντες. Μιας νέας-σύγχρονης αριστεράς. Της γενιάς του ΚΑΝΕΝΑ, πού μάχεται τον αποκλεισμό και αγωνίζεται για την δημοκρατία και την κοινωνική χειραφέτηση από κομματικούς μηχανισμούς και νταβάδες. Αυτή η γενιά συνθέτει μια μορφή κοινωνικής πρωτοπορίας, η οποία σύντομα θα δείξει ότι …δεν είμαστε όλοι ίδιοι, διότι απλούστατα είμαστε διαφορετικοί, καθώς μάθαμε ηθικά, ακτιβιστικά να πορευόμαστε.

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου