Κανένα μεγάλο εθνικό χρέος δεν πληρώθηκε ποτέ…

Ο κ. Παπακωνσταντίνου κάλεσε δημοσιογράφους και πολιτικούς να «εξηγήσουν» στον ανόητο λαό την καταστροφή που τον περιμενει αν τολμουσε να αρνηθεί το χρέος και να φύγει από το ευρώ.
Ο λαός μπορεί ελεύθερα να θυμώνει, να εξεγείρεται και να διαδηλώνει, δεν επιτρέπεται ομως να συζητά πράγματα που έρχονται σε αντίθεση με το σύστημα.
Οι συνθήκες δεν είναι ακομη οι κατάλληλλες. 

Θα πρέπει πρώτα η κρίση να αγγίξει ολόκληρη τη μεσαία τάξη, θα πρέπει να γινει πρόβλημα όλων, θα πρέπει να μας σκεπάσει η σκιά της παγκόσμιας διακυβέρνησης, και μετά θα δούμε.  

Δεν εχει σημασια αν μέχρι τότε έχει χαθεί η πατρίδα μας η αν ο Ελληνικός λαός θα έχει υποστεί μια από τις χειρότερες καταστροφές στην ιστορία του.
Σημασία έχει να σωσουμε το τομάρι μας. 

Και μόνο όταν το δικό μας τομάρι κινδυνευσει, θα μπούμε σε διαδικασία να δουμε τι θα κάνουμε.
Το αίτημα της άρνησης πληρωμής του χρέους και της εξόδου από το...ευρώ δεν είναι ούτε επαναστατικό, ούτε κομμουνιστικό, και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθει εφεύρεση της αριστεράς. 

Αφορά ολόκληρο τον Ελληνικό λαό, αφορά την μεσσαία τάξη, τους εμπόρους, τους βιοτέχνες, τους εργαζόμενους, ΟΛΟΥΣ. 

Μόνο όταν όλα τα στρώματα του ελληνικού λαού αντιληφθούν την απάτη που εξυφαίνεται σε βάρος τους θα γίνουν μαζικές κινητοποιήσεις που να συμμετέχουν όλοι.
Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο άρνησης χρέους, από πολύ παλιά, όταν οι νεοσύστατες ΗΠΑ αρνήθηκαν τα χρέη τους προς τους Βρετανούς, μέχρι και σήμερα, με το παράδειγμα της Αργεντινής, του Εκουαδόρ και της Ισλανδίας.
Ο Φράνσις Γουόκερ, ένας από τους ιδρυτές της δημόσιας οικονομικής τον 19ο αιώνα, έγραψε: «Κανένα μεγάλο εθνικό χρέος δεν πληρώθηκε ποτέ, ούτε αντιμετωπίστηκε με κάποιον άλλο τρόπο, εκτός από την άρνηση της αποπληρωμής του».
Αυτό συμβαίνει γιατί οι μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί που κερδιζουν από το το χρέος σε συνδιασμό με τις δοσίλογες κυβερνήσεις δεν αφήνουν το χρέος να αποπληρωθεί, παρά με την επιβολή συνεχούς ύφεσης με τη βοήθεια του ΔΝΤ, με την ανακυλωση του δανεισμού με ολοένα και επαχθέστερους όρους, και τον επιπλέον δανεισμό με άλλοθι τη σωτηρία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, βυθίζουν τις χώρες στις οποίες επιτίθενται σε ολοένα και μεγαλύτερη ύφεση, μειώνοντας ολοένα και περισσότερο τα κρατικά έσοδα και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι πολίτες να βυθιζονται σε έναν αγωνα επιβίωσης ολοενα και σκληρότερο, να μην εχουν χρόνο και ενέργεια να ασχολούνται με τα κοινά, τους κυβερνώντες και τις πράξεις τους. 

Αν σήμερα με όλα αυτά που γίνονται οι Ελληνες δεν αντιδρούν, πώς θα αντιδράσουν όταν θα είναι πλήρως εξαθλιωμένοι;

Αλλά ας μην συζητάμε άλλο γι αυτά. Και οι τοίχοι έχουν αυτιά…
Θαλαμοφύλακας