Τι κάνετε μωρέ;

Δεν το κρύβω, για πρώτη φορά μετά την χούντα νοιώθω να ανησυχώ σοβαρά, όχι πλέον για την διάσταση του εκδημοκρατισμού στην χώρα μας, αλλά για την προοπτική αυτής καθεαυτής της στοιχειώδους δημοκρατικής τάξης. 

Όπως επανειλημμένα έχω σημειώσει, το καθεστώς στην Ελλάδα βρίσκεται σε αδιέξοδο και πλέον προκαλεί την μία κρίση μετά την άλλη, έτσι ώστε μέσω αυτών να διατηρήσει την ηγεμονία του με όποιο τρόπο και με ότι μέσα μπορεί. 

Μοχλός αυτής της επιχείρησης διάσωσης του καθεστώτος είναι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.

Το λέω και ανατριχιάζω καθώς ποτέ δεν περίμενα ότι ο Γιώργος θα μπορούσε να καταστεί ο πλέον επικίνδυνος πολιτικός για τα συμφέροντα των Ελλήνων και για την ...
δημοκρατική εξέλιξη της χώρας. 

 Η μυστηριώδης περίπτωση με την βόμβα που έσκασε στην καρδιά του «μηχανισμού της δημόσιας τάξης», έρχεται να προστεθεί στην μυστηριώδη περίπτωση της λανθάνουσας πτώχευσης του ελληνικού κράτους και της έκδηλης επιχείρησης φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας.

Απέναντι σε αυτές τις κυριολεκτικά μυστηριώδεις περιπτώσεις βίας, το μόνο αδιαμφισβήτητο είναι ότι θυματοποιείται ο ελληνικός λαός. Όλα τα άλλα που αφορούν στους δράστες της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας, είναι συζητήσιμα, αμφιλεγόμενα και τόσο περίεργα που προκαλούν ακόμη μεγαλύτερη ανασφάλεια στον ελληνικό πληθυσμό και στην διεθνή κοινή γνώμη σχετικά με τις εξελίξεις στην χώρα μας.

Στην Ελλάδα, τουλάχιστον μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου Siemens, εμφανίζεται να υπάρχει δραματική κρίση νομιμοποίησης. Μετά μάλιστα τις τραγελαφικές κινήσεις του Γιώργου Παπανδρέου σε όλα τα επίπεδα των δημόσιων οικονομικών και της εξωτερικής μας πολιτικής – τα οποία ειρήσθω εν παρόδω είναι αλληλένδετα – θα ήμουν απόλυτα ακριβής αν μιλούσα για σοβαρή κρίση πολιτικής νομιμοποίησης στην χώρα. Σύμφωνα με την θεωρία, σε τέτοιες περιπτώσεις οι κυβερνήσεις προσπαθούν….

να μεταστρέψουν αρχικά το πολιτικό κίνητρο της κοινωνικής δράσης σε οικονομικό και αργότερα, όταν πια η κρίση έχει κορυφωθεί, το τελευταίο σε ζωτικό κίνητρο που αγγίζει τα όρια της επιβίωσης. Δηλαδή τα μέτρα εξαθλίωσης των δύο τρίτων της κοινωνίας εμφανίζονται ως αναγκαία μέτρα επιβίωσης και όχι ως πολιτικές αποφάσεις που ρυθμίζουν το σύστημα ανταλλαγής και διάρθρωσης της εξουσίας στην χώρα.

Ο μηχανισμός που συνδέει τις δύο αυτές μεταβλητές δεν είναι άλλος από την απειλή. Μέσω αυτού του μηχανισμού πορεύεται πλέον η κυβέρνηση, θέτοντας διαρκώς ζωτικού χαρακτήρα διλήμματα στους Έλληνες, τα οποία προφανώς κατασκευάζει η ίδια με τους πολιτικούς και κοινωνικούς συμμάχους της – έστω και κακότεχνα. Η κυβέρνηση που ανήλθε στην εξουσία με το σλόγκαν της «διαβουλευτικής δημοκρατίας», προσφέρει πλέον για διαβούλευση μονίμως την … απειλή. Είναι πλέον επικίνδυνη. Την δική της ανασφάλεια μεταφέρει στην ελληνική κοινωνία και νομίζω ότι βρίσκεται στην φάση που αναζητεί το κατάλληλο μίγμα καταστολής, το οποίο θα εμφανισθεί ως μηχανισμός διασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης και της δημόσιας τάξης.

Αν οι βάσιμες υποψίες μου ευσταθούν, τότε μιλάμε για μία άκρως επικίνδυνη κυβέρνηση, όχι μόνον για το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, αλλά και για το δημοκρατικό φαινόμενο στην χώρα. Τι πάτε να κάνετε, μωρέ; Αφού πρώτα δυναμιτίσατε την κοινωνική συνοχή και καταστήσατε την χώρα διεθνές πειραματόζωο του μεταμοντέρνου καπιταλισμού, τώρα ετοιμάζεστε να κατατρομοκρατήσετε τους Έλληνες πολίτες, κρατώντας τους δεμένους και αγχωμένους μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες;

Ο Γιώργος Παπανδρέου γνώριζε τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας τουλάχιστον από τον Ιούλιο του 2009. Παρ’ όλα αυτά, όχι μόνο συνέχισε την προεκλογική ρητορική του, αλλά δεν φρόντισε να εκπονήσει σχέδιο άμεσης εφαρμογής για να αποτρέψει την επερχόμενη έκρηξη. Αλλά και όταν κέρδισε τις εκλογές συμπεριφέρθηκε απολύτως ανεύθυνα, προκαλώντας με την στάση του στο εσωτερικό της χώρας και αργότερα με τις εγκληματικές δηλώσεις του στο εξωτερικό, κρίση δανεισμού, η οποία με τα αντικειμενικά στοιχεία των δημοσιονομικών της χώρας σε σχέση πάντα με τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, παραμένει ανεξήγητη. Επισήμανε τότε ο γράφων με όση ένταση μπορούσε, ότι η στρατηγική αυτή του Γιώργου θα επιφέρει δεινά στην χώρα και θα έχει ως αποτέλεσμα την χρεοκοπία. Δυστυχώς, όμως, ελάχιστοι ήταν αυτοί που αντιλαμβάνονταν την αγωνία μου. Οι περισσότεροι έψαχναν ανήθικα κίνητρα πίσω από αυτήν ή θεωρούσαν ότι είναι εκδήλωση … μιζέριας.

Σήμερα όμως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πλέον ότι ο Γιώργος Παπανδρέου προκάλεσε με το ζόρι κρίση δανεισμού για να εξυπηρετήσει άδηλες πολιτικές, οι οποίες σιγά-σιγά προδίδονται από τα γεγονότα. Μετά τα ναυάγια και τα παγόβουνα η επικίνδυνη αυτή ομάδα που κυβερνά τυπικά την χώρα, έπαιξε με τα … πιστόλια και τώρα παρατηρώ να παίζει με τις … βόμβες. Όταν, αγαπητοί φίλοι, καθιστάς στοιχείο της διαλεκτικής σου πιστόλια, βόμβες κλπ δολοφονικά εξαρτήματα, είναι απολύτως βέβαιο ότι αντιλαμβάνεσαι την πολιτική ως βία. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να συνδέεται με δημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης.

Τώρα το καθεστώς κατασκευάζει παντού εχθρούς για να υπάρξει στοιχειωδώς και να ακουστεί από την ελληνική κοινωνία. Ως εχθροί εμφανίζονται το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα – το οποίο όμως παρόλα αυτά υπηρετεί πιστά η ελληνική κυβέρνηση – τα όργανα της ΕΕ και μεγαλύτερος απ’ όλους το … ΠΑΜΕ. Από σήμερα ως εχθρός θα εμφανίζεται και μια φανταστική «διεθνής τρομοκρατία», που ταχυδρομεί βόμβες. Μόνο που οι δημοκρατικές κυβερνήσεις με υψηλή πολιτική νομιμοποίηση δεν κατασκευάζουν ποτέ και πουθενά τέτοιου είδους εχθρούς. Αυτό έκαναν πάντα ολιγαρχικά καθεστώτα και αυταρχικές κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι πορεύονται χούντες και συγκεκαλυμμένες χούντες.

Η κρίση που έχει προκαλέσει το καθεστώς μέσα στο αδιέξοδό του,  είτε θα επιλυθεί με αυταρχικά μέσα, οδηγώντας σε μορφές κυριαρχίας οι οποίες εν τέλει θα καταστήσουν κουρελόχαρτο τον συντακτικό χάρτη της χώρας, είτε θα επιφέρουν την άμεση κινητοποίηση του λαού για να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, που έστω και στιγμιαία θα δώσουν ανακούφιση στην δημοκρατική ασφυξία και ίσως δρομολογήσουν διαφορετικές πολιτικές εξελίξεις με κριτήριο τον απεγκλωβισμό της χώρας από τις καθεστωτικές επιλογές.

Η οργανωμένη αριστερά φαίνεται ανίκανη να αντιληφθεί αυτό το διακύβευμα. Πράττει ακριβώς ότι η αριστερά και η κεντροαριστερά πριν από την χούντα. Με αυτό το σημείωμα κάνω έκκληση στους προοδευτικούς πολίτες να ξεπεράσουμε τις κομματικές αγκυλώσεις και να οργανωθούμε σε ένα μέτωπο πολύ ευρύτερο απ’ αυτό που επιπόλαια βιάστηκε να αναγγείλει ο Αλέκος Αλαβάνος. Το κίνητρο και η ιδέα είναι απολύτως ορθά, ο τρόπος, όμως, είναι απολύτως εσφαλμένος. Το Μέτωπο εναντίον του καθεστώτος δεν μπορεί παρά να αναπτυχθεί από την κοινωνία των πολιτών και να στηριχθεί από όλες τις οργανωμένες προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις. Μόνον έτσι θα μπορέσει να προσφέρει αξιόπιστη απάντηση στην κρίση.

Θέλω, τέλος, να απευθύνω έκκληση στον Νονό του καθεστώτος να αφήσει τα πράγματα να εξελιχθούν προοδευτικά και το καθεστώς στην τύχη του. Ας δείξει τώρα στα στερνά του, ότι εμπνέεται από εθνικά ιδανικά και όχι από αρρωστημένη δίψα για απόλυτη εξουσία. Ας καταλάβει επιτέλους και ο Νονός ότι το οικοδόμημά του έχει ραγίσει και δεν μπορεί πλέον να αναστηλωθεί. Ας συμβάλλει στην διαμόρφωση ενός νέου δημοκρατικού συστήματος καθαρής πολιτικής. Είναι ίσως, αν το σκεφτεί καλύτερα, η καλύτερη λύση για τα συμφέροντα της οικογένειάς του στο μέλλον.  Οι εποχές άλλαξαν και η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Οι νταβάδες – όπως τους όρισαν πολιτικοί απ’ όλο το κομματικό φάσμα – ή θα μεταβληθούν σε επιχειρηματίες Δυτικού τύπου, ή θα καταστούν αυτοί στο τέλος το επίκεντρο της λαϊκής οργής. Και αυτό δεν θα ήταν καλό για κανέναν.

*Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι πολιτικός αναλυτής, διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ενώ άσκησε επί είκοσι χρόνια δημοσιογραφία στην Ελλάδα, εκ των οποίων τα δέκα ως παρουσιαστής ειδήσεων και εκπομπών.

πηγή