Το κράτος είναι ο "παγετώνας": σκηνές από μια προσεχή συνάντηση

Σε λίγες μέρες δεν θα κυκλοφορούν τα τρένα – αυτά όχι ότι τα παίρνει κανείς, αλλά λέμε τώρα... Και ο λόγος είναι ότι το κρατικό σύστημα μεταφορών καταρρέει – μαζί με οτιδήποτε άλλο κρατικό ή κρατικοδίαιτο σε αυτή τη χώρα.

H  ΕΘΕΛ, η εταιρεία που λειτουργεί τα αστικά λεωφορεία, δεν έχει να πληρώσει τους μισθούς. Και οι εργαζόμενοί της δεν έχουν άδικο να αρνούνται να εργαστούν, αν και σε οποιαδήποτε ιδιωτική επιχείρηση οι ίδιοι εργαζόμενοι θα έδιναν ασφαλώς και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ένα τράτο κατανόησης μερικών ημερών. Με το Δημόσιο, όμως, είναι άτεγκτοι. Και κατεβαίνουν σε επίσχεση εργασίας. Επ' αόριστον.

Ο ΟΣΕ έρχεται. Ήδη η διοίκηση ανακοίνωσε πως δεν έχει να καταβάλει στη συνηθισμένη ημερομηνία -δηλαδή σήμερα- το ...

επίδομα αδείας και γι'αυτό θα βάλει τα λεφτά με το δεύτερο δεκαπενθήμερο του μήνα.

Προϋπόθεση, βέβαια, θα είναι να έχει εξασφαλίσει το περίφημο δάνειο από την Εθνική, αυτό για το οποίο η Deutsche Bank δέχθηκε να δανείσει με επιτόκιο πάνω από 10% - και φυσικά με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, γιατί χωρίς αυτήν όποιος σκεφθεί να δανείσει τον ΟΣΕ λαμβάνει φύλλο πορείας για Δρομοκαΐτειο.

Πρόκειται για διαφορετικές, ασφαλώς, περιπτώσεις που εικονογραφούν, όμως, την ίδια κατάσταση. Και είναι εικόνες από το μέλλον, το εγγύς μέλλον. 

Η κυβέρνηση με το Ασφαλιστικό κλείνει μια περίοδο, μια κρίσιμη φάση δύσκολων αποφάσεων. Σε λίγες μέρες θα έχει περάσει νομοθετήματα που κανείς δεν θα φανταζόταν εφικτά στην ωραία χώρα όπου ζητούμενο είναι όχι το προφανώς αναγκαίο, αλλά το αφεύκτως επιβεβλημένο. Συγχωρήστε μου την απόσταση από τη διαμορφούμενη πεποίθηση ότι “θα διαλυθούν, θα καταρρεύσουν, θα συντριβούν” και τα λοιπά, επειδή οι πολίτες, υποτίθεται, “δεν θα τους τη χαρίσουν” και “θα τους τη φυλάνε” στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση – για να τους στείλουν σπίτι και να τους αντικαταστήσουν με τι άραγε... 

Αντίθετα: νομίζω ότι η περίοδος από τη συμφωνία της 26ης Μαρτίου μέχρι σήμερα θα είναι ένα τετράμηνο που, συναρτημένο βέβαια και από τις μελλοντικές εξελίξεις, θα κριθεί αξιομνημόνευτο στο μέλλον ως μοναδική πολιτική επιτυχία, μέσα σε ακραία αντίξοες συνθήκες.

Ποιον είχε σύμμαχο σε αυτό το τετράμηνο η κυβέρνηση;  

Είχε σύμμαχο τον εαυτό της; Φοβάμαι πως όχι. Οι βουλευτές έχουν υποχρέωση να κρίνουν, να επικρίνουν, να προβάλλουν αντιρρήσεις, να ζητούν βελτιώσεις. Αλλά οι υπουργοί της που ήταν; Οι υπουργοί της επιδόθηκαν σε έναν πόλεμο φθοράς εκείνων που από τη θέση τους είχαν αναλάβει το βάρος των αλλαγών. 

Ο Παπακωνσταντίνου ήταν κόκκινο πανί, νεοφιλελεύθερος μάγος που κρατούσε όμηρο τον Παπανδρέου. 

Ο Λοβέρδος έζησε την απέραντη πολιτική μοναξιά του, βαλλόμενος από παντού. Και μόλις χτες εμφανίστηκε ένας, ο Βενιζέλος, να προβάλλει μια συγκροτημένη, ενιαία θετική επιχειρηματολογία για το κυβερνητικό εγχείρημα.

Ποιος ήταν ο πολιτικός σύμμαχος; Ήταν η κοινωνία. Με την ανοχή, την ωριμότητα, τη μετριοπάθεια των αντιδράσεών της, που δείχνει ότι είχε και έχει αντίληψη της κατάστασης και της κρισιμότητάς της.

Η κοινωνία που πλήρωνε ήταν εκείνη που στήριζε.

Τώρα, όμως, η φάση αυτή πήρε τέλος. 

Η κοινωνία έχει καταβάλει το σύνολο του κόστους που της αναλογεί. Και η κυβέρνηση θα συναντηθεί από εδώ και πέρα με το πιο δύσκολο έργο, αυτό που ο αναίτια αόρατος Αλέκος Παπαδόπουλος αποκαλεί “παγετώνα”. 

Και ο παγετώνας είναι το κράτος. Το δημόσιο. Οι ΔΕΚΟ. Οι Οργανισμοί. Οι φορείς – όχι οι πέντε, ή δεκαπέντε, που συγχωνεύει ο Πάγκαλος, αλλά οι χιλιάδες, όχι εκατοντάδες, λέω: χιλιάδες, που λειτουργούν. Τα “μεγάλα κεφάλια”: ο απαράμιλλος ΟΣΕ, η ΕΘΕΛ, η ΔΕΗ των άγριων συνδικαλιστών, η αιώνια ΕΡΤ. 

Οι Οργανισμοί που η τρόικα ζητάει τα ελλείμματά της να γράφονται στον προϋπολογισμό κι όχι να υποδύονται τις ανώνυμες εταιρείες.
Εδώ θα κριθεί το παιχνίδι των μεταρρυθμίσεων.

Γιατί η κοινωνία δεν μπορεί να πληρώνει και να παρακολουθεί το υστέρημά της να γίνεται παρανάλωμα για τη διατήρηση μιας κατάστασης που παγκοίνως αναγνωρίζεται παράλογη και μη βιώσιμη. 

Του Φοίβου Καρζή