Τους... αναστενάρηδες παριστάνουν αυτές τις μέρες οι κυβερνώντες, αφού οι φωτιές που άναψε το εργασιακό και το ασφαλιστικό έχει αφήσει αναμμένα κάρβουνα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ.
Παρά το γεγονός ότι είδαμε «μία από τα ίδια» τις προηγούμενες μέρες, δηλαδή να φουσκώνει το… ποτάμι της οργής των βουλευτών και με το… κατάλληλο μασάζ να ξεφουσκώνει σε χείμαρρο, ωστόσο υπάρχουν και κάποιοι βουλευτές που δηλώνουν ότι έχουν φτάσει στα όριά τους και δεν έχουν να χάσουν τίποτε άλλο και έτσι είναι λυτρωμένοι…
Οι πληροφορίες αυτές έχουν φτάσει στο Μέγαρο Μαξίμου και γι’ αυτό έχουν ανασυρθεί όλα τα βέλη από τη φαρέτρα του πρωθυπουργού.
Δηλαδή η επιβολή κομματικής πειθαρχίας κρέμεται ως απειλή πάνω από τους βουλευτές στην ψήφιση του ασφαλιστικού - εργασιακού και βέβαια η διαγραφή από την Κ.Ο. όποιου καταψηφίσει.
Αυτή οδηγεί στη μεγαλύτερη απειλή όλων, σε εκλογές δηλαδή μαζί με τις περιφερειακές - δημοτικές.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο πρωθυπουργός έχει εκμυστηρευτεί σε συνεργάτες του ότι δεν πρόκειται να γίνει Καραμανλής και να κυβερνά με 151 βουλευτές, όπου μια μικρή ομάδα βουλευτών κατά το δοκούν θα μπορεί να εκβιάζει την...κυβέρνηση.
Επισήμως όλα αυτά διαψεύδονται, αφού η κυβέρνηση έσπευσε, όταν καλλιεργήθηκε αυτή η φημολογία και ο Αντώνης Σαμαράς κήρυξε το κόμμα του σε κατάσταση προεκλογικής ετοιμότητας, να διαψεύσει μετά βδελυγμίας ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Πολλοί κυβερνητικοί εκτιμούν ότι δεν είναι το απλούστερο πράγμα για μια χώρα που κινδυνεύει με πτώχευση να μπει στην εκλογική δίνη, με απρόβλεπτα αποτελέσματα και τη σοβαρή πιθανότητα να υπάρξει ακυβερνησία.
Αν βρεθεί, όπως λένε, η Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ με 153 ή 152 βουλευτές πώς μπορεί να πείσει ο Γιώργος Παπανδρέου την κοινωνία ότι στις επόμενες εκλογές θα έχει μεγαλύτερη πλειοψηφία;
Κι αυτός είναι ένας σοβαρός αντίλογος, ενώ πολλοί επισημαίνουν ότι η τρόικα δεν πρόκειται να επιτρέψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ειδικά με την εικόνα των δημοσκοπήσεων να δείχνουν το ένα τρίτο της κοινωνίας να είναι έτοιμο να κινηθεί προς απρόβλεπτες κατευθύνσεις και συνεπώς να μην ξέρει κανείς πώς θα κινηθεί.
Οι θιασώτες όμως μιας εκλογικής κίνησης επισημαίνουν και κάποια θετικά: ότι δηλαδή ο Παπανδρέου με τη σκληρή ατζέντα επιβεβαιώνει την πολιτική του κυριαρχία και είναι ελεύθερος να κάνει τολμηρές διορθωτικές αλλαγές, διαμορφώνει κατά το δοκούν την Κοινοβουλευτική του Ομάδα, αφού με τη λίστα μπορούν να… εξοστρακιστούν διαφωνούντες, και τελειώνει μια και καλή με τον παρόντα εκλογικό νόμο, ποντάροντας σε μια ακόμα θητεία, αν κατορθώσει να βγει η χώρα από την κρίση το 2014 ή το 2015, με το νέο εκλογικό σύστημα.
Οι επόμενες μέρες και κυρίως με την κατάθεση του ασφαλιστικού - εργασιακού, που φαίνεται να έχει κολλήσει από εμμονές της τρόικας, θα δείξουν αν πηγαίνουμε σε ένα ΠΑΣΟΚικά καυτό καλοκαίρι και ακόμα πιο… τροπικό πράσινο φθινόπωρο…
Καταστροφικοί χειρισμοί…
Τα διασταυρούμενα πυρά που δέχεται μέρες τώρα ο Ανδρέας Λοβέρδος έχουν φθείρει τόσο πολύ την εικόνα του, που πολλοί πιστεύουν ότι ακόμα κι αν διασωθεί πολιτικά από τη λαίλαπα που εξαπέλυσε εναντίον των εργασιακών και των ασφαλιστικών ρυθμίσεων, φέρνοντας στην Ελλάδα τον… μεσαίωνα, θα την πληρώσει πολύ ακριβά.
Ο ίδιος μπορεί να διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Δείχνει όμως να επιχειρεί να διασωθεί πολιτικά μέσα από την… οδό της «νεοφιλελεύθερης» πολιτικής πτέρυγας, που την περασμένη δεκαετία ήταν εξαιρετικά ελκυστική στα μεσοστρώματα, δεν υπολογίζει όμως την εκλογική του περιφέρεια που μοιάζει να βράζει το ίδιο όσο και η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ.
Ήδη σε πολλές εκδηλώσεις σε δήμους της Β’ Αθήνας οι κυβερνητικοί βουλευτές δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν δημόσια χωρίς τον κίνδυνο να εισπράξουν «γιούχα», ειδικά μετά τις τελευταίες εξελίξεις.
Έμπειρα κοινοβουλευτικά στελέχη εκτιμούν ότι ο υπουργός Εργασίας έσπειρε ανέμους για να θερίσει θύελλες με μια σειρά χειρισμών που έχουν αποβεί επικοινωνιακά απόλυτα καταστροφικοί. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να βρεθεί μόνος, με το επιτελείο του να επιχειρεί να πείσει ακόμα και τους βουλευτές του κόμματός του για την ορθότητα των επιλογών και να τα ακούει από παντού.
Έχοντας κόψει (μάλλον) διά παντός κάθε γέφυρα επικοινωνίας με την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος του κόμματός του (Γ. Παναγόπουλο της ΓΣΣΕ και Σπ. Παπασπύρο της ΑΔΕΔΥ), τις τελευταίες μέρες δείχνει να μην έχει πουθενά αλλού συμμάχους και να υπολογίζει μόνο στην επαμφοτερίζουσα και ενίοτε αναιμική στήριξη των επιτελών του Μεγάρου Μαξίμου, που από την Κυριακή και μετά αποφάσισαν να… ανοίξουν «ομπρέλα» προστασίας στον Ανδρέα Λοβέρδο αντιλαμβανόμενοι ότι οι εξελίξεις μπορούν να γίνουν χιονοστιβάδα.
Έτσι άρχισαν οι διαρροές και εκτιμήσεις συνεργατών του πρωθυπουργού για προσφυγή σε κάλπη αν οι βουλευτές «σηκώσουν μπαϊράκι», όπως και η επίκληση κομματικής πειθαρχίας προκειμένου να μην εκδηλωθεί η… ανταρσία στο ασφαλιστικό. Αφού εκεί περιμένουν πολλοί να εκτονώσουν οι βουλευτές την πίεση της απαξίωσης και κατακραυγής που βιώνουν στις εκλογικές τους περιφέρειες.
Επιχειρώντας λοιπόν να διασωθεί πολιτικά ο υπουργός Εργασίας δέχτηκε να καταθέσει τελικά στη Βουλή, ως άρθρο του ασφαλιστικού νομοσχεδίου, το περιβόητο Προεδρικό Διάταγμα, αφού παρά το γεγονός ότι η έκδοση ήταν νόμιμη, πρώτα εξόργισε τους πάντες επειδή για ένα τόσο σοβαρό θέμα θέλησε να παρακάμψει την επεξεργασία του νομοθετικού σώματος.
Ας δούμε λοιπόν ποιες γκάφες τού καταμαρτυρούν:
Έδωσε στη δημοσιότητα το Προεδρικό Διάταγμα, χωρίς καμία εκ των προτέρων διαβούλευση με τους βουλευτές του κόμματος και ενημέρωση τόσο για την ουσία όσο και για τη διαδικασία.
Απέφυγε να περάσει τόσο θεμελιακές και επώδυνες αλλαγές από το Υπουργικό Συμβούλιο προκειμένου να πείσει ακόμα και τους συναδέλφους του να τον στηρίξουν και βέβαια να πουν την άποψή τους και να συνδράμουν στην τελική διαμόρφωση των προτάσεων…
Κινήθηκε έξω και πάνω από τις προβλέψεις του μνημονίου σε αρκετές περιπτώσεις (όπως η κατάργηση ουσιαστικά της διαιτησίας στις συλλογικές διαπραγματεύσεις), παρουσιάζοντας ένα μονομερές και ταυτισμένο με την εργοδοτική πλευρά κείμενο…
Δεν υπήρξε ούτε ένα ενημερωτικό σημείωμα προς τους βουλευτές και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ για τις διαβουλεύσεις με την τρόικα, τις συζητήσεις αλλά και το σκεπτικό των ρυθμίσεων, γι’ αυτό και κανείς δεν μπορεί να δώσει μια πειστική απάντηση γιατί το Π.Δ. είναι τόσο ετεροβαρές…
Δεν φρόντισε να ανακοινώσει τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις μαζί με ένα μίνιμουμ δίχτυ μέτρων προστασίας της εργασίας και των εργαζομένων, με αναθεώρηση του τρόπου λειτουργίας, διάρθρωσης και στελέχωσης της Επιθεώρησης Εργασίας, κίνητρα για την παραμονή στην εργασία ή την πρόσληψη ευπαθών ομάδων και άλλα σχετικά.
Πολλοί εκτιμούν ότι ο Λοβέρδος ξεπέρασε τον εαυτό του και εμφανίστηκε «βασιλικότερος του βασιλέως», αλλά δεν ήταν μόνος του, αφού πιέστηκε από το Μέγαρο Μαξίμου και προσωπικά τον πρωθυπουργό να φέρει τώρα μαζί με το ασφαλιστικό τις αλλαγές στην αγορά εργασίας για τρεις πολύ συγκεκριμένους λόγους:
Για να ληφθούν όλα τα «σκληρά μέτρα» τώρα, ώστε μετά τον Σεπτέμβριο να δοθεί η δυνατότητα στην κυβέρνηση να αλλάξει την εικόνα της στην κοινή γνώμη χωρίς τις σημερινές τριβές και κυρίως
Nα υπάρξει προσέλκυση ξένων επενδυτών μέσα από μια ευέλικτη αγορά εργασίας.
Να βοηθηθούν οι επιχειρήσεις που έχουν εξαγωγική στόχευση στην ανταγωνιστικότητά τους.
Και επισημαίνουν ότι το υπουργείο Εργασίας με βάση το μνημόνιο είχε τη δυνατότητα να κάνει τις αλλαγές στο ασφαλιστικό μέχρι το τέλος του χρόνου, ώστε να μην πάει πακέτο με το εργασιακό, αλλά η πίεση από το Μέγαρο Μαξίμου ήταν αιτία να γίνουν όλες οι «χοντρές» διαρθρωτικές αλλαγές τώρα, που υπάρχει γενική αναστάτωση, και το φθινόπωρο να μείνει ουσιαστικά μόνο το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, που μοιάζει να αντιμετωπίζεται θετικά από την ελληνική κοινωνία.
Από το Μέγαρο Μαξίμου επισημαίνουν όμως ότι, παρότι το προέβλεπε το μνημόνιο, κανείς δεν πίεσε τον υπουργό να φέρει τις αλλαγές ως Προεδρικό Διάταγμα και κανείς δεν αφαίρεσε τη δυνατότητα ενημέρωσης των βουλευτών για το θέμα και την εξαντλητική συζήτηση.
Αυτό που ενόχλησε τους βουλευτές και ξεσηκώθηκαν είτε με δημόσιες δηλώσεις τους, είτε με μηνύματα στο Μέγαρο Μαξίμου, είτε με παραστάσεις διαμαρτυρίας στα γραφεία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, είναι ότι ενώ ο υπουργός επιχείρησε να χειριστεί μόνος του και επικοινωνιακά την κατάσταση, δεν έστερξε να τους ενημερώσει. Και επίσης ότι δεν σήκωσε το ανάστημά του στις πιέσεις της τρόικας.
«Υπάρχει και ο δρόμος της παραίτησης ή της απειλής παραίτησης, αν νιώθεις ότι σε σπρώχνουν να κάνεις επιλογές που δεν πιστεύεις», λένε στις συζητήσεις τους πολλοί βουλευτές, απαντώντας στις αιτιάσεις Λοβέρδου για το ότι έγινε σάντουιτς μεταξύ τρόικας και κυβέρνησης.
«Το εργασιακό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, αφού σε πολλές συναντήσεις με τον υπουργό είχαμε νύξεις και γενικόλογες αναφορές, αλλά δεν γνωρίζαμε ότι ουσιαστικά θα καταργηθεί η διαιτησία στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και θα ανοίξει ο δρόμος για τις ατομικές συμβάσεις σε όλο τον ιδιωτικό τομέα ή ότι θα κόβονταν οι αποδοχές στους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας», λέει παλιός κοινοβουλευτικός του ΠΑΣΟΚ.
Και η πραγματική αγωνία για την πολιτική επιβίωση των ίδιων αλλά και της παράταξης είναι το γεγονός ότι οι βουλευτές που εναντιώθηκαν δεν ανήκουν σε κάποια συγκεκριμένη ομάδα του ΠΑΣΟΚ, αλλά προέρχονται από διαφορετικές «υποομάδες». Οι Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, Παναγιώτης Κουρουμπλής, Γιάννης Κουτσούκος, Χρήστος Πρωτόπαπας και Δημήτρης Κουσελάς είναι απ’ αυτούς που στήριξαν τον Γιώργο Παπανδρέου, ενώ οι Δημήτρης Καρύδης και Σοφία Γιαννακά τάχθηκαν υπέρ του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Το θέμα είναι όμως ότι λόγω της μέχρι πρότινος πολύ υψηλής δημοτικότητάς του, αλλά και της εκλογής του με άνεση ως πρώτου βουλευτή στη Β’ Αθήνας, πολλοί βουλευτές τον έβλεπαν ως φυσικό διάδοχο του Γιώργου Παπανδρέου και ενδεχομένως τον μοναδικό δελφίνο του ΠΑΣΟΚ, αφού αρκετοί από τους βουλευτές που στήριζαν τον Ευάγγελο Βενιζέλο έχουν απογοητευθεί από τη στάση του και έβλεπαν στον Λοβέρδο μια νέα δυναμική προσωπικότητα.
Ο ίδιος άλλωστε ακόμα και τώρα φροντίζει να διαφοροποιεί συχνά τη θέση του αλλά και την πολιτική του ατζέντα σε σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελίες Παπανδρέου, επαναλαμβάνοντας όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση, ότι ουδέποτε ο ίδιος υιοθέτησε ή χρησιμοποίησε λογικές του τύπου «λεφτά υπάρχουν» και πάντα χτυπούσε το καμπανάκι των διαρθρωτικών αλλαγών.
Ωστόσο με τον χειρισμό που έκανε στο ασφαλιστικό και τις συνεχείς προσπάθειες να εξωραΐσει την κατάσταση πολλοί είναι εκείνοι που εκτιμούν ότι «έκαψε τα… αρχηγικά του καράβια».
Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι στα πρόσωπα του Ανδρέα Λοβέρδου και του Γιώργου Παπακωνσταντίνου οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ βλέπουν τη λογική της πλήρους υποτέλειας στην τρόικα, μιας απολίτικης δηλαδή πλήρους αποδοχής των όποιων κελευσμάτων των δανειστών, που καταλογίζει σύσσωμη η αντιπολίτευση και κινδυνεύει να μείνει ανεξίτηλη ρετσινιά στο ΠΑΣΟΚ.
Κι αυτό που ενοχλεί ιδιαίτερα είναι ότι όλοι έχουν αντιληφθεί πως ο υπουργός Εργασίας επιχειρεί το τελευταίο εξάμηνο συστηματικά να δώσει την εικόνα του σκληρού διαπραγματευτή που «βασανίζεται» από την τρόικα και που από τη δική του οπισθοχώρηση ή συμβιβασμό κρίνεται ο δανεισμός και συνεπώς η οικονομική σωτηρία της χώρας μας.
Αυτό το τελευταίο όμως το αμφισβήτησαν έντονα τόσο οι απεσταλμένοι της τρόικας όσο και πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που μελέτησαν το μνημόνιο, αλλά και τις προτάσεις των δανειστών, και εκτιμούν ότι ο Λοβέρδος ξεπέρασε τον εαυτό του. Ιδιαίτερα όταν ο ίδιος ομολογεί δημοσίως – από κανάλι σε κανάλι – και με τρόπο θα λέγαμε κυνικό, ότι «αυτή η ρύθμιση δεν είναι δική μου. Μου την έχουν επιβάλει»!!!
Κάποιοι επισημαίνουν ότι ενδεχομένως ο υπουργός Εργασίας να είχε υπολογίσει τις αντιδράσεις και να έριξε στην… πιάτσα ένα σχέδιο του Π.Δ. τόσο σκληρό, προκειμένου οι όποιες υποχωρήσεις να θεωρηθούν βελτιώσεις, ώστε να περάσουν τα υπόλοιπα.
Μόνο που πολλοί στο ΠΑΣΟΚ με μελαγχολία διαπιστώνουν ότι αυτή η κίνηση ενδεχομένως να στοίχισε περισσότερο στην κυβέρνηση απ’ ό,τι η άδικη και χονδροειδής περικοπή σε μισθούς και συντάξεις.
Μάλιστα η ένταση της κοινωνικής και πολιτικής δόνησης είναι τέτοια που… «ένωσε» στην αντίδραση τους δύο πιο διαφορετικούς πόλους μέσα στο ΠΑΣΟΚ, τον Σωκράτη Ξυνίδη και τον Γιώργο Παναγιωτακόπουλο. Και πού ’σαι ακόμα...
Η αντισυνταγματικότητα και η… κωλοτούμπα
Πολύ παρασκήνιο υπάρχει με την… «κωλοτούμπα» της κυβέρνησης να αποσύρει το Προεδρικό Διάταγμα και να προσαρτήσει τις αλλαγές στο εργασιακό στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Όταν ψηφίστηκε το μνημόνιο από τη Βουλή και μετά τις αναπάντεχες διαρροές τριών βουλευτών (Σακοράφα, Δημαράς, Οικονόμου), σε απανωτές συνεννοήσεις του υπουργού Εργασίας Ανδρέα Λοβέρδου με το επιτελείο του πρωθυπουργού προτιμήθηκε να κατατεθούν οι ρυθμίσεις με τη μορφή Προεδρικού Διατάγματος, ώστε να μην υπάρξουν διαρροές και προβλήματα. Όταν δόθηκε στη δημοσιότητα το προσχέδιο του Π.Δ. άρχισαν οι φωνές και οι γκρίνιες στη Βουλή και οι δημόσιες διαφωνίες. Ταυτόχρονα υπήρξαν και κάποιοι, όπως ο Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, που μίλησαν δημόσια για αντισυνταγματικές προβλέψεις που θα πέσουν από τα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια. Στον χορό μπήκε και η ΓΣΕΕ με πολυσέλιδο υπόμνημά της προς το Συμβούλιο Επικρατείας, όπου ζητούσε να ακυρωθεί το διάταγμα ως αντισυνταγματικό. Ως εδώ αυτά μπορούσε να τα αντέξει η κυβέρνηση, με τη ελπίδα να μαζέψει τους βουλευτές επιβάλλοντας κομματική πειθαρχία. Το απόγευμα της Δευτέρας όμως έπεσαν τα… τέλια από το Συμβούλιο της Επικρατείας, με εμπιστευτικές πληροφορίες ότι οι ρυθμίσεις για τη διαμεσολάβηση και όσα αγγίζουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας (μισθοί πρωτοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας) είναι αντισυνταγματικά και ενδεχομένως υπάρξουν «προβλήματα» στην επεξεργασία του.
Έτσι η κυβέρνηση, και αφού ενημερώθηκε ο πρωθυπουργός στη Νέα Υόρκη από τον Χάρη Παμπούκη, αποφάσισε να το περάσει από τη Βουλή.
Κι αυτό γιατί, όπως υπολογίζουν, η ενδεχόμενη αντισυνταγματικότητα πλευρών των ρυθμίσεων αναμένεται να κριθεί έπειτα από 3 χρόνια…
Ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι…
http://www.topontiki.gr/Articles/view/7393
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου