Να ξέρουμε τουλάχιστον για ποιους δουλεύουμε (όσο ακόμη έχουμε δουλειά).

Να ξέρουμε τουλάχιστον για ποιους δουλεύουμε (όσο ακόμη έχουμε δουλειά). 
Και για ποιους πληρώνουμε φόρους. 
Οι Ισλανδοί ξέρουν. 
Και γι΄ αυτό, σε ποσοστό 98%, αρνήθηκαν να πληρώσουν αυτοί τα σπασμένα για να σώσουν τις χρεοκοπημένες τράπεζες της χώρας τους.

Σε άρθρο του ο δημοσιογράφος των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» Λούκας Ζάισε γράφει: «Δύο χρόνια μετά την κρίση, δεν έχει υπάρξει ακόμη καμία πρόοδος στον έλεγχο των τραπεζών. Ούτε στις ΗΠΑ ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Η αποτυχία των κυβερνήσεων να χαλιναγωγήσουν τις τράπεζες αποκαλύπτει πως αυτές υπαγορεύουν τις κυβερνητικές πολιτικές.
Σύμφωνα με ανάλυση της Τράπεζας της Αγγλίας, η κρατική ενίσχυση προς τις τράπεζες στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και την ευρωζώνη ανήλθε σε 14 τρισ. δολάρια, δηλαδή στο ένα τέταρτο του παγκόσμιου ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. 
Οι μεγάλες τράπεζες λοιπόν μπορούν να συνεχίσουν να τζογάρουν ανενόχλη- τες, γνωρίζοντας καλά πως, αν ξαναπέσουν έξω, οι κυβερνήσεις θα βάλουν πάλι τους πολίτες να πληρώσουν τα...
σπασμένα. 
Γιατί η παρασιτική σχέση ανάμεσα στο διεθνές τραπεζικό κεφάλαιο και το πολιτικό σύστημα είναι χρόνια. Δεν υπάρχει αμερικανική κυβέρνηση που να μην είχε για υπουργούς της τραπεζίτες.
Στο Λονδίνο, η πολιτική επιρροή των τραπεζιτών του Σίτι ποτέ δεν ήταν τόσο ισχυρή όσο επί των κυβερνήσεων των Νέων Εργατικών.
Στη Γερμανία, η νομοθεσία που ενθάρρυνε τις γερμανικές τράπεζες να κερδοσκοπήσουν με τα χρέη των χωρών ψηφίστηκε από σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις.
Και σε άλλες χώρες, όπως γράφει το «Γουέρλντ Σόσιαλιστ», ακόμη και πρώην στελέχη αρπακτικών επενδυτικών τραπεζών τα βρίσκουμε στο τιμόνι οργανισμών που διαχειρίζονται το χρέος τους.
Δεν είναι να απορεί λοιπόν κανείς που πολιτικοί αναλυτές προβλέπουν και νέα τραπεζική φούσκα, η οποία ενδεχομένως να σκάσει με ακόμη πιο εκκωφαντικό κρότο από όσο η φούσκα του 2008.
Η ελπίδα πως μια διεθνής διακυβερνητική συνεργασία θα μπορούσε να ελέγξει τις τράπεζες είναι μια αυταπάτη, λέει ο Σάιμον Τζόνσον, πρώην διευθυντικό στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου: «Ούτε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ούτε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου έχουν εντολή για κάτι τέτοιο. 
Οι μεγάλες διεθνείς τράπεζες το γνωρίζουν αυτό. 
Το γνώριζαν πάντα. 
Όταν λοιπόν λένε πως δεν έκαναν "τίποτα παράνομο" όταν έπαιξαν εις βάρος του ελληνικού χρέους, στην ουσία λένε "πιάστε μας αν μπορείτε"».
Ο συγγραφέας Εντουαρντ Γκρίφιν γράφει γι΄ αυτές τις τράπεζες στο τέλος του βιβλίου του «Το πλάσμα από το νησί του Τζέκιλ»:
«Το πλάσμα μεγάλωσε κι έγινε πια πανίσχυρο από τότε που γεννήθηκε στο νησί του Τζέκιλ. Εξαπλώνεται σε όλες τις ηπείρους και υποχρεώνει τις μάζες να το υπηρετούν, να το θρέφουν, να το υπακούνε και να το λατρεύουν».
Τι να κάνουμε; 
Ο Σάιμον Τζόνσον πιστεύει πως δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αντιμετωπίσουμε αυτές τις διεθνείς τράπεζες σε διεθνές επίπεδο. 
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε εθνικό επίπεδο. 
Αν οι λαοί δηλαδή ξαναπάρουν στα χέρια τους τις εθνικές οικονομίες τους. 
Όπως οι Ισλανδοί.

Του Ρούσσου Βρανά - Εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ"
http://red-pep.blogspot.com