Στα μέσα αυτής της εβδομάδας μετά την πανηγυρική δικαίωση των ΟΝΝΕΔιτων στο δίκαιο αίτημα τους έλαβα ένα μήνυμα από μία φίλη το οποίο με προβλημάτισε αρκετά.
Εν ολίγοις η φίλη με προέτρεπε να αποσυρθώ από τη Νέα Δημοκρατία αν δεν μπορώ να αποδεχθώ τις ενέργειες του Αντώνη Σαμαρά.
Ομολογώ πως το μήνυμα αυτό δεν το περίμενα από την συγκεκριμένη φίλη μιας και είναι από τους ανθρώπους που σέβομαι ιδιαίτερα για το πολιτικό της αισθητήριο, παρά το νεαρό της ηλικίας της. Η αποχώρηση μου από την Νέα Δημοκρατία μετά την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά ομολογώ πως στριφογύριζε στο μυαλό μου για αρκετές μέρες.
Μέχρι που κάποιος πολύ πιο έμπειρος από εμένα μου υπενθύμισε πως η ιδεολογία μας και τα πιστεύω μας είναι πάνω από τον εκάστοτε αρχηγό.
Συγκεκριμένα μου είπε: “Στην πολιτική δεν μπήκες για να σιωπάς και να ακολουθείς τυφλά. Στην πολιτική μπήκες για να ακουστεί η φωνή σου. Αποχωρώντας ουσιαστικά σιωπάς”.
Είναι δεδομένο πως έχω σοβαρές ιδεολογικές διαφορές με τον Αντώνη Σαμαρά. Επιπρόσθετα μου είναι ιδιαιτέρως δύσκολο να αποδεχθώ πολιτικά την...
ίδρυση της Πολιτική Άνοιξης και την στάση του τη δεκαετία του 90.
ίδρυση της Πολιτική Άνοιξης και την στάση του τη δεκαετία του 90.
Αυτά όμως δεν με ενοχλούν τόσο όσο με ενοχλεί η πορεία που διαγράφει η Νέα Δημοκρατία από τη στιγμή που το η βάση τον εξέλεξε πρόεδρο.
Η αίσθηση που αποκομίζω είναι πως η Νέα Δημοκρατία αργά αλλά σταθερά από κόμμα εξουσίας μετατρέπεται σε κόμμα διαμαρτυρίας.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την Νέα Δημοκρατία σε ελεύθερη πτώση και τον Αντώνη Σαμαρά να μην εμπνέει τους πολίτες όπως καταγράφει ο Γιάννης Λούλης στο άρθρο του.
Η ανάλυση του αποτυπώνει επακριβώς την παρέμβαση της Νέας Δημοκρατίας στην κοινωνία.
Ουσιαστικά μηδενική.
Λογικό μιας και η μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη είναι πολλά πράγματα τελευταία εκτός από μεγάλη και φιλελεύθερη.
Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σε ιδεολογική και πολιτική σύγχυση.
Όταν ακούς για παράδειγμα τους υποψηφίους προέδρους της ΟΝΝΕΔ να μιλάνε για “αλυσίδα ΟΝΝΕΔιτών μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη”, Εθνική Αγροτική Πολιτική, ίδρυση κρατικού e-shop για την προώθηση προϊόντων και ένα σωρό άλλα απίθανα που θα έκαναν τα μέλη του σοβιέτ και της Χρυσής Αυγής περήφανα τότε πραγματικά κάποιοι σαν εμένα αναρωτιούνται αν είμαστε στο σωστό κόμμα.
Αυτά όμως θα πει κανείς είναι προϊόν της σύγχυσης που προκαλούν στα νεανικά μυαλά οι ιδεολογικές ακροβασίες και ο “ποιητικός” λόγος του Αντώνη Σαμαρά.
Καλώς, η Νέα Δημοκρατία όμως τι κάνει; Απολύτως τίποτα. Προσπαθεί να αποφασίσει αν στηρίζει τα μέτρα ή δεν στηρίζει τα μέτρα. Αφήνει να αιωρούνται υπονοούμενα για την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και συνήθως αποφεύγει να πάρει θέση στα όσα της καταλογίζει το ΠΑΣΟΚ.
Όταν δε αποφασίζει να πάρει αυτό γίνεται με καθυστέρηση και με ενέργειες που πολλές φορές την εκθέτουν.
Όπως για παράδειγμα στην υπόθεση των εξεταστικών για την οικονομία. Η στάση “Αν αποσύρει το ΠΑΣΟΚ τη δική του θα αποσύρουμε και εμείς τη δική μας” είναι από μόνη της γελοία και προσβάλει την ίδια την ιστορία της παράταξης.
Αυτά όμως είναι η έξωθεν μαρτυρία.
Στα εσωτερικά ο Αντώνης Σαμαράς έχει ουσιαστικά καταργήσει όλα τα όργανα του κόμματος.
Ανακοινώνει με αποφάσεις προέδρου ίδρυση γραμματειών, όταν αυτό είναι δουλειά του πολιτικού συμβουλίου σύμφωνα με το καταστατικό της ΝΔ.
Τα όργανα του κόμματος δεν συνεδριάζουν ποτέ, οργανώνει φιέστα για να κυρήξει την έναρξη του προσυνεδριακού διαλόγου τον οποίο εγκαινιάζει με δύο μονολόγους.
Εκεί πομπωδώς ορίστηκε το διαδίκτυο ως το πεδίο της μάχης για τη Νέα Δημοκρατία. Έκτοτε δημιουργήθηκε μία ιστοσελίδα για να υποστηρίξει τον “ανοικτό διαδικτυακό διάλογο με τους πολίτες”. Όσο καιρό λειτουργεί η ιστοσελίδα ψάχνω να βρω πως μπορούν οι πολίτες να συμμετάσχουν στον “διάλογο”.
Αφήνω στην άκρη την εγκατάλειψη των εργαλείων Social Media μιας και σε αυτό το θέμα έχω ήδη αναφερθεί εκτενώς και δεν έχει αλλάξει τίποτα αν εξαιρέσει κανείς ένα δημοσίευμα που προανήγγειλε φοβερές και τρομερές δράσεις στο Facebook και το Twitter.
Όσα αναφέρω παραπάνω προφανώς και δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας μου. Είναι πραγματικότητα.
Ως στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι.
Να σωπάσω και να τα αποδεχτώ ή να προσπαθήσω από το μετερίζι που μου έχει απομείνει να αλλάξω τα κακώς κείμενα και να αφυπνίσω αν αυτό είναι εφικτό το κόμμα να κάνει την δουλειά του;
Προφανώς και επιλέγω το δεύτερο.
Διότι πάγια θέση μου είναι πως πρέπει να λέμε δημόσια όσα μας ενοχλούν και να μην φοβόμαστε για την άποψη μας.
Γιατί στην πολιτική μπήκαμε για να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας και όχι για να είμαστε κλακαδόροι και κόλακες των εκάστοτε κρατούντων.
from Stakon's Blog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου