Το... νέο καθεστώς…

Με την ταχύτητα των εξελίξεων, η θητεία της κυβέρνησης, που μετρά μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου κάτι λιγότερο από δύο μήνες, μοιάζει με αιώνες. 

Η κόπωση της κοινωνίας και η πλήρης απογοήτευση από το ψέμα και τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ που τώρα αποκαλύπτονται πλήρως στα μάτια των πολιτών έχουν προκαλέσει μια άνευ προηγουμένου φθορά.
Η περιδίνηση μεταξύ υποσχέσεων και πραγματικότητας καταρρίπτει τον μύθο της...
εναλλακτικής πολιτικής. Κυρίως όμως εκθέτει ανεπανόρθωτα τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έχει καταφέρει να απογοητεύσει πλήρως τους ψηφοφόρους του, χωρίς να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων συνομιλητών του, οι οποίοι του χαϊδεύουν τα αυτιά, αλλά δεν του δίνουν ούτε πόντο…
Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της συμπεριφοράς, οι επισκέψεις των Μάρτιν Σουλτς και Πιερ Μοσκοβισί την περασμένη εβδομάδα στην Αθήνα. 

Και οι δύο υπήρξαν γενναιόδωροι σε φιλοφρονήσεις, αλλά απολύτως φειδωλοί σε ικανοποίηση αιτημάτων της κυβέρνησης στην υπό εξέλιξη διαπραγμάτευση, για να κλείσει η πρώτη αξιολόγηση του τρίτου Μνημονίου.
Η φενάκη τής δήθεν πολιτικής διαπραγμάτευσης, την οποία επικαλείται το Μαξίμου εν όψει του αδιεξόδου σε σειρά θεμάτων από τα «κόκκινα» δάνεια και την προστασία της πρώτης κατοικίας έως τα φάρμακα, μάλλον θα κοστίσει κάτι παραπάνω, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν. 

Οσο δεν κάνουν τη δουλειά τους με επάρκεια και καταφεύγουν σε γελοιότητες και τρικ, τόσο θα μεγαλώνει ο λογαριασμός και θα διευρύνεται το χάσμα εμπιστοσύνης.
Η κατασπατάληση χρόνου με την ελπίδα μιας κάποιας άνωθεν βοήθειας, στην οποία ελπίζουν, μοιάζει αυτοκαταστροφική, διότι ο χρόνος δεν πιέζει τους δανειστές, αλλά τη χώρα που κινείται πάλι οριακά, ενώ έχουν ληφθεί μέτρα που τσακίζουν τους πάντες και πνίγουν την οικονομία.
Η ταχεία ανάλωση του πολιτικού κεφαλαίου που εξασφάλισε ο κ. Τσίπρας στις τελευταίες εκλογές ήταν για πολλούς προδιαγεγραμμένη, καθώς βασίστηκε σε λάθος συνταγή και σε φαντασιακή ανάλυση των δεδομέ-νων. 

Η ανεπάρκεια των συνεργατών του, που επιχειρούν με ανίερες μεθόδους να ελέγξουν τις εξελίξεις και να διαχειριστούν τη δημόσια εικόνα τους αντί να κυβερνήσουν, απλώς θα επιβεβαιώνει τον θλιβερό κουτοπόνηρο επαρχιωτισμό τους.
Οι... ανιματέρ και γελωτοποιοί καλύπτουν τα κενά, κερδίζουν χρόνο, αλλά χάνουν το παιχνίδι. 

Η φαντασίωσή τους ότι δημιουργούν ένα νέο καθεστώς και ως εκ τούτου τα πάντα επιτρέπονται θα αποβεί μοιραία, αρκεί να μην πάρουν μαζί τους και τον τόπο.


Παναγιώτης Λάμψιας
Έθνος
orthografos