Το μεγαλύτερο σκοτάδι είναι λίγο πριν την καταστροφή

Η ελληνική κυβέρνηση επιμένει στην πολιτική διαπραγμάτευση με τους εταίρους. 

Δεν έχει διδαχθεί από τα προήγουμενα παθήματα παρόμοιας συμπεριφοράς.

Στην πρώτη περίπτωση ήρθε το «χαράτσι» στα ακίνητα, στη δεύτερη το αριστερό μνημόνιο.

Η λέξη «διαπραγματεύση» δηλώνει πως για να επιτευχθεί συμφωνία τα δύο μέρη προβαίνουν σε αμοιβαίες υποχωρήσεις. Για να κερδίσουν κάτι, προσφέρουν κάτι...

Στην προκειμένη περίπτωση ένα καλό ερώτημα είναι τι θα προσφέρει η ελληνική πλευρά για να πετύχει μία απόφαση για τους πλειστηριασμούς, για τα «κόκκινα» δάνεια και τις 100 δόσεις, που να μην την εκθέτει στο εγχώριο ακροατήριο. Τι της έχει απομείνει, ώστε να το παραχωρήσει σε αντάλλαγμα στην υποχώρηση των εταίρων μας στις παραπάνω εκκρεμότητες.

Μάλλον η ελληνική κυβέρνηση όταν αναφέρεται στην πολιτική διαπραγμάτευση εννοεί την προσχώρηση των εταίρων στις θέσεις της. Η άποψη αυτή στηρίζεται στην αντίληψη που διακατέχει τους κυβερνώντες πως μετά από αυτούς είναι το χάος. Κάτι που το έχουν αντιληφθεί -κατά το σκεπτικό τους- οι δανειστές μας και εξ αυτού του λόγου θα κάνουν δεκτές τις ελληνικές θέσεις.

Δεν τους περνά από το μυαλό πως η συντριπτική πλειοψηφία των εταίρων έχει κουραστεί με τα καμώματα τους και περιμένει τη στιγμή που θα κάνουν το μοιραίο λάθος ώστε να πραγματοποιηθεί αυτό που αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή το καλοκαίρι. Η πενταετής έξοδος της χώρας μας από την Ευρωζώνη. Και μπορεί αυτήν τη φορά να μην επέμβει σωτήρια το αμερικανικό ιππικό.

Το ζητούμενο βέβαια σε όλα αυτά είναι τι γίνεται στο εσωτερικό μέτωπο. Πώς τα μνημονιακά προαπαιτούμενα συναρθώνονται στην οικονομία της χώρας και πώς επιδρούν σε αυτήν. Γιατί τελικά όλο αυτό το σκηνικό αποβλέπει στην έξοδο από την κρίση. Έτσι, π.χ., αντί να δούμε τις δημοσιονομικές επιπτώσεις από την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ακούσαμε για τις αυξήσεις που θα πάρουν οι δημόσιοι υπάλληλοι το 2016. Σα να ζουν οι υπουργοί σε άλλη χώρα.

Και αυτό ακριβώς είναι ένα από τα προβλήματα: 

Η ιδεοληπτική προσέγγιση της πραγματικότητας σε συνδυασμό με τη βουλιμική διάθεση νομής της εξουσίας. 

Είναι ένας συνδυασμός που καταστρέφει όλες τις δομές και τους θεσμούς πάνω στους οποίους θα στηριχθεί η προσδοκώμενη ανάπτυξη και η αντικατάσταση τους με δομές και θεσμούς που υπηρετούν την άλωση της κρατικής μηχανής. Συνεπώς, οποιαδήποτε κατάληξη κι αν έχει η διαπραγμάτευση, τα εργαλεία με τα οποία αναλύει την ελληνική κοινωνία η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και οι συνακόλουθες πολιτικές της οδηγούν στην επιδείνωση της κρίσης.

Αν η έκφραση «το μεγαλύτερο σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει» αποδίδει την ενδιάθετη αισιοδοξία που διακατέχει την ανθρώπινη φύση, η σημερινή ελληνική πραγματικότητα μάλλον τείνει να ανατρέψει το νόημα αυτής της έκφρασης.

Του Σάκη Μουμτζή

Liberal.gr