Το καλοκαίρι μιλούσα τακτικά με φίλους από την Ισπανία, οι οποίοι ιδεολογικά κλίνουν προς την Αριστερά, όπως οι περισσότεροι νέοι στη Νότια Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.
Τους ρώτησα λοιπόν αν θα ψηφίσουν Podemos, το αντιμνημονιακό κόμμα της Ισπανίας που συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πριν καν τελειώσει η ερώτηση, τα βλέμματα και οι εκφράσεις των προσώπων τους σηματοδότησαν το «ΝΟ!» που ακολούθησε…
Η επόμενη ερώτηση ήταν αν η τόση σιγουριά τους σχετίζεται με το καταστροφικό επτάμηνο του ΣΥΡΙΖΑ στο τιμόνι της δικής μας χώρας. Απάντησαν ότι μετά την θητεία Τσίπρα στην Ελλάδα, όχι μόνο αυτοί αλλά και πολλοί συνομήλικοί τους έχουν αποκλείσει την Αριστερά ως εκλογική επιλογή, υπό το φόβο ότι η ήδη τραγική κατάσταση θα καταντήσει…ελληνική. Και πράγματι, οι ισπανικές δημοσκοπήσεις αποδεικνύουν ότι η ραγδαία πτώση των Podemosόπως και η σταθεροποίηση της νυν κυβέρνησης στην πρωτιά, συνέβησαν μετά τον Ιανουάριο του 2015.
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Γιατί πριν μια εβδομάδα, οι Πορτογάλοι, επίσης κάτοικοι Νότου, ακολούθησαν τον ακριβώς ίδιο δρόμο.
Παρά τις κοινωνικές δυσκολίες που έφερε η λιτότητα, ο πορτογαλικός λαός επανεξέλεξε την κεντροδεξιά παράταξη του Κοέλιο, δίνοντας σήμα να συνεχιστεί μια πολιτική που στο τέλος της ημέρας συμμαζεύει τα οικονομικά του κράτους, ξαναβάζει τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης και δίνει ελπίδα στους πολίτες ότι μπαίνουν γερές βάσεις ώστε να μην ξαναζήσουν όσα στο παρελθόν.
Τιμωρώντας τον λαϊκισμό που θέλει «να τα αλλάξει όλα», αλλά καταλήγει να φέρνει νέα δάνεια και σκληρότερα μέτρα, η Πορτογαλία κοιτάει την επόμενη μέρα με πολιτική σταθερότητα, παραγωγική άνοδο και –κυρίως- δανεισμό από τις αγορές κι όχι από «κηδεμόνες» συνοδεία μνημονίων
Και κάπου εδώ έρχεται η μόνη επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα, πέραν των αλλεπάλληλων επικοινωνιακών νικών του στο εσωτερικό.
Μέσα από τις θυσίες της Ελλάδας, οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι πιο σίγουροι από ποτέ ότι η Αριστερά δεν είναι η λύση του προβλήματος.
Για την ακρίβεια, πλέον συνειδητοποίησαν ότι είναι η αιτία νέων, χειρότερων προβλημάτων που ξαναβουλιάζουν τις χώρες στην ύφεση, την ανεργία, την διεθνή απομόνωση, χωρίς κάποιο σχέδιο εξόδου από όλα αυτά.
Ο Αλέξης Τσίπρας παρέλαβε μια χώρα με ανάπτυξη 0.9 %, ακριβώς δηλαδή στο μέσο όρο της Ευρωζώνης. Μια χώρα που έριχνε αργά αλλά σταθερά την ανεργία της. Μια χώρα που το 2014, μετά από πέντε χρόνια απελπισίας, είχε επιτέλους περισσότερες νέες επιχειρήσεις απ’ ο,τι κλεισμένες.
Ο ελληνικός λαός, οργισμένος από τη συνεχή λιτότητα και παραπλανημένος από τα οργιώδη ψέματα της αντιπολίτευσης, έδωσε εντολή στον Τσίπρα «να τα αλλάξει όλα».
Λίγους μήνες μετά, η Ελλάδα είναι ξανά σε ύφεση, με αυξημένη ανεργία, με επιστροφή στα ελλείμματα, με περισσότερες κλειστές επιχειρήσεις. Κυρίως δε, χωρίς κανένα σημάδι για το πότε θα σταματήσει αυτή η αδιάκοπη ανταλλαγή δανείων και μέτρων με την Ευρώπη.
Οι γείτονές μας έμαθαν και από τα λάθη μας. Στο δίλημμα «σταθερότητα ή αλλαγή», απαντούν σταθερότητα.
Η αλλαγή προϋποθέτει σχέδιο, μετρήσιμα μεγέθη, νούμερα, ρεαλισμό και σκληρές αλήθειες. Τα ακριβώς αντίθετα δηλαδή από όσα μετέρχεται η ευρωπαϊκή Αριστερά για να υφαρπάξει την ψήφο των πολιτών. Γι’ αυτό και οι λαοί του Νότου συνεχίζουν να εμπιστεύονται αυτούς που νοικοκυρεύουν τη χώρα, επιλέγοντας να πληρώσουν οι ίδιοι για το μέλλον των παιδιών τους.
Και κάπως έτσι, η Ελλάδα θα μείνει στην Ιστορία ως η μόνη χώρα που βίωσε τις φριχτές συνέπειες του «αντιμνημονίου», κατεδαφίζοντας την όποια αμφιβολία ότι υπάρχει άλλος δρόμος για την έξοδο από τα μνημόνια εκτός από την εφαρμογή τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι το ζωντανό παράδειγμα προς αποφυγή για τους Ευρωπαίους ψηφοφόρους, κλείνοντας την Αριστερά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Αν εφαρμόσει και το μνημόνιο που υπέγραψε, θα μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι ένας Έλληνας αριστερός έσωσε τελικά και την Ελλάδα από την Αριστερά.
Μιχάλης Νταγγίνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου