Αλέξης: Αχυράνθρωπος σε διατεταγμένη αποστολή;

Η Ελλάς ευγνωμονούσα!

Τα τελευταία χρόνια ζούμε άκρως ενδιαφέρουσες καταστάσεις, σχεδόν πρωτοφανείς για μια χώρα που τις πρόσφατες δεκαετίες ζούσε στον κόσμο της, σε καθεστώς εικονικής πραγματικότητας, ή μάλλον επίπλαστης ευμάρειας, ακούγοντας Τσαλίκη και λατρεύοντας την Μενεγάκη.
Τον τελευταίο όμως χρόνο ζούμε απίθανα τρελές καταστάσεις, που αποδεικνύουν δυστυχώς την ανωριμότητα ενός παιδήλικα λαού, που ενώ αρέσκεται στο να πιστεύει ότι αποτελεί κάτι το ξεχωριστό, στην πραγματικότητα άγεται και φέρεται από δημαγωγούς του χειρίστου είδους, έχοντας καταντήσει ο περίγελος όλου του...
πολιτισμένου (και μη) κόσμου, εξαιτίας του πολιτικού παλιμπαιδισμού του…

Γι αυτό και η αγανάΧτηση, για αυτό και η «αντίσταση», γι αυτό και τα κινήματα στυλ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, που μας πήγαν χρόνια πίσω, και γι αυτό στο φινάλε η Πρώτη Φορά Αριστερά, που άλλα υποσχέθηκε και άλλα κάνει, με αποτέλεσμα σήμερα να εφαρμόζεται στα κεφάλια μας το πιο σκληρό μνημόνιο όλων των εποχών, και να μην ακούγεται κιχ… ή μάλλον να ακούγονται μπράβο για την … αποφασιστικότητα της κυβέρνησης.

Με τις υπουργάρες της να περνάνε μέτρα φωτιά, σημειώνοντας όμως ότι το κάνουν με μισή καρδιά, και ότι οι φόροι και οι περικοπές δεν είναι στον ιδεολογικό τους πυρήνα!!!!

Μα αν δεν είναι οι φόροι στον ιδεολογικό τους πυρήνα, τι σόι αριστεροί είναι;

Θα μου πείτε, βρίσκουν και κάνουν, αφού ο σοφός λαός έδιωξε τους δεξιούς φιλελεύθερους που βάζανε φόρους, για να έρθει η αριστερά να τους καταργήσει! Ήμαρτον πχια… Αριστερά σημαίνει κράτος, παροχές, επιδόματα, κλπ. Άρα φόροι επί φόρων…

Τέλος πάντων, να ήταν αυτή η μόνη βλακεία των Ελλήνων ψηφοφόρων….

Το τι μέτρα λοιπόν προβλέπονται και το τι μέτρα περνάνε ή θα περάσουν στο εγγύς μέλλον, δεν λέγεται. Τσουνάμι πραγματικό… Ούτε στον χειρότερο εφιάλτη του πιο τρελαμένου αγαναΧτιστή!

Και όμως… οι ψηφοφόροι του εδραίου Σύριζα, που ήθελαν και δεύτερη παρτίδα τρέλας, δεν μιλάνε, δεν ακούγονται, ενώ την ίδια ώρα η  αποσυνάγωγη πλέον Νέα Δημοκρατία ασχολείται με τον Τζίτζι,  τον Βαγγέλα, και τον Παπαμιμίκο, και οι ΑνΕλ με τα παράσημα, τα κόκκινα χαλιά, και τις παλέτες του συγκαμένου.

Έτσι, η μόνη αντιπολιτευτική  φωνή έρχεται από την άκρα Αριστερά, και λίγο από το ΚΚΕ (που απλά διεκπεραιώνει την κερδοφόρα γιαλαντζί επανάστασή του).

Προσωπικά, χρόνια τώρα είχα πάρει χαμπάρι την ψευδεπίγραφη Αριστερά που ενσάρκωνε ο Σύριζα, την πολιτική απάτη που εκπροσωπεί, και την πλήρη ανικανότητα των άεργων στελεχών του, φοβούμενος για αυτά που θα μας έρθουν αν τυχόν ποτέ κυβερνήσει.

Τελικά διαψεύστηκα. Αυτά που μας ήρθαν ήταν πολύ χειρότερα από αυτά που περίμενα. Και όμως… ο σοφός λαός ζήτησε κι άλλα, με αποτέλεσμα να έχουμε σήμερα Δεύτερη Φορά Αριστερά, πλήρως ανεξέλεγκτη και παράλληλα απόλυτα αντιλαϊκή, και να μη μπορεί κανείς να πει τίποτα.

Σε κάτι άλλο που επίσης έπεσα έξω είναι το γεγονός ότι η αποτυχία του Σύριζα την οποία ανέμενα, νόμιζα ότι θα οφείλεται αποκλειστικά στην ένδεια των θέσεών του, και στην ανεπάρκεια των ανθρώπων του. Κάτι που σε μεγάλο βαθμό ισχύει, και το βλέπουμε καθημερινά.

Η αλήθεια όμως ίσως να είναι διαφορετική, και ίσως να αγγίζει την συνωμοσιολογία. Διότι πως αλλιώς να εξηγηθεί αυτή η σκληρή επέλαση επί του λαού, από μια δήθεν φιλολαϊκή αριστερή κυβέρνηση;

Πώς να εξηγηθεί αυτό το μένος εναντίον του απλού κοσμάκη, την ίδια ώρα που τα μεγαλοστελέχη του Σύριζα χαριεντίζονται με τους εργολάβους (αν δεν είναι και τα ίδια εργολάβοι),τους επιχειρηματίες, και όλους αυτούς τους εκπρόσωπους της διαπλοκής που ο Αλέξης θα πατούσε κάτω σαν χταπόδια;

Πως εξηγείται η ομολογία για κρυφές συνεννοήσεις με τον Ομπάμα; Μήπως και ο πρόεδρος των ΗΠΑ έγινε κομμουνιστής στα ύστερά του;

Μπα… δεν το νομίζω. Κάτι άλλο παίζει.

Τι ακριβώς; Ίσως αυτό που κάποιοι πιστεύουν εδώ και καιρό, ότι δηλαδή ο Αλέξης είναι ο νέος frontman του παγκόσμιου κεφαλαίου, όπως ο Ανδρέας κάποτε ήταν ο frontman των Αμερικανών.

Τότε, το πρόβλημα ήταν ο ψυχρός πόλεμος, και η σκληρή παγκόσμια ανταγωνιστικότητα μεταξύ ΗΠΑ-ΕΣΣΔ, μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού. Γι αυτό και επελέγη ο «σοσιαλιστής» Ανδρέας μπας και χαλιναγωγηθεί το μεταπολιτευτικό αριστερό μένος των Ελλήνων, που απειλούσε την νοτιοανατολική πλευρά του ΝΑΤΟ, μια διαχρονικά ευαίσθητη γεωπολιτική και όχι μόνο περιοχή.

Σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, ο στόχος των «μεγάλων» είναι να μπουν τα κεφάλια μέσα. Να εξαφανιστεί η μεσαία τάξη, που στοιχίζει πιο πολλά απ όσα βγάζει, και  ο πλανήτης να περιέλθει σε μια δυστοπική οικονομική ισοπέδωση, όπου η πυραμίδα θα μικρύνει, με τους πολύ πλούσιους στην κορυφή και τους άπειρους φτωχούς στη βάση (και ενδιάμεσα οι κατασταλτικοί μηχανισμοί: Εφορίες, αστυνομία, κόμματα, χρήσιμοι ηλίθιοι συνδικαλιστές, κλπ)

Και για να γίνει αυτό χρειάζεται κάποιος «αριστερός» αχυράνθρωπος. Κάποιος καμικάζε, που ο απλός λαός τον εμπιστεύεται.

Δεν μπορείς να περάσεις αντιλαϊκά μέτρα με δεξιά κυβέρνηση, διότι ο αγανακτισμένος πολίτης θα αντιδράσει. Αν π.χ. ο Σαμαράς σκέφτονταν (που και να  έκανε) το 1/10 αυτών που κάνει ο Τσίπρας, θα τον είχαν κρεμάσει ανάποδα προ πολλού οι αγωνιστές του λαού στην πλατεία Συντάγματος.

Τώρα όμως ο Αλέξης αλωνίζει, και ο μέσος πολίτης όχι μόνο δεν αντιδρά αλλά τον χειροκροτεί κιόλας. Σύνδρομο της Στοκχόλμης και όχι μόνο.

Οπότε; Ή όλα είναι σικέ… και ζούμε ανάμεσά τους σε ένα μάτριξ, με τον Αλέξη όντως να βαράει τους ζουρνάδες κι εμείς με τις μπουτούδες να χορεύουμε τσάμικο, αντί για την Μέρκελ, ή ο λαός μας τα έχει όντως χαμένα, επιβεβαιώνοντας τον Λιακόπουλο και τον συγκαμένο που χρόνια τώρα επιμένουν ότι μας ψεκάζουν οι μασόνοι αφού.

Κάθε άλλη ερμηνεία είναι δεκτή…

Strange Attractor