Οι κλόουν της ελληνικής δυστυχίας

Είναι γεγονός ότι τις τελευταίες τρεις δεκαετίες  περάσαμε τα πλέον ευχάριστα χρόνια της νεότερης  ελληνικής ιστορίας. 

Η ευδαιμονία,  που στηρίχθηκε στα δανεικά και   στην ελάχιστη προσπάθεια,  μας οδήγησε στην  πλαδαρότητα,  στην πνευματική χαλάρωση,  στην ηθική και οικονομική κρίση με αποτέλεσμα να γίνουμε  εύκολα θύματα του κάθε επιτήδειου. 

Πιστέψαμε ότι η ζωή μας θα είναι ανέμελη, ξεκούραστη και επιτυχημένη και κάθε επόμενη μέρα καλύτερη από την προηγούμενη. 

 Λειτουργήσαμε αναζητώντας  τη διασκέδαση,  την ...

τέρψη της ψυχής,  την εφήμερη ικανοποίηση των αισθήσεων, τη μασημένη και εύκολη τροφή

Έτσι αγκιστρωθήκαμε σε όσους μπορούσαν να μας προσφέρουν άκοπη ψυχαγωγία. 

Αναζητήσαμε αντί δημοσιογράφους που θα μας προσφέρουν ενημέρωση και προβληματισμό  τους ηθοποιούς των οκτώ και της πρωινής ζώνης. 

Γεμίσαμε Αυτιάδες…. όλοι του ελαφρολαϊκού ρεπερτορίου και της μαζικής αποχαύνωσης. Για να μη μας πέσει βαριά η δημοσιογραφική κουλτούρα, μας σέρβιραν καπάκι τσιφτετέλια, μοντέλα, γραμμωμένους κοιλιακούς, ανασηκωμένους γλουτούς, σικέ κέφι , επιτηδευμένα χαμόγελα.

Πιστεύοντας ότι δεν υπάρχουν προβλήματα που απαιτούν λύσεις μέσα από σχεδιασμό, σκέψη  και προβληματισμό, αντικαταστήσαμε τους πραγματικούς πολιτικούς με διάφορους τηλεοπτικούς τύπους,  που συναγωνίζονταν στα δελτία σε φωνασκίες και ανούσιες επικοινωνιακές ατάκες.

Ήταν τόση η επιτυχία τους,  που όπως και ο Κούλης Στολίγκας έγινε πρωταγωνιστής,  έτσι και σήμερα αρχηγός κόμματος έγινε ο Καρατζαφέρης και ακολουθεί ο «λαϊκός ήρωας» Ψωμιάδης. Όταν βαριόμασταν την κωμωδία, αναζητούσαμε λίγη πρόζα για αλλαγή και παρακολουθούσαμε έναν Τσίμα, έναν Ανδρέα Λοβέρδο, έναν Φώτη Κουβέλη.

Όμως  αυτό που δεν περιμέναμε είναι ότι όταν μας αποπροσανατόλιζαν, όταν καταναλώναμε με βουλιμία τα τηλεοπτικά και όχι  μόνο «σκουπίδια τους», όταν η πολιτική και η δημόσια ζωή είχε γίνει «κουτσομπολιό» και «κλειδαρότρυπα»,  οι «πονηροί»  έτρωγαν  όλο το παγωτό και  μας άφηναν  το ξυλάκι μαζί με έναν δυσθεώρητο λογαριασμό προς πληρωμή.

Κανονικά θα έπρεπε όλο αυτό το κωμικό σύστημα, που κυβέρναγε επίσημα και ανεπίσημα την χώρα,  διαισθανόμενο την αλλαγή της εποχής να είχε τη σοβαρότητα να αποσυρθεί με τάξη και ησυχία. Είναι όμως τέτοια,  η έπαρση,  η αλαζονεία τους που πιστεύουν ότι μπορούν να συνεχίσουν να  κόβουν εισιτήρια  κρατώντας το ίδιο ρεπερτόριο, την ίδια διανομή, τα ίδια σκηνικά.

Όμως ήδη οι θεατές αγριεμένοι από την κοροϊδία  έχουν ξεκινήσει τα γιούχα, πετούν τομάτες και γιαούρτια αναζητώντας στις «κουίντες»  τους αποδιοπομπαίους τράγους για το έργο που θα παιχθεί προσεχώς.

Εκτός κι αν εμφανιστεί ο «από μηχανής Θεός» και οδηγήσει στην «κάθαρση» (με την αρχαιοελληνική της έννοια)

Aris. A

Antinews