Όλοι όσοι ψάχνουμε όλον αυτόν τον καιρό να κατανοήσουμε τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους οι εκπρόσωποι και οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον έχουμε χάσει τον χρόνο μας.
Έχουμε εμπλακεί σε σκέψεις για ίντριγκες, για θεωρίες συνωμοσίας γεωπολιτικού χαρακτήρα, προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τη διγλωσσία, να ανακαλύψουμε την κρυφή διαπραγματευτική τακτική και τους άσους στο μανίκι, να καταλάβουμε αν πίσω από ορισμένες κινήσεις και δράσεις υποκρύπτεται κάποιο άγνωστο, άλυτο μυστήριο.
Ε, λοιπόν δεν συμβαίνει τίποτε από όλα αυτά. Οι άνθρωποι απλώς δεν ξέρουν πού τους παν τα τέσσερα...
Αμπελοφιλοσοφία, στοχασμοί και θεωρίες για το πώς θα αλλάξει ο κόσμος, πολύωρες συζητήσεις που θυμίζουν αμφιθέατρο της Παντείου παραμονές φοιτητικών εκλογών. Από θεωρία άλλο τίποτα, από πράξη και εργασία όμως... Όλο μέλι και από τηγανίτα τίποτα, που λέει και ο λαός. Συστήνουν επιτροπές και ομάδες παρακολούθησης έργου χωρίς να υπάρχει κανένα έργο μέχρι τώρα. Γιατί πολύ απλά, οι επιτροπές στελεχώνονται με ιδεοληπτικούς ανθρώπους, οι οποίοι έχουν μείνει δεκαετίες πίσω στον τρόπο σκέψης. Δυστυχώς η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι προοδευτική. Είναι αναχρονιστική. Γι΄ αυτό και τα οικονομικά μοντέλα που ευαγγελίζεται είναι και αναχρονιστικά αλλά και αναποτελεσματικά στη σημερινή κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνίας.
Αντίστοιχα, το ίδιο συμβαίνει και με την εξωτερική πολιτική. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Δεν μπορούν να αντιληφθούν πώς διαμορφώνονται οι διεθνείς ισορροπίες. Και γι΄ αυτό υποπίπτουν σε μεγάλες γκάφες. Μόνο που σε αυτό το μέτωπο υπάρχει ο κίνδυνος να παρασύρουν τη χώρα, λόγω άγνοιας και ανικανότητας σε πολύ μεγάλες περιπέτειες. Και για τους ίδιους λόγους μπορεί να αποτελέσουν τον «χρήσιμο ηλίθιο» για πλευρές που απεργάζονται στρατηγικά σχέδια χρησιμοποιώντας την κυβερνητική αφέλεια.
Θα αντιτείνουν εύλογα αρκετοί, ότι η εικόνα που έχει η οικονομία της χώρας σήμερα δεν είναι δημιούργημα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την ευθύνη την έχουν κυρίως όσοι κυβέρνησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Βεβαίως και έχουν ευθύνη και μάλιστα πολύ μεγάλη. Και γι΄ αυτό κρίθηκαν από τον κόσμο, και τιμωρήθηκαν πολιτικά. Αυτό όμως δεν δίνει άλλοθι στον ΣΥΡΙΖΑ να διαλύσει ακόμη και ό,τι είχε στοιχειωδώς δημιουργηθεί. Δεν δίνει άλλοθι να σπρώξει η νέα κυβέρνηση τη χώρα σε μία μετωπική σύγκρουση στην οποία μόνο τον ρόλο του θύματος μπορεί να έχει.
Μην ψάχνετε για plan B, αν οδηγηθεί σε αδιέξοδο η διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει. Και επί της ουσίας δεν υπήρξε ποτέ ούτε plan A. Γιατί φυσικά η γραμμή του «δεν θα τολμήσουν να διακινδυνεύσουν μία διάλυση της Ευρωζώνης» και του «πού θα πάει, στο τέλος θα συμφωνήσουν», δεν μπορεί να θεωρηθεί επαρκής διαπραγματευτική θέση. Όλη η Ευρώπη συζητά για την ανυπαρξία σοβαρότητας στις λίστες Βαρουφάκη, όλοι οι αξιωματούχοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι η ελληνική πλευρά προσέρχεται στο Eurogroup χωρίς καμία ουσιαστική διαφοροποίηση στις θέσεις που έχουν ήδη κριθεί ανεπαρκείς, μόνο εδώ βγαίνουν υπουργοί και υποστηρίζουν με κατηγορηματικό μάλιστα τρόπο ότι η συμφωνία θα πρέπει αν θεωρείται δεδομένη. Και μάλιστα χωρίς να υπερβεί η κυβέρνηση τις κόκκινες γραμμές που έχει θέσει.
Αλλά άντε να συμφωνήσουμε ότι η κυβέρνηση έχει δίκιο όταν αρνείται να μειώσει άλλο μισθούς και συντάξεις.
Αντίστοιχα, το ίδιο συμβαίνει και με την εξωτερική πολιτική. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Δεν μπορούν να αντιληφθούν πώς διαμορφώνονται οι διεθνείς ισορροπίες. Και γι΄ αυτό υποπίπτουν σε μεγάλες γκάφες. Μόνο που σε αυτό το μέτωπο υπάρχει ο κίνδυνος να παρασύρουν τη χώρα, λόγω άγνοιας και ανικανότητας σε πολύ μεγάλες περιπέτειες. Και για τους ίδιους λόγους μπορεί να αποτελέσουν τον «χρήσιμο ηλίθιο» για πλευρές που απεργάζονται στρατηγικά σχέδια χρησιμοποιώντας την κυβερνητική αφέλεια.
Θα αντιτείνουν εύλογα αρκετοί, ότι η εικόνα που έχει η οικονομία της χώρας σήμερα δεν είναι δημιούργημα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την ευθύνη την έχουν κυρίως όσοι κυβέρνησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Βεβαίως και έχουν ευθύνη και μάλιστα πολύ μεγάλη. Και γι΄ αυτό κρίθηκαν από τον κόσμο, και τιμωρήθηκαν πολιτικά. Αυτό όμως δεν δίνει άλλοθι στον ΣΥΡΙΖΑ να διαλύσει ακόμη και ό,τι είχε στοιχειωδώς δημιουργηθεί. Δεν δίνει άλλοθι να σπρώξει η νέα κυβέρνηση τη χώρα σε μία μετωπική σύγκρουση στην οποία μόνο τον ρόλο του θύματος μπορεί να έχει.
Μην ψάχνετε για plan B, αν οδηγηθεί σε αδιέξοδο η διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει. Και επί της ουσίας δεν υπήρξε ποτέ ούτε plan A. Γιατί φυσικά η γραμμή του «δεν θα τολμήσουν να διακινδυνεύσουν μία διάλυση της Ευρωζώνης» και του «πού θα πάει, στο τέλος θα συμφωνήσουν», δεν μπορεί να θεωρηθεί επαρκής διαπραγματευτική θέση. Όλη η Ευρώπη συζητά για την ανυπαρξία σοβαρότητας στις λίστες Βαρουφάκη, όλοι οι αξιωματούχοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι η ελληνική πλευρά προσέρχεται στο Eurogroup χωρίς καμία ουσιαστική διαφοροποίηση στις θέσεις που έχουν ήδη κριθεί ανεπαρκείς, μόνο εδώ βγαίνουν υπουργοί και υποστηρίζουν με κατηγορηματικό μάλιστα τρόπο ότι η συμφωνία θα πρέπει αν θεωρείται δεδομένη. Και μάλιστα χωρίς να υπερβεί η κυβέρνηση τις κόκκινες γραμμές που έχει θέσει.
Αλλά άντε να συμφωνήσουμε ότι η κυβέρνηση έχει δίκιο όταν αρνείται να μειώσει άλλο μισθούς και συντάξεις.
Μόνο εκεί δηλαδή είναι το ζήτημα;
Έχει γίνει οποιαδήποτε πρόοδος σε άλλα ζητήματα μεταρρυθμιστικά, πέραν των «τοξικών» για την ελληνική κοινωνία μέτρων;
Είμαι πρόθυμος να ακούσω έστω και μία μεταρρύθμιση, από εκείνες που έχει υποστηρίξει στις λίστες του και ο κ. Βαρουφάκης που να έχει μπει σε τροχιά υλοποίησης. Έτσι, έστω μία για δείγμα. Ώστε να μπορεί κανείς να κατανοήσει και για ποιο λόγο η ελληνική πλευρά προσπαθεί να κερδίζει χρόνο.
Γιατί κάποιος πρέπει να τους μπει ότι ο χρόνος αυτός δεν είναι τσάμπα, όπως τότε που λιάζονταν παριστάνοντας τους αιώνιους φοιτητές. Τώρα ο χρόνος έχει κόστος. Και το κόστος αυτό το επωμίζεται η χώρα.
Γιατί κάποιος πρέπει να τους μπει ότι ο χρόνος αυτός δεν είναι τσάμπα, όπως τότε που λιάζονταν παριστάνοντας τους αιώνιους φοιτητές. Τώρα ο χρόνος έχει κόστος. Και το κόστος αυτό το επωμίζεται η χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου