Θα μας πείτε ότι είχαμε εκλογές. Σύμφωνοι! Ότι... διαπραγματευόμαστε. Γι΄ αυτό έχουμε τις επιφυλάξεις μας. Αλλά έστω!
Και λοιπόν; Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Πως πάει το «μαγαζί»; Ποια είναι η οικονομική δραστηριότητα; Ποια τα φορολογικά έσοδα; Ποιος ο σχεδιασμός για το μέλλον;
Την απάντηση την ξέρουμε:
Η καταστροφή έχει ήδη γίνει! Δύσκολα θα αποφύγουμε το μοιραίο...
Η ζημιά που έγινε στην Οικονομία από τον Οκτώβριο μέχρι σήμερα είναι ανυπολόγιστη. Με το που έγινε φανερό ότι η χώρα πάει σε εκλογές, πάγωσε η αγορά. Τον Σεπτέμβριο είχε ξεκινήσει ένα κύμα αύξησης της κατανάλωσης. Ο κόσμος είχε ξεθαρρέψει και το κλίμα είχε αρχίσει σιγά – σιγά να βελτιώνεται.
Η δική μου αίσθηση είναι ότι η Οικονομία είχε και τότε σοβαρά προβλήματα, με το σοβαρότερο όλων την κόπωση του κόσμου από μία αδιέξοδη φορομπηχτική πολιτική. Κι αυτό ακριβώς καταδίκασαν οι ψηφοφόροι στις εκλογές του Ιανουαρίου. Δεν ήταν ότι η Οικονομία πήγαινε καλά και ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ και διέλυσε τα πάντα μέσα σε 2,5 μήνες. Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα είναι ότι η περίφημη ασάφεια του ΣΥΡΙΖΑ και η απερίγραπτη πολιτική τους σε όλα τα επίπεδα έσπρωξαν το όχημα με μεγαλύτερη ταχύτητα προς τον τοίχο!
Να το πούμε ακόμη πιο καθαρά: Αν παρέμενε ο κ. Σαμαράς θα έπρεπε να πάρει νέα μέτρα, ύψους άνω των 4-5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον να περάσει από την κουρασμένη κοινοβουλευτική ομάδα των μνημονιακών κομμάτων. Αλλά ακόμη κι αν κατάφερνε να περάσει αυτά τα μέτρα, θα έπρεπε στην συνέχεια να ψάξουν να βρουν τρόπους να μην πέσει ο ετοιμόρροπος τοίχος και φανερωθεί η γύμνια. Θα ήταν ίσως υπόθεση ενός έτους. Ή δεκαοκτώ μηνών. Αλλά ανάκαμψη δίχως επενδύσεις, δίχως παραγωγική βάση και δίχως εξαγωγές δεν γίνεται. Αν το πετύχαινε κάποιος, αυτός ο κάποιος θα διεκδικούσε το βραβείο Νόμπελ για την Οικονομία κι όχι μόνο!
Αυτό που έκανε ο Αλέξης, λοιπόν, ήταν να παίξει το ρόλο του καταλύτη. Αντί να πέσει το αυτοκίνητο στον τοίχο με ταχύτητα 30 χιλιομέτρων την ώρα σε έναν χρόνο, να πέσει με ταχύτητα 120 χιλιομέτρων σε 2,5 μήνες! Προφανώς είναι πιο επικίνδυνο να πέφτει κανείς στον τοίχο με ταχύτητα 120 χιλιομέτρων την ώρα απ΄ ό,τι με 30. Αυξάνεται η πιθανότητα να έχουμε θύματα. Αλλά ο τοίχος είναι τοίχος. Κι ήταν εκεί αρχής εξαρχής.
Αυτό που λέμε είναι ότι η κατάσταση της ελληνικής Οικονομίας έχει φτάσει στα όριά της εδώ και πολύ καιρό. Είναι η χρεοκοπία ενός ξεπεσμένου μοντέλου που αφαίμαξε την χώρα επί σειρά δεκαετιών. Το μοντέλο αυτό εκπροσωπεί το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης και η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι κι αυτή ένα κομμάτι αυτού του ίδιου πολιτικού συστήματος.
Επιστρέφουμε στην περιγραφή της κατάστασης που άρχισε να διαμορφώνεται σταδιακά από τον Οκτώβριο. Η κατανάλωση υποχώρησε, η όποια επενδυτική δραστηριότητα ανεστάλη, οι καταθέσεις στις τράπεζες μειώθηκαν αισθητά, τα φορολογικά έσοδα βούλιαξαν. Και τι περιμένουμε με αυτά τα δεδομένα; Αν ο κ. Σαμαράς ήθελε τότε μέτρα της τάξης των 4-5 δισεκατομμυρίων ευρώ για να φέρει το «μαγαζί» σε λογαριασμό, πόσα χρειάζονται σήμερα; Κι αν συνυπολογίσουμε τα ομόλογα που λήγουν, που φτάνει ο λογαριασμός;
Η προηγούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία είχε αδυναμία να ψηφίσει νέα μέτρα. Και η νέα, επίσης, δεν μπορεί. Ακόμη κι αν ήθελαν, δεν υπάρχει πιθανότητα να «περάσουν» στον λαό. Και; Θα προτιμήσει ο σοφός λαός να πέσουμε στα βράχια για να διαπιστωθεί το αδιέξοδο των αναζητήσεων; Δεν θα είναι και η πρώτη φορά που θα έχει συμβεί κάτι τέτοιο.
Για να μην είμαστε όμως και άδικοι, ο κόσμος δεν είχε μπροστά του μία εναλλακτική για να ψηφίσει! Οι μεταρρυθμίσεις χρειάζονται μεταρρυθμιστές, δεν γίνονται δια μαγείας. Κι είναι κοινό μυστικό ότι η προηγούμενη κυβέρνηση ψήφιζε τις μεταρρυθμίσεις, αλλά στην συνέχεια αυτές «κόλλαγαν» στην εφαρμογή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές επειδή πολύς κόσμος πίστεψε ότι θα προχωρούσε την ριζική αναμόρφωση του πολιτικού και οικονομικού σκηνικού της χώρας. Κι όσοι δεν πίστεψαν, είδαν στην προκειμένη περίπτωση ένα παράθυρο ευκαιρίας. Είχαν άδικο. Το παλιό Παπανδρεικό ΠΑΣΟΚ ή το περιβάλλον ΓΑΠ δεν θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν στην γη της Επαγγελίας. Αλλά δείξτε την εναλλακτική για να είμαστε και δίκαιοι στην κριτική μας!
Η ουσία είναι ότι η ζημιά στην Οικονομία είναι τόσο μεγάλη που δύσκολα θα μπορέσουμε να φτάσουμε εκεί που βρισκόμασταν πριν από μερικούς μήνες. Δεν ξέρουμε αν θα βγούμε ή όχι από το ευρώ, αλλά καταλαβαίνουμε ότι για να αλλάξει κάτι πραγματικά χρειάζεται μία μεγάλη επανάσταση. Επανάσταση σε θεσμούς, σε πρόσωπα, σε καταστάσεις. Για να μπορέσει να πάρει μπρος η Οικονομία χρειάζεται να αλλάξει η ψυχολογία στην αγορά, να έχουμε έναν οργασμό επενδύσεων και να ξαναβρούν έτσι την δουλειά τους και το χαμόγελό τους 1,5 εκατομμύρια συμπολίτες μας.
Το πιστεύετε; Πιστεύετε, δηλαδή, ότι θα ξεκινήσει μία νέα εποχή στην πολιτική σκηνή του τόπου, μία νέα μεταπολίτευση που θα στείλει όλα τα πρόσωπα του παρελθόντος στο... χρονοντούλαπο της Ιστορίας; Αν δεν συμβεί αυτό, η οικονομική καταστροφή που θα ακολουθήσει θα έχει κι άλλες και πιο σοβαρές επιπτώσεις για την χώρα. Είτε σε περιβάλλον ευρώ, είτε σε περιβάλλον δραχμής. Κι αντίστροφα! Αν υπάρξει μία δυναμική αντίδραση της ίδιας της κοινωνίας και των δυνάμεων της εργασίας, με νέα πρόσωπα και ιδέες και με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, τότε υπάρχει ελπίδα. Είτε με ευρώ, είτε με δραχμή. Σε αυτή την φάση, πάντως, η ζημιά έχει ήδη γίνει. Ακόμη κι αν η Ευρώπη επιλέξει να μας κρατήσει πάση θυσία στο ευρώ, η χώρα είναι σαν να βρίσκεται ήδη με το ενάμιση πόδι έξω από την ευρωζώνη.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
Η ζημιά που έγινε στην Οικονομία από τον Οκτώβριο μέχρι σήμερα είναι ανυπολόγιστη. Με το που έγινε φανερό ότι η χώρα πάει σε εκλογές, πάγωσε η αγορά. Τον Σεπτέμβριο είχε ξεκινήσει ένα κύμα αύξησης της κατανάλωσης. Ο κόσμος είχε ξεθαρρέψει και το κλίμα είχε αρχίσει σιγά – σιγά να βελτιώνεται.
Η δική μου αίσθηση είναι ότι η Οικονομία είχε και τότε σοβαρά προβλήματα, με το σοβαρότερο όλων την κόπωση του κόσμου από μία αδιέξοδη φορομπηχτική πολιτική. Κι αυτό ακριβώς καταδίκασαν οι ψηφοφόροι στις εκλογές του Ιανουαρίου. Δεν ήταν ότι η Οικονομία πήγαινε καλά και ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ και διέλυσε τα πάντα μέσα σε 2,5 μήνες. Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα είναι ότι η περίφημη ασάφεια του ΣΥΡΙΖΑ και η απερίγραπτη πολιτική τους σε όλα τα επίπεδα έσπρωξαν το όχημα με μεγαλύτερη ταχύτητα προς τον τοίχο!
Να το πούμε ακόμη πιο καθαρά: Αν παρέμενε ο κ. Σαμαράς θα έπρεπε να πάρει νέα μέτρα, ύψους άνω των 4-5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον να περάσει από την κουρασμένη κοινοβουλευτική ομάδα των μνημονιακών κομμάτων. Αλλά ακόμη κι αν κατάφερνε να περάσει αυτά τα μέτρα, θα έπρεπε στην συνέχεια να ψάξουν να βρουν τρόπους να μην πέσει ο ετοιμόρροπος τοίχος και φανερωθεί η γύμνια. Θα ήταν ίσως υπόθεση ενός έτους. Ή δεκαοκτώ μηνών. Αλλά ανάκαμψη δίχως επενδύσεις, δίχως παραγωγική βάση και δίχως εξαγωγές δεν γίνεται. Αν το πετύχαινε κάποιος, αυτός ο κάποιος θα διεκδικούσε το βραβείο Νόμπελ για την Οικονομία κι όχι μόνο!
Αυτό που έκανε ο Αλέξης, λοιπόν, ήταν να παίξει το ρόλο του καταλύτη. Αντί να πέσει το αυτοκίνητο στον τοίχο με ταχύτητα 30 χιλιομέτρων την ώρα σε έναν χρόνο, να πέσει με ταχύτητα 120 χιλιομέτρων σε 2,5 μήνες! Προφανώς είναι πιο επικίνδυνο να πέφτει κανείς στον τοίχο με ταχύτητα 120 χιλιομέτρων την ώρα απ΄ ό,τι με 30. Αυξάνεται η πιθανότητα να έχουμε θύματα. Αλλά ο τοίχος είναι τοίχος. Κι ήταν εκεί αρχής εξαρχής.
Αυτό που λέμε είναι ότι η κατάσταση της ελληνικής Οικονομίας έχει φτάσει στα όριά της εδώ και πολύ καιρό. Είναι η χρεοκοπία ενός ξεπεσμένου μοντέλου που αφαίμαξε την χώρα επί σειρά δεκαετιών. Το μοντέλο αυτό εκπροσωπεί το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης και η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι κι αυτή ένα κομμάτι αυτού του ίδιου πολιτικού συστήματος.
Επιστρέφουμε στην περιγραφή της κατάστασης που άρχισε να διαμορφώνεται σταδιακά από τον Οκτώβριο. Η κατανάλωση υποχώρησε, η όποια επενδυτική δραστηριότητα ανεστάλη, οι καταθέσεις στις τράπεζες μειώθηκαν αισθητά, τα φορολογικά έσοδα βούλιαξαν. Και τι περιμένουμε με αυτά τα δεδομένα; Αν ο κ. Σαμαράς ήθελε τότε μέτρα της τάξης των 4-5 δισεκατομμυρίων ευρώ για να φέρει το «μαγαζί» σε λογαριασμό, πόσα χρειάζονται σήμερα; Κι αν συνυπολογίσουμε τα ομόλογα που λήγουν, που φτάνει ο λογαριασμός;
Η προηγούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία είχε αδυναμία να ψηφίσει νέα μέτρα. Και η νέα, επίσης, δεν μπορεί. Ακόμη κι αν ήθελαν, δεν υπάρχει πιθανότητα να «περάσουν» στον λαό. Και; Θα προτιμήσει ο σοφός λαός να πέσουμε στα βράχια για να διαπιστωθεί το αδιέξοδο των αναζητήσεων; Δεν θα είναι και η πρώτη φορά που θα έχει συμβεί κάτι τέτοιο.
Για να μην είμαστε όμως και άδικοι, ο κόσμος δεν είχε μπροστά του μία εναλλακτική για να ψηφίσει! Οι μεταρρυθμίσεις χρειάζονται μεταρρυθμιστές, δεν γίνονται δια μαγείας. Κι είναι κοινό μυστικό ότι η προηγούμενη κυβέρνηση ψήφιζε τις μεταρρυθμίσεις, αλλά στην συνέχεια αυτές «κόλλαγαν» στην εφαρμογή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές επειδή πολύς κόσμος πίστεψε ότι θα προχωρούσε την ριζική αναμόρφωση του πολιτικού και οικονομικού σκηνικού της χώρας. Κι όσοι δεν πίστεψαν, είδαν στην προκειμένη περίπτωση ένα παράθυρο ευκαιρίας. Είχαν άδικο. Το παλιό Παπανδρεικό ΠΑΣΟΚ ή το περιβάλλον ΓΑΠ δεν θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν στην γη της Επαγγελίας. Αλλά δείξτε την εναλλακτική για να είμαστε και δίκαιοι στην κριτική μας!
Η ουσία είναι ότι η ζημιά στην Οικονομία είναι τόσο μεγάλη που δύσκολα θα μπορέσουμε να φτάσουμε εκεί που βρισκόμασταν πριν από μερικούς μήνες. Δεν ξέρουμε αν θα βγούμε ή όχι από το ευρώ, αλλά καταλαβαίνουμε ότι για να αλλάξει κάτι πραγματικά χρειάζεται μία μεγάλη επανάσταση. Επανάσταση σε θεσμούς, σε πρόσωπα, σε καταστάσεις. Για να μπορέσει να πάρει μπρος η Οικονομία χρειάζεται να αλλάξει η ψυχολογία στην αγορά, να έχουμε έναν οργασμό επενδύσεων και να ξαναβρούν έτσι την δουλειά τους και το χαμόγελό τους 1,5 εκατομμύρια συμπολίτες μας.
Το πιστεύετε; Πιστεύετε, δηλαδή, ότι θα ξεκινήσει μία νέα εποχή στην πολιτική σκηνή του τόπου, μία νέα μεταπολίτευση που θα στείλει όλα τα πρόσωπα του παρελθόντος στο... χρονοντούλαπο της Ιστορίας; Αν δεν συμβεί αυτό, η οικονομική καταστροφή που θα ακολουθήσει θα έχει κι άλλες και πιο σοβαρές επιπτώσεις για την χώρα. Είτε σε περιβάλλον ευρώ, είτε σε περιβάλλον δραχμής. Κι αντίστροφα! Αν υπάρξει μία δυναμική αντίδραση της ίδιας της κοινωνίας και των δυνάμεων της εργασίας, με νέα πρόσωπα και ιδέες και με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, τότε υπάρχει ελπίδα. Είτε με ευρώ, είτε με δραχμή. Σε αυτή την φάση, πάντως, η ζημιά έχει ήδη γίνει. Ακόμη κι αν η Ευρώπη επιλέξει να μας κρατήσει πάση θυσία στο ευρώ, η χώρα είναι σαν να βρίσκεται ήδη με το ενάμιση πόδι έξω από την ευρωζώνη.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου