«Άντε γιαγιά», φώναξε ένας κάφρος που περίμενε στην ουρά.
Έδωσα τόπο στην οργή να μην τον πιάσω από το λαιμό και με τρέχουν και στο αστυνομικό τμήμα. Γιατί εμένα οι αστυνομικοί θα με συλλάμβαναν σίγουρα. Ένας αδύναμος πολίτης είμαι. Τους ένοπλους Χρυσαυγίτες, που τα έκαναν γυαλιά καρφιά στην Ραφήνα τους κοιτούσαν.
Διακριτικά έκανα νόημα στην κοπέλα στο ταμείο, με το θάρρος της γνωριμίας μας, να...
πάρει από τη γιαγιά μόνο το «χοντρό» δίευρο και να της αφήσει τα ψιλά, αφήνοντάς την να περάσει με τα ψώνια (ποιος ξέρει για πόσες ημέρες). Πιστεύω ότι ο καθένας μας θα έδινε τα υπόλοιπα δυόμισι ευρώ (ακόμη και ο κάφρος που της φώναζε να προχωρήσει).
Αυτή είναι η εικόνα της καθεύδουσας Ελλάδας του 2012. Οι παλιάνθρωποι – στην πλειονότητά τους – πολιτικοί της Μεταπολίτευσης, οι οποίοι μαζί με την πλειονότητα των επαγγελματιών συνδικαλιστών του δημοσίου και των εκατοντάδων χιλιάδων απατεώνων φοροφυγάδων μας αναγκάζουν να μετράμε τα ψιλά μπροστά στα ταμεία των σούπερ μάρκετ.
Ποιος αμφιβάλλει, πλέον, για το ποιος ευθύνεται για αυτή την απίστευτη ψυχολογική κόλαση που βιώνουμε;
Κι επειδή θα αρχίσετε πάλι οι ψευτοαριστεροί του κώλου τις ύβρεις για τους δημοσιογράφους, τελευταία φορά το επισημαίνω: Δεν φταίνε σε τίποτα οι τίμιοι δημοσιογράφοι που έχουν δουλειά και πληρώνονται τη σύμβασή τους – πολλοί απ’ αυτούς με καθυστέρηση τριών και τεσσάρων μηνών αλλά και οι χιλιάδες άνεργοι.
Το θέμα ήταν, είναι και θα είναι ορισμένοι λεγόμενοι μεγαλοδημοσιογράφοι – αλλά, δυστυχώς, όπως αποδείχθηκε αποτελεσματικοί στο «έργο» τους – σφιχταγκαλιασμένοι με τους υπουργούς στο σκοτεινό δωμάτιο της εξουσίας. Είναι οι ίδιοι εξωνυμένοι τύποι, οι οποίοι ακόμη και σήμερα – που εγώ κι εσείς ξεπερνάμε τα όρια επιβίωσης, το ένα μετά το άλλο, κόβοντας και από το φαϊ μας – διορίζονται οι ίδιοι και οι κολλητοί τους σε υπουργικά γραφεία ως μετακλητοί υπάλληλοι στα γραφεία Τύπου, σε ειδικές θέσεις συμβούλων σε δημαρχιακά μέγαρα, στη βουλή, στην ΕΡΤ. Είναι οι ίδιοι εθελόδουλοι που, ακόμη και σήμερα, εξακολουθούν να προσκαλούν στις εκπομπές τους πολιτικές μουτσούνες όπως ο Πετσάλνικος, ο Τραγάκης και όλοι οι υπόλοιποι που γέμισαν τη βουλή με άεργους συγγενείς τους.
Γι αυτούς δεν αλλάζει τίποτα και δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα. Όπως δεν θα αλλάξει τίποτα και στην τακτική του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θέλει να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Από τότε που κάποιος του είπε ότι είναι ο νέος Ανδρέας Παπανδρέου το πίστεψε. Και απέκτησε την ψυχολογία σπουδαρχίδη (για όσους δεν γνωρίζουν τη λέξη, σπουδαρχίδης είναι αυτός που επιδιώκει σπουδαία αρχή, δηλαδή αξίωμα). Όπως ο κ. Τσίπρας ο οποίος δηλώνει «μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή». Χωρίς να συνειδητοποιεί ότι αν είχαμε γίνει Αργεντινή, η γριούλα – και χιλιάδες άλλες ηλικιωμένοι – που μετρούσε τα ψιλά στο σούπερ μάρκετ, σήμερα δεν θα ζούσε.
Χωρίς να συνειδητοποιεί ότι δεν πληρώνουμε την τρόικα, αλλά τους διάφορους Τσοχατζόπουλους, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές του δημοσίου και τους φοροκλέφτες που λεηλάτησαν την πατρίδα μας.
Ας τελειώσω για σήμερα όμως με ένα προφητικό ποίημα που γράφτηκε το 1923 από το Λιβανέζο φιλόσοφο Χαλίλ Γκιμπράν. Λες και το έγραψε ο άτιμος για την Ελλάδα του 2012, όπου κάθε ημέρα δύο άνθρωποι αποπειρώνται ή σκέφτονται να αυτοκτονήσουν.
«Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι από τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μόνο με τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μόνο σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό. Απατεώνα για φιλόσοφο. Μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους».
Αργύρης Κωστάκης
aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου